Dag 31: Terug naar Nederland

Om iets over zessen sta ik naast mijn bed. Ik doe mijn ding en ga naar beneden, zodat Monique aan de slag kan. We ruimen de laatste dingen op, pakken de laatste spullen in en gooien alles weer in de auto. Daarna rijden we meteen naar de receptie om uit te checken.

Op weg naar het vliegveld zoeken we nog een tankstation op om de tank voor de laatste keer te vullen en rijden daarna meteen door naar het gebouw van de autoverhuur. Daar is het rustig en er wordt ons verteld dat we de sleutels in de auto kunnen achterlaten. De bon ontvangen we via email. Niets nieuws, maar niet iedereen is dit gewend.

Als we uit de garage komen, staat er een enorme rij mensen te wachten die naar Terminal 4 moeten. Daar hoeven wij gelukkig niet in aan te sluiten, wij vertrekken vanaf Terminal 3.
Met een minuut of 5 (die altijd langer lijken te duren) staan we op het platform. We zijn zo ongeveer de laatsten die in de bus stapten en zijn er ook als eersten uit.

In de vertrekhal is het druk, maar niet bij Delta. Daar is het nog rustig en zijn we snel onze koffers kwijt. Voor achten lopen we al naar de controles. Ook hier duurt het niet lang. Maar waar ik me nog altijd over verbaas, is dat we hier nog steeds willen dat je je laptop en andere electronische middelen, groter dan een mobiele telefoon, uit de tas haalt en dat je je schoenen moet uitdoen.
Naar vloeistoffen wordt niet meer zo goed bekeken, want later blijkt dat ik nog een flesje lenzenvloeistof in mijn handbagage heb.

Natuurlijk wordt Monique weer extra gecrontroleerd. Het blijkt dat het zakje met trailmix (die ik ook in mijn handbagage heb) moet worden gecheckt. Daarna hebben we alles gehad en gaan we wat te eten en de broodnodige espresso’s halen.

Al snel kunnen we boarden voor de eerste vlucht naar Atlanta. Ook op deze vlucht zitten we lekker ruim. Net achter de eerste klas. Doug komt naast mij zitten en begint een praatje. Hij blijkt vaak op Schiphol te vliegen en vraagt of het nog steeds zo’n chaos is. Ehm.. ja, voor zover wij weten wel. Er worden nog steeds vluchten gecancelled, maar het bagage probleem lijkt wel verbeterd. Ik vertel hem dat de verwachting is dat de problemen tot ergens voorjaar 2023 zullen aanhouden. We gaan het zien.

Bij aankomst in Atlanta nemen we afscheid. Wij vliegen door naar Schiphol, Doug gaat verder richting Newport in Rhode Island. Ook leuk, daar zijn we jaren geleden geweest.
Omdat we niet zo’n lange overstap hebben en het de vorige keer bijna misgaan, gaan we eerst een hapje eten. Geen idee hoe de tent heet, maar het is wel lekker.

Nadat we hebben gegeten, halen we nog een koffie en gaan dan bij de gate wachten tot we kunnen boarden. Dat gaat vlotjes en we zitten voordat we er erg in hebben. We hebben alles wat we nodig hebben al uit de rugzakken gehaald, dus we kunnen vooruit.
Heel wat reizigers die na ons instappen, kijken jaloers naar de ruime plekken die we hebben. En dat snap ik. We hebben volop ruimte om ons heen en dat is een stuk prettiger reizen.

De piloot maakt bekend dat we een half uur eerder op Schiphol zullen aankomen, maar dat er wel wat turbulentie wordt verwacht. We gaan het vanzelf merken.
Vlak nadat we zijn opgestegen, komt de stewardess langs. Ik lig helemaal strak als ze een tafelkleedje over mijn tray legt. Dat doe ik thuis niet eens! Wat wel prettig is, is dat we ook metalen bestek krijgen in plaats van die plastic gevallen.

Het eten is te doen. Wat dat betreft is er echt wel iets veranderd ten opzichte van een paar jaar geleden. Ook komen ze regelmatig langs met water of andere dranken. Ik hou het voornamelijk bij water.

Voordat ik het weet, zijn we al over de helft. Slapen is weer eens een illusie, dus dat geef ik al snel op. maar met het kijken van wat series, gaat de tijd snel voorbij. Ongeveer een uur voor de landing krijgen we nog een ontbijt (ahum!) en dan wordt de kist aan de grond gezet.
Bij de gate staan we nog een tijdje te wachten. Er is iets mis met het systeem dat het vliegtuig koppelt aan de slurf, geloof ik. Er wordt bekeken of het handmatig kan.

Een paar minuten later kunnen we het vliegtuig uit. We doen rustig aan, want we hebben tijd genoeg voordat de taxi hier is. Maar voordat we het weten, lopen we al richting de marechaussee voor de paspoort controle. Hier staat al een redelijk lange rij, en degene die een en ander in goede banen moet leiden, doet haar werk niet zo goed. Reizigers met een niet EU paspoort lopen door het poortje waar de crew door heen moet. Anderen worden naar de zelfscans gestuurd, die het niet doen.

Wij wachten rustig af. De taxi is er toch nog niet. Bij de bagagebanden wacht de grootste verrassing. De band draait al en onze koffers liggen allebei al op de band. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt.
Dat betekent dat we nog wel even moeten wachten tot de taxi er is. Er is niet zo heel veel open op Schiphol Plaza, dus we gaan maar weer een koffie halen bij de Starbucks. Hier kunnen we ook even rustig zitten, want dat hebben we nog niet genoeg gedaan in de afgelopen uren.

De taxi is netjes op tijd en brengt ons weer in rap tempo thuis. Inmiddels zijn we al begonnen met het bedenken van nieuwe plannen. Dus wie weet tot volgende jaar!