Dag 5: Potato Chip Rock en La Jolla

Iets voor 6 uur staan we naast onze mandjes. Vandaag staat de eerste serieuze hike op het programma. De hike naar Potato Chip Rock. Potato Chip Rock is niet heel lang, maar wel een populaire hike in de omgeving van San Diego. De ‘makkelijke’ route is ruim 12 kilometer lang. Makkelijk tussen aanhalingstekens, omdat er een hoogteverschil is van ruim 600 meter. Het gaat alleen geleidelijk aan omhoog.

Natuurlijk hebben wij voor de moeilijke trail gekozen. Deze trail is 6.4 kilometer lang, maar gaat zo ongeveer steil omhoog! Bij deze trail stijg je in no time ruim 300 meter. Lastig voor ons, maar het scheelt wel een hoop tijd.

We doen ons ding, eten wat en drinken een kop koffie (geen Starbucks, want daar weten ze zelfs een dubbele espresso te verpesten!) en vullen de waterzakken.
Iets voor 7 uur lopen we de kamer uit en gaan op weg. Naarmate we dichterbij het vertrekpunt komen, wordt het steeds mistiger en als we na zo’n 3 kwartier rijden de plek zien waar we kunnen parkeren, zien we nog maar weinig van de omgeving.

Natuurlijk rij ik de parkeerplekken keihard voorbij, maar iets verderop kunnen we draaien. Gelukkig rijdt er net iemand weg, dus ik kan met gemak de auto parkeren. We pakken onze spullen, staan even rond te kijken waar we heen moeten en lopen dan zowaar de goede kant uit.
Bij wat de trail moet zijn, staat een bord dat er geen doorgang is. We lopen een paar meter terug en gaan dan maar via privé terrein de trail op. We zijn niet de enigen die dat doen, ondanks alle waarschuwingen die er hangen.

We zijn blij dat het mistig is. Je loopt de trail namelijk vol in de zon. Meteen aan het begin beginnen we al te stijgen. Nog niet zoveel, maar het is ook geen vals plat. Dat verandert als we de eerste bocht omgaan. De eerste kilometer is alleen maar stijgen, op sommige stukken lopen we op zo’n 45 graden. Regelmatig stoppen we om op adem te komen en wat te drinken. Er lijkt geen eind aan te komen. Gelukkig kunnen we op onze horloges zien hoeveel kilometer we hebben afgelegd, dus weten we ook hoe ver we nog moeten. Ondertussen komt de zon steeds beter door en wordt het steeds warmer.

Uiteindelijk bereiken we de zendmasten waar we langs moeten lopen. Dan lopen we nog een stukje omlaag en zien we Potato Chip Rock in volle glorie! W hebben al gehoord dat ie niet zo groot is en dat klopt ook. Als ie 2 meter is, is ie lang. Maar het is wel leuk om te zien.

Nadat we wat hebben gegeten, lopen we weer terug naar beneden. Althans, eerst weer een stukje omhoog, maar daarna gaat het in rap tempo naar beneden. En dat valt niet mee! Het is een aanslag op je knieën.

Terug bij de auto worden we aangesproken door een Japans stel dat nauwelijks Engels spreekt. Ze willen weten waar ze naar toe moeten voor Potato Chip Rock. We proberen met handen en voeten uit te leggen waar ze heen moeten en dat ze voldoende water me moeten nemen. We vragen ons af of ze het begrijpen. Dan komt de man naar Monique met een briefje dat op de auto zat. Daarop staat namelijk dat je alle waardevolle spullen uit de auto moet halen, omdat er veel wordt ingebroken. We denken dat ze daar zo van schrikken, dat ze besluiten om niet te gaan. Vlak voordat ik weg rij, zie ik dat ze allebei weer in de auto gaan zitten.

Onderweg bedenken we wat we nog willen doen vandaag. We besluiten om naar La Jolla te gaan. Dit plaatsje ligt naast Mission Beach waar ons hotel ligt. Alleen raakt Google Maps volledig de weg kwijt door een wegafzetting. Dan besluiten we om eerst naar de hotelkamer te gaan, zodat Monique de kleine camera kan verruilen voor de D80. Die maakt betere foto’s, maar is ook een zware camera en niet zo handig op een hike als vanmorgen.

We laten ook meteen onze rugzakken achter, want die hebben we vanmiddag niet meer nodig. We eten nog snel een broodje en gaan dan weer op weg naar La Jolla. Als eerste gaan we op zoek naar La Jolla Cove. Hier liggen zeeleeuwen en zeehonden op de rotsen voor de kust.
Ik sta versteld van het aantal mensen die aan het snorkelen en zwemmen zijn tussen een paar zeeleeuwen (of zijn het zeehonden?!), maar blijkbaar is dat toegestaan. De zeeleeuwen maken een herrie van jewelste. We blijven een tijdje staan kijken, maar lopen dan verder.

Even verderop zijn de rotsen niet toegankelijk en hier liggen de meesten lekker te relaxen. Een paar zeeleeuwen maken zo’n herrie dat ze ruzie lijken te hebben. Ook hier staan we een tijdje te kijken, voordat we weer terug lopen.
In de verte ligt de Ellen Browning Scripps Memorial Pier. Dit is misschien wel de grootste pier waar nog actief onderzoek wordt gedaan. De pier is onderdeel van de Scripps Institution for Oceanography, wat weer onderdeel is van de University of California.

Omdat we weten dat deze pier erg fotogeniek is, gaan we terug naar de auto om naar de pier te rijden. Het is even zoeken naar een parkeerplek, maar als we die gevonden hebben, lopen we via het Scripps terrein het strand op. Hier komen we direct uit bij de pier.

Monique gaat foto’s maken en het is bijna jammer dat het nog een paar uur duurt voordat de zon ondergaat. Ik denk dat het een fantastisch beeld oplevert als de zon precies op het juiste moment onder de pier door komt.
Maar het duurt echt nog te lang, dus nadat Monique genoeg foto’s heeft gemaakt, lopen we een stukje verder het strand op.

Er zijn heel wat surfers op het strand en er liggen er ook een stel in het water. Wachtend op de perfecte golf, die niet lijkt te komen, want er is weinig actie.
De enige actie die we zien, is de lifeguard op een quad die een meisje helpt. Blijkbaar is zij gewond geraakt.

Wij lopen terug naar de pier, waar ik op het strand plof en Monique maar weer wat foto’s gaat maken. Ondertussen zien we een 4×4 van de Lifeguard het strand opkomen die de dame oppikt en wegbrengt.
De consternatie is weer voorbij.

Nadat we nog een poosje op het strand hebben doorgebracht, gaan we terug naar de auto. We willen de zonsondergang op het strand gaan kijken. We zoeken een tacoshop waar we take out kunnen halen om op het strand op te peuzelen. Die taco shop vinden we zo ongeveer naast het hotel.
We nemen alles mee en lopen naar het strand. Daar zoeken we een lekker plekje en eten zo ongeveer het lekkerste Mexicaanse eten ooit. Alleen de Mexicaan in Willcox was lekkerder.

De zonsondergang is niet spectaculair, maar daar is het het weer ook niet voor. Als ie onder is, lopen we terug naar het hotel. We verbazen ons over de electriciteitsdraden die we zien. Het ziet er zo onstabiel uit. Maar het werkt wel, want dit zie je wel overal in de VS.

Morgen is het jammer genoeg onze laatste dag in San Diego. Maar ik denk dat ik nog wel een keer terugkom.