Dag 15: Lassen Volcanic National Park, dag 2

Vanmorgen zijn we een half uur eerder de deur uit. Dat was ook precies de bedoeling, want we willen alles uit deze dag halen.
Wel hebben we afgesproken om vandaag wat ‘makkelijke’ hikes te doen. Tussen aanhalingstekens, want we lopen wel op hoogte.

De eerste hike die we willen doen, is Bumpass Hell. Deze trail is ongeveer 5 kilometer en staat geboekt als makkelijk. Het hoogteverschil is slechts 60 meter. Appeltje-eitje, dus.
Monique heeft gelezen dat er een paar dagen geleden sneeuw is gevallen en dat deze trail daardoor nogal modderig was. We trekken dan ook onze hikers aan.

We hebben eindelijk Cliff repen gevonden. Dit zijn een soort koeken die je effe een snelle energieboost geven. Daar hebben we er allebei wat van in de rugzakken gegooid. Samen met de Keks en trailmix. We zullen niet alles opeten, maar je kan maar beter goed voorbereid gaan. Ook checken we of we nog genoeg water hebben. Dan gaan we op weg. Tegelijk met ons begint een groep, die een busreis doen, aan de trail.

Het eerste deel van de hike is een beetje vals plat. Er is inderdaad weinig hoogteverschil, maar de vergezichten zijn schitterend! Regelmatig stop ik om foto’s te maken, evenals Monique die weer een stukje achter mij loopt. Sowieso loopt Monique langzamer dan ik, maar ik maak point and shoot foto’s, terwijl Monique veel meer werk van het foto’s maken maakt.

Ik kom als eerste bij het punt waar we op Bumpass Hell kijken. Het is net een mini Yellowstone met verschillende rokende modderpoelen. Ik noem ze pruttelpotten. Overal komt rook uit de grond. Gelukkig staat de wind gunstig vandaag, dus ruiken we de sulfur (oftewel rotte eieren lucht) niet of nauwelijks.
Hier wacht ik tot Monique ook aan komt lopen. Dan begin ik aan de trail naar beneden. Ik daal snel, en je weet het, wat naar benee gaat, moet ook weer naar boven.

Regelmatig kom ik mensen van de groepsreis tegen die al op de terugweg zijn. Als ik beneden bij de boardwalk kom, lopen er nog maar een paar mensen. Die gaan al snel weer weg. Tegen de tijd dat Monique er ook is, zijn we met z’n tweeën. Hoe mooi is dat?
De pruttelpotten zijn leuk om te zien, maar het is zeker geen Yellowstone. Maar helaas zijn hier ook duidelijk mensen geweest die van de boardwalk afstappen. Die snappen duidelijk niet dat het water hier kokendheet is, van zo’n 90 graden tot 150 graden! Daar wil je je niet aan branden. Of nog erger: invallen. Dat overleef je namelijk niet.

We lopen wat rond, maken foto’s, lopen nog een stukje naar boven en besluiten dan om terug te gaan richting de parkeerplaats. Ik loop weer voorop en wacht boven weer op Monique. Ik vind dat er nog een selfie gemaakt moet worden. Door de zon zie ik geen ruk, dus de selfie mislukt weer grandioos. Maar we hebben wel lol. Hier eten we ook een Cliff reep voor de broodnodige energieboost.

Dan beginnen we aan de wandeling terug naar de auto. Ik heb genoeg foto’s gemaakt en loop in een stuk door. Als ik bijna bij het einde (of begin) van de trail ben, kom ik een dame tegen die vraagt of ze een foto van mij moet maken. Ik antwoord dat ik dat niet zo nodig vind, maar ze wil geen nee horen. Tenslotte ben ik alleen en wie doet dat anders? Ik zeg nog dat mijn zus ergens verderop aan de wandel is, maar ik heb de indruk dat ze geen genoegen neemt met een weigering, dus ik poseer maar, zodat ik verder kan naar de auto. Ze is overigens wel heel aardig, hoor.

Terug bij de auto wacht ik op Monique. Die vertelt dat ze een stel tegenkwam die aan haar vroegen of zij de zus was. Ja dus!
We besluiten om naar een picknick plek te rijden om daar even te lunchen. We zitten lekker in het zonnetje. Gisteren stond er best een straffe wind, maar vandaag lijkt het bijna windstil te zijn. Daardoor voelt het meteen warmer aan. Terwijl de temperatuur helemaal niet zo veel hoger is dan gisteren.

Na de lunch rijden we naar de noordwest uitgang van het park. Hier willen we nog de Manzanita trail lopen. Die gaat rond het meer en is zo’n 3 kilometer lang. Een groot voordeel is dat de trail geen hoogteverschil heeft.

Op de parkeerplaats verruilen we de hikingboots voor lichtere schoenen. Zo makkelijk is de trail. Net als we op gaan, komt een totale schoolklas uit verschillende auto’s. Op dat moment ben ik nog bezig met het opbergen van de autosleutel, maar ik word afgeleid door de herrie die de kinderen maken.

We gaan op weg en lopen zo snel mogelijk weg van de groep schoolkinderen. Gelukkig gaan zij eerst het museum onveilig maken. We zien ze ook niet meer terug.
Voor het eerst blijven we redelijk bij elkaar in de buurt. Ik stop regelmatig om een fotootje te schieten van het mooie meer en Monique doet hetzelfde.

