Dag 20: Death Valley NP en we rijden naar Las Vegas

Gisteravond hebben we afgesproken om lekker rustig aan te doen vanmorgen. Onze plannen kunnen door de afsluiting van de weg naar Beatty niet door gaan. Oh well, dan hebben we nog weer een reden om terug te gaan.

Om half 7 ben ik klaar wakker, maar Monique ligt nog in dromenland. Of doet alsof, dat kan ook. Ik ga maar wat liggen lezen tot ook Monique terugkeert in het land van de wakkeren.
Rond 8 uur wordt ook Monique wakker. Niet veel later besluiten we op te staan en doen ons ding. Er breekt lichtelijk paniek uit als Monique de föhn niet aan de praat krijgt.

Terwijl zij als een kip zonder kop rondloopt, ga ik verder en als ik klaar ben, vraag ik of ik naar de receptie moet lopen. Heel graag, dus dat doe ik maar. De gast aan de balie zegt dat hij iemand naar ons toe zal sturen.
Niet veel later staat iemand van Housekeeping voor de deur. Tot grote opluchting van Monique heeft zij een spiksplinternieuwe föhn bij zich. Maar dan dient het volgende probleem zich aan. De stopcontacten werken niet! Gelukkig wel degene waar ook de wekker op is aangesloten. Dus de crisis wordt afgewend.

Als Monique klaar is met het stijlen van haar haar, gooien we de spullen weer in de auto en besluiten om in het restaurant wat te gaan eten. Daar blijken ze een klein buffet te hebben. We kiezen allebei wat uit en gaan zitten.
We zijn de enige gasten en omdat we geen wifi, althans geen goede, hadden in de kamer, zitten we allebei gezellig op onze telefoon te kijken.

De serveerster maakt een opmerking dat we op die manier ook niet met elkaar hoeven te praten. Tot grote hilariteit vertel ik haar dat we al 2,5 week met elkaar op reis zijn en inmiddels wel zijn uitgekletst.
Ze vraagt waar we heen gaan en we vertellen dat Las Vegas onze volgende stop zal zijn. Daar blijkt zij te wonen. Monique vraagt hoe ze dat doet, want Las Vegas ligt zo’n 2 a 2,5 uur verderop. Ze vertelt dat ze een goede werkgever heeft, die voor onderdak zorgt. Daarnaast krijgen ze 3 maaltijden op een dag. Ze is er erg over te spreken.

Ze vertelt ook dat ze is opgegroeid in Death Valley. Haar vader was mineralen delver hier. Monique zegt dat ze dan wel mooie verhalen weet over het park. Ze zegt dat het na de enorme regenval chaos was in het park. Mensen konden het park niet meer verlaten en moesten langer in de cabins en hotels/motels verblijven. Daar waren ze niet blij mee. Sommigen besloten toch via onbegaanbare wegen te vertrekken in hun huurauto’s, waardoor de Parkrangers niet anders konden dan de hulp inroepen van Highway Patrol.

Ook vertelt ze over een dame die nog even in het park wilde blijven toen het heel heet was. Haar moeder ging al terug naar de auto om de airco aan te zetten. De dochter heeft dat niet overleefd, want ze bleek geen water bij zich te hebben. Ook een marinier die autopech kreeg en besloot terug te lopen naar het visitor center, moest dat met de dood bekopen.
Wij vonden de temperatuur van 41 graden al heet gisteren, maar een paar weken geleden was ie nog veel hoger. Toen hebben ze weer de 50 graden aangetikt.

Ze weet interessant te vertellen en we kunnen nog uren naar haar luisteren, maar het is tijd om op pad te gaan. Ze drukt ons op het hart om flink te drinken. We doen dat sowieso. We hebben geen zin om een statistiek te worden.

We gaan op pad en stoppen even verderop bij de Mesquite Dunes. Het zonlicht valt nu precies goed, zodat de schaduwen mooi uitkomen. Daarna stoppen we nog bij Twenty Mule Team. Bij de laatste zijn we nog nooit geweest. Het is niet zo groot, maar het blijkt de Borax works te zijn. Hier werd gezocht naar mineralen.

Daarna maken we nog een pitstop bij het visitor center van Furnace Creek. Hier lezen we de waarschuwing om na 10 uur niet meer te gaan wandelen. We zien ook dat Badwater weer bereikbaar is. We kijken nog even de interessante film over het park in het theater en gaan dan weer verder.
Als we naar buiten lopen, zie ik dat de temperatuur meter al 38 graden aangeeft. Het is net 11 uur….
Voordat we gaan rijden, zet Monique nog een keer de GoPro op de auto. Daarna rijden we door naar Artist Drive (Artist Palette), waar de rotsen zo mooi kleuren.

We zien nog steeds veel wegen afgesloten zijn, maar de weg naar Devil’s Golf Course is open. Ook daar maken we nog even een korte stop. Het is altijd een bijzonder landschap om te zien.
Vervolgens rijden we door naar Badwater. Het is zo rustig in het park dat we voor de allereerste keer dat we hier zijn, niemand op de foto hebben staan. Ook Badwater is bizar om te zien. En het is bijzonder dat deze zoutvlakte in de winter veranderd in een meer, zolang er genoeg water valt.

Ook hebben we het idee dat de hitte waarschuwingen veel nadrukkelijker aanwezig zijn dan andere jaren. Bij Badwater wordt gewaarschuwd om niet van de boardwalk af te gaan. Ik doe het heel even, wat ook meteen het gevaar duidelijk maakt. Op de zoutvlakte loopt de temperatuur nog hoger op, maar je voelt het verschil niet (meer).

We drinken ons een ongeluk. Voordat we het weten, hebben we al een paar flesjes leeg. Omdat we deze enorme hitte wel wat zat zijn nu, besluiten we om richting Las Vegas te rijden. Onderweg halen we de GoPro van de voorruit en geven dan gas.

In Pahrump maken we nog een laatste stop, de Starbucks. Hier halen we een coldbrew die ontzettend lekker smaakt. Daarna stomen we door naar ons hotel. Dat staat naast de T-Mobile Arena. Het stikt er van de politie en verkeersregelaars. Maar het loopt allemaal soepeltjes door. We vragen ons af wat voor evenement er vanavond is.

Even later horen we dat er vanavond een ijshockey wedstrijd (het is hier rond 18 uur nog 34 graden!) wordt gespeeld. En dat wisten we, want we hebben gekeken of we betaalbare kaartjes konden krijgen. Maar die waren al uitverkocht.

We checken in en gaan dan naar onze kamer op de 28e verdieping. Ergens een halve mijl verderop zien we de Strip. Maar we besluiten om eerst een drankje te nemen. Die hebben we wel verdiend.