Gisteren kregen we allebei een mail van Garmin. In de maand oktober doneren zij per gezette stap een bedrag aan Pink Ribbon. Het enige dat wij moeten doen, is een app downloaden en die koppelen aan je Garmin account. Alles wat wij registreren aan activiteiten, wordt automatisch geregistreerd in de app.
Wij besluiten allebei om mee te doen, dus moeten er meters gemaakt worden.
Het is zaterdag, dus we zijn wat later vandaag. Ik ben al wel heel vroeg wakker en zie het langzaam aan licht worden buiten. Het uitzicht op Lake Tahoe is fenomenaal mooi.
Als we klaar zijn, bellen we naar huis. Vandaag heeft mijn moeder de respectabele leeftijd van 74 jaar bereikt en daar moeten we natuurlijk even bij stilstaan.
Na een tijdje gekletst te hebben, wensen we hen een fijne vakantie (zij vertrekken maandag a.s. naar Griekenland) en gaan dan kijken waar we willen ontbijten. We nemen de spullen alvast mee, dan kunnen we daarna meteen op pad.
We gaan naar Heidi’s, een ontbijtrestaurant dat hier al 60 jaar zit. We moeten even wachten, maar al snel komt er een tafel vrij.
Na het ontbijt stappen we in de auto. Omdat het hier ongelooflijk druk is, gaan we wat hikes iets buiten Lake Tahoe te doen. Een hele korte, een wat langere en nog een korte als we nog tijd hebben.
De eerste hike, Emerald Pools, is vrij snel gevonden. Het is een korte trail van iets meer dan een kilometer. Wat ik me niet heb gerealiseerd, is dat het iets meer dan een kilometer heen en terug is. Na een halve kilometer staan we bij de Emerald Pools. Hardstikke mooi! Maar het was een wat korte hike.
Op de terugweg naar de auto zoek ik op wat de andere trail is die we onderweg zien. Dat blijkt een trail te zijn waar we bijna 2 dagen over zullen doen. Die gaat rond Lake Tahoe. We slaan deze hike maar over.
Bij de auto proberen we de volgende trail in te voeren in de navigatie. Maar de trail kent ie niet. Dan stellen we de navigatie maar in op het punt dat het meest dichtbij is. We worden wat heen en weer gestuurd, maar uiteindelijk vinden via de website AllTrails een goede routebeschrijving.
Uiteindelijk komen we aan bij de parkeerplaats en checken voor de zekerheid het informatiebord. We willen naar Azalea Lake en Flora Lake lopen via de Donner Trail. Beide meren zien we op de kaart, dus wat dat betreft zitten we goed.
De trail is ongeveer 5 kilometer lang, heen en terug, met een hoogteverschil van zo’n 80 meter. Dat moet te doen zijn en we kunnen meteen checken hoe het lopen op deze hoogte gaat. In de beschrijving staat dat het een populaire trail is en dat het druk kan zijn. We zien de parkeerplaats redelijk vol staan, maar er zijn meerder trails hier.
We pakken de rugzakken, nemen nog wat extra water en Cliff bars mee en gaan dan op pad. We komen verschillende mensen tegen die al op de terugweg zijn. Hier en daar staan wat informatieborden over de omgeving. Altijd leuk om te lezen.
Op een gegeven moment zien we een bord waarop 2 routes staan. Eentje lijkt alsof je een rondje loopt. De andere trail is de Pacific Crest Trail, oftewel PCT. Geen van beiden klinkt als onze trail, maar we lopen toch door.
Na een tijdje komen we langs een meer. Ik vermoed dat het Azalea Lake is, maar dat staat nergens aangegeven. Ook staan er geen bordjes meer langs de trail. Dat maakt ons niet uit. Wij lopen stug door. Een tijdje later komen we langs een tweede, wat lijkt op een grotendeels drooggevallen, meer. Dit is of was Flora Lake. Maar de trail lijkt niets op de trail waarvan we de beschrijving hebben.
Omdat we nog niet genoeg hebben gelopen vandaag, lopen we nog een stuk door. We vinden het allebei wel lekker om een stuk te lopen. Het weer is heerlijk, we zijn buiten en we lopen in een mooie omgeving. Wat willen we nog meer?
Nadat we een paar kilometer hebben gelopen en we in de verte Donner Lake zien liggen, vinden we het tijd voor een Cliffs bar. Even een rustmoment. Daarna besluiten we om te draaien en terug te lopen naar de parkeerplaats. Het is een tricky pad, er liggen keien, stenen en grote rotsblokken. Monique noemt het enkelbrekers en dat klopt wel. Je moet goed opletten waar je je voeten zet.
Op een gegeven moment lopen we weer langs het drooggevallen meer. We lopen door op wat ik denk dat het pad is naar de auto. Na een tijdje vraag ik aan Monique of we wel goed zitten, want ik herken het pad niet meer. Monique zegt van wel, totdat ik ineens een tunnel zie dat onder de I80 doorloopt. Eh… die tunnel herken ik niet.
Tijd om weer een stuk terug te lopen. Dit keer pakken we de goede trail weer op en lopen langs Azalea Lake. Vandaar lijkt het nog een klein stukje, totdat we ineens een paar hele grote vrachtwagens zien staan. Ehm… die stonden niet op onze parkeerplaats.
Opnieuw hebben we niet goed opgelet en zijn onze trail kwijt. Het is even zoeken en als we denken een kortere route te hebben gevonden, zie ik een crackpijp liggen. Tijd om weg te wezen!
We lopen weer een stuk terug en vinden uiteindelijk de juiste trail weer. Na een paar honderd meter zien we ook de parkeerplaats opdoemen. We maken nog snel een pitstop, nemen nog effe een gelshot voor de broodnodige energie en gaan dan op pad naar het hotel.
Op de terugweg stoppen we nog bij Emerald Bay State Park. Voor deze parkeerplaats stond vanmorgen een file. Nu niet meer, alhoewel het nog steeds druk is. Maar de zon is weg, dus Monique vindt het minder mooi dan vanmorgen. Morgenochtend vroeg gaan we dus maar terug. Daarna zien we wel wat we verder gaan doen.
We komen laat terug bij het hotel en hebben eigenlijk geen zin meer om nog ergens te gaan eten. Gelukkig is daar Whole Foods. Daar kun je altijd wel wat lekkers samenstellen. We halen allebei een soepje en nog wat andere gerechtjes en rijden dan snel terug naar het hotel om het op te peuzelen.
Roadtrip blogging 