Op een gegeven moment zijn we ongeveer halverwege als ik erachter kom dat ik de autosleutel niet in mijn zak heb. Een paniekerig gevoel bekruipt me. Tegen beter weten in check ik mijn rugzak, maar weet eigenlijk wel dat ie daar niet in zit. Als ik de sleutel niet terug vind, dan gaat dat een hoop geld kosten.

Een stukje terug zie ik Monique en ik roep tegen haar dat ik de sleutel kwijt ben. Ik besluit om terug te lopen om te zien of ik ‘m ergens verloren ben. Monique zal de wandeling afmaken en we verwachten elkaar weer te zien op de parkeerplaats.
Ik vraag iedereen die ik tegenkom, die 3 koppels, of ze een sleutel hebben gevonden. Helaas hebben ze dat niet. Ik loop terug naar de parkeerplaats en zie de auto in ieder geval nog op zijn plek staan. Pfff… Ik check of de auto op slot is en dat blijkt nog zo te zijn.

Dan loop ik naar het boekenwinkeltje, annex museumpje. Daar vraag ik of er een autosleutel is gevonden. De dame zegt van wel, maar 2 seconden later zegt ze dat het geen autosleutel is. Tegelijkertijd zie ik op de kast achter haar een bekende sleutel liggen. En ik zeg tegen haar dat mijn sleutel daar ligt. Na het paniekerige gevoel, de berusting dat ik ‘m kwijt ben en dat het geld gaat kosten, voel ik nu alleen maar opluchting.
Ik bedank de dame hartelijk en loop weer naar buiten, verwachtend dat ik Monique zo langzamerhand zal zien.

Dat is niet zo, dus ik besluit om haar tegemoet te lopen. Ik loop een heel stuk, maar zie haar niet. Daarna ga ik maar weer terug naar de parkeerplaats, maar ook daar is ze niet. Ik loop een beetje rond, maar zie niemand die ook maar enigszins op Monique lijkt. Helaas hebben we geen mobiel bereik hier, dus we kunnen niet even bellen.

Ik loop maar weer eens in haar richting, maar zie haar nog steeds niet. Als ik weer bijna terug ben bij de parkeerplaats, kijk ik wel recht in de ogen van Bambi! Hij of zij kijkt ook recht naar mij. Ik maak nog snel een foto voordat ie verdwijnt, maar Bambi blijft rustig door eten.

Ondertussen kom ik weer terug op de parkeerplaats waar Monique nog steeds in geen velden of wegen te bekennen is. Langzaamaan word ik wat ongerust, want het duurt nu wel heel erg lang.
Ik gooi mijn rugzak in de auto, pak een flesje water en besluit dan maar om nog een keer het meer rond te lopen. Ze zal daar toch ergens moeten zijn. En als we elkaar mislopen, dan ziet ze in ieder geval dat ik bij de auto ben geweest en dat de sleutel terecht is.

Ik begin weer aan het rondje en loop ‘m opnieuw in de richting waar ik Monique verwacht, maar als ik op het punt kom, waar ik ben omgedraaid eerder vandaag, heb ik haar nog steeds niet gezien. Ik besluit nu maar door te lopen en hopelijk komen we elkaar ergens tegen, maar ik word wel wat ongerust.
Naarmate ik weer dichterbij de parkeerplaats kom, bedenk ik me dat ik alles en iedereen ga mobiliseren als ze nog steeds niet op de parkeerplaats is.

Gelukkig blijkt dat niet nodig te zijn. Zodra ik aan kom lopen, zie ik haar. In mijn frustratie roep ik waar ze in godsnaam was, want ik heb me een ongeluk gezocht! Het blijkt dat zij niet via het pad is gelopen, maar een stuk via de weg. Toen ze mij niet zag, is ze gaan vragen of er een sleutel was gevonden. Maar die sleutel had ik al opgehaald. Daarna bedacht ze om mij tegemoet te lopen, terwijl ik de andere kant ben opgelopen. Ook is ze nog bij de rangers bij de controlepost gaan vragen of daar een sleutel was afgegeven.
Voortaan moeten we dus even duidelijk aangeven dat we wachten op de parkeerplaats. En niet meer aan de wandel gaan.

We stappen in de auto en besluiten maar terug naar Red Bluff te gaan. De enige wandeling die we nog wilden doen, gaat niet meer lukken vandaag. Sowieso hebben we door het sleuteldebacle wel genoeg gelopen vandaag.
In plaats van naar het huis te gaan, gaan we meteen door om een hapje te eten. Als we Red Bluff binnenrijden, zien we allemaal mensen langs de weg staan. Sommigen met vlaggetjes, anderen met coolboxen.

Het blijkt dat er een optocht is van Monstertrucks. Wij hebben daar niet zo’n interesse in en rijden tussen de haag van mensen door. Net als we bij de spoorwegovergang komen, gaan de bomen dicht. Er komt een goederentrein aanrijden. Ik zet de motor maar af, want dit gaat wel even duren. Gelukkig valt het mee, we staan maar twee en een halve minuut te wachten. Dan is de trein voorbij en kunnen wij verder naar het Mexicaanse restaurant waar we willen eten.