Dag 3: Naar San Diego

Iets over 4 uur trek ik het niet meer. Ik ben klaarwakker, dus ik pak mijn laptop en begin aan het blog van gisteren. Niet veel later komt ook Monique tot leven. Die is meteen klaar voor de dag, want in no time staat er een kop koffie voor mijn neus.

Rond kwart over 7 zijn we helemaal klaar om aan de dag te beginnen. Gisteravond heb ik lukraak spullen uit mijn koffer gehaald, dus nu probeer ik die chaos weer terug in mijn koffer te krijgen. Vanavond zie ik wel verder. Nu willen we zo snel mogelijk op pad. Niet dat we haast hebben, we hebben alleen ongelooflijke honger!

We checken uit, gooien de bagage weer in de auto en gaan op weg naar First Watch. Ik kan het niet laten en bestel dezelfde frittata die ik me nog kan herinneren van een paar jaar geleden. Het smaakt weer prima.

Daarna gaan we op weg naar de Safeway en Walmart. We hebben water nodig en nog wat andere dingen. We kopen meteen maar een pak met 36 flesjes water, daar gaan we het wel een paar dagen mee redden. We kopen nog wat andere spullen die we de komende dagen kunnen gebruiken en gaan dan op weg naar San Diego. Zuivere reistijd is ongeveer 5 1/2 uur rijden.

Via binnendoorwegen rijden we naar de I8. Deze interstate leidt rechstreeks naar San Diego en bijna tot onze eindbestemming. Het eerste stuk is ongelooflijk saai. In de verte zien we wel de bergen, maar om ons heen is het vlak en droog. Dat verandert als we al een flink eind op weg zijn. Ineens rijden we tussen zandduinen. Echt heel vreemd om te zien. Het lijkt de Sahara wel. Of op zijn minst Great Sand dunes National Park, maar dat ligt in Colorado.

Natuurlijk rijden we de afrit naar het Recreation Park keihard voorbij en we hebben voorlopig geen mogelijkheid om te keren. Dus rijden we door. Monique probeert vanuit de auto wat foto’s te maken.
Daar moeten we het mee doen.

Na een paar uur komen we bij Yuma. Yuma is een van de plaatsen die letterlijk tegen de grens met Mexico liggen. Vlak na deze plaasts zien we in de verte de muur tussen de US en Mexico, waar ze een paar jaar geleden mee zijn begonnen. Niet dat het veel helpt, want de muur is maar een paar kilometer lang.

Als die muur stopt, verwacht ik eigenlijk dat we ook nog wel een controlepost van Border Patrol door zullen moeten, maar als we het bord zien waar de post op wordt aangekondigd, staat er bij dat ie is gesloten. Sterker, er is helemaal niets meer! Alsof er nooit een post is geweest. Vreemd dat ze dan wel het bord laten hangen.

Bij de grens tussen Arizona en California komen we wel de controlepost van Agriculture tegen, maar hier krijgen we het sein om door te rijden. California wil niet dat er groenten en fruit vanuit andere staten binnenkomt, dus wordt alles wat je bij hebt, geconfisqueerd. Maar we hoeven dus niet te stoppen, dus de wortels die Monique vanmorgen heeft gekocht, zijn veilig.

De laatste grote plaats waar we nog langskomen is El Centro. Hier maken we een pitstop om wat te gaan eten. Dat doen we bij Panera. Daarna gaan we snel de auto weer in. San Diego is in zicht.
Ergens in de bergen vlakbij San Diego stoppen we nog een keer om de tank vol te gooien. Dat is effe slikken, maar dan kunnen we weer een paar kilometer vooruit.

Ineens verandert de 2-baansweg in een 4-baansweg en dan weet je al dat je vlakbij de stad zit. Het wordt ook steeds drukker, maar het rijdt gelukkig wel door. Voordat we het weten, rijden we Mission Beach binnen waar ons hotel aan de baai ligt.

Terwijl Monique gaat inchecken, blijf ik in de auto en ga op zoek hoe ik het dynamisch rijden uit kan zetten. Prima hoor, al die technische snufjes, maar wat is het irritant als de auto afremt op meters van een andere auto! Volgens de beschrijving heb ik het zelf geactiveerd door een knopje op het stuur. Van de week zullen we zien of het is verholpen.

Als we zijn ingecheckt, parkeren we de auto en lopen met zoveel mogelijk zooi naar binnen. We hebben te horen gekregen dat we op de 12e verdieping zitten. Monique is verbaasd, want zij heeft een gardenroom gereserveerd. In de kamer zien we geen garden, maar wel een fantastisch uitzicht over de baai. De andere kant op zien we nog de Pacific Ocean. Het is echt 3 keer vallen en we zijn er.

De oeh’s en de aah’s zijn niet van de lucht en we zien ons later vandaag al met een drankje op het balkon zitten. Fantastisch! Monique offert zich op om nog wat laatste spulletjes uit de auto te halen en loopt meteen langs de receptie om te vragen of we gewoon een upgrade hebben gekregen. Ze zegt tegen de receptionist dat ze een gardenroom heeft gereserveerd, waarop haar wordt verteld dat ze ook zicht heeft op een tuin (klopt), met een beetje meer view!
Hier gaan we ons wel een paar dagen vermaken.

Nadat we wat caffeïne naar binnen hebben gegooid, gaan we er op uit. Ik moet effe aan de wandel na die lange zit. We lopen een stuk via het strand en gaan even pootje baden. Oeh! Dat is koud! Dat belooft wat.

We lopen richting de hoofdstraat (geen idee hoe de weg heet), op zoek naar een liquor store om een fles wijn te halen. Die vinden we niet veel verderop. Met fles, in een brown bag natuurlijk, stel je voor dat iemand ziet dat je drank hebt gekocht!, lopen we terug naar hotel.

Daar relaxen we nog wat en gaan eens kijken waar we willen gaan eten. Er zitten genoeg tenten in de buurt, dus uiteindelijk kiezen we niets en zien we wel. Maar als we weer buiten lopen, voelen we toch de jetlag toeslaan. Als we een pizzeria zien, besluiten we een pizza te bestellen en die in de hotelkamer op te peuzelen. Met dit uitzicht is dat zeker geen straf!

Ik probeer nog het blog van vandaag te schrijven, maar ik heb geen inspiratie. Dus laptop gaat aan de kant. Ik zie het morgen wel.