Dag 6: Fietsend door San Diego

Allemachtig! Wat heb ik een spierpijn! Die hike gisteren?! Die voel ik vandaag. Gelukkig hoeven we niet veel te lopen, want voor vandaag hebben we fietsen gehuurd. Electrische, dat dan weer wel. Er zijn grenzen.

Iets voor 9 uur lopen we naar de verhuur, waar Monique gisteren de reservering heeft gemaakt. De arme man zoekt zich een ongeluk, maar kan geen reservering vinden. Monique laat de bevestiging zien en dan zegt hij dat de reservering bij een ander hotel is gemaakt. Ehm… okee. Dat hotel ligt op ongeveer 10 minuten rijden van ons hotel, dus we springen in de auto, terwijl de verhuurman de andere vestiging belt.

Als we daar aankomen, staan er 2 beachcruisers klaar. Zo’n fiets met van die dikke banden en zo’n breed stuur. Op zo’n fiets zie ik me wel rijden. Maar eerst moeten we allebei een waiver invullen en ondertekenen. Dat we weten dat zij niet aansprakelijk zijn als er iets gebeurd. Hij vertelt dat we de fietsen niet onbeheerd achter kunnen laten, ondanks het slot. Fietsen zijn gewild en worden veelvuldig gestolen. Hij vraagt of we een slot willen hebben (ja) en of we een helm willen. Eh… nee. We fietsen al een tijdje en een helm is hier niet verplicht. We vragen nog wat de actieradius is en dat blijkt 6 uur te zijn op volle kracht. Dat zijn we niet van plan, we blijven Nederlanders en willen nog wel zelf wat doen.

We gaan op weg en cruisen lekker door straatjes, over de freeways en langs het water. Maar zodra je stopt met trappen, valt die fiets wel stil. Fietsen zonder de ondersteuning is niet te doen! We gaan dus zeker zorgen dat we op tijd terug zijn.
Gelukkig merken we wel dat mensen hier gewend zijn aan fietsers, zeker op de plekken waar fietsbanen zijn. Want fietspaden kun je het niet noemen.

Tuna Harbor is ons eerste doel. Hier staat het ‘Kissing Statue’, het beeld van de matroos die een dame kust nadat de 2e wereldoorlog voorbij was. Er is veel te doen geweest om dit beeld de afgelopen jaren. Het ene verhaal zegt dat het partners waren, het andere verhaal zegt dat het vreemden waren. En dat laatste, daar vallen veel mensen over. Maar zo las ik een tijdje terug, het waren vreemden van elkaar, maar de dame vond het niet erg.

Het is een groot beeld en staat precies voor een oorlogsschip dat je kunt bezoeken. Dat doen we niet. Wij komen alleen voor dit beeld. Daarna gaan we verder richting Balboa Park. Maar dat is anders dan we ons hadden voorgesteld. Alles vindt binnen plaats. En dat willen we nu net niet. Ten eerste is het veels te lekker weer, maar ten tweede zijn wij bij een diefstal van de fietsen aansprakelijk. Dus willen we die stomme fietsen niet onbeheerd achter laten.

Dan gaan we maar richting Old Town. Hier zijn we in 2001 ook geweest, maar toen was het zo ongelooflijk druk. Old Town is oorspronkelijk een nederzetting en is nu beschermd gebied. Het wordt dan ook beheerd door de NPS, de National Park Service. Hier staan gerestaureerde, oorspronkelijke gebouwen, maar ook nieuwe gebouwen in de stijl van toen. Het is een verwijzing van het San Diego uit de 19e eeuw. Normaal gesproken loopt men hier ook in de kledij, maar vandaag zien we niemand. Het is ook superstil. Niet alle gebouwen zijn open en veel van de winkeltjes zijn ook dicht. Monique vindt het een touristtrap en het enige dat we hier verder doen, is een ijsje eten.

Ondertussen fietst die beachcruiser niet zo fijn. Althans, deze stad is niet fietsvriendelijk. Daar waar het vanochtend lekker cruisen was, is het nu een aanslag op je lichaam! Wat een klote wegen. We stuiteren door de straten en proberen de kuilen te ontwijken. Daarbij zien we onze accus leeg lopen. En dat terwijl we niet eens voluit gaan. Dus het is zaak om terug te komen bij de verhuur, voordat we moeten fietsen. En geloof me, op deze fietsen wil je dat niet. Die fiets is, zonder de trapondersteuning, namelijk niet vooruit te branden.

Als we eindelijk Seaworld zien, weten we dat we er bijna zijn. Het had ook geen half uur meer moeten duren. We leveren de fietsen in, komen in de auto langzaam weer bij en gaan op pad naar ons laatste doel van vandaag: Coronado.

Coronado is een wijk waar de huizen groter, mooier en het algehele leven duurder is dan waar dan ook in San Diego. Het is met een enorme brug verbonden met het vaste land. Het staat bekend als vakantieoord, maar er is ook een grote marine basis.

Waar het eiland voornamelijk bekend om is, is Hotel Del Coranado. In dit hotel is jaaaren geleden de film Some Like It Hot met Marilyn Monroe opgenomen.

We parkeren de auto langs de weg waar we 3 uur mogen blijven staan. We lopen wat rond, kijken in wat lokale winkeltjes, maar kopen niets. We willen eigenlijk wel wat drinken, maar zien niet echt iets van onze gading. Alhoewel je steeds vaker terrassen ziet in de VS, is het nog steeds niet overal doorgedrongen

Dan gaan we maar richting strand. Monique wil het hotel op de foto zetten en strand is in mijn ogen ook altijd goed. Ook hier lopen we wat rond, gaan pootje baden (jezus, wat is dat koud!) en lopen weer terug naar de walkway. We bekijken nog heel wat zandkastelen die langs de walkway zijn gebouwd. Geen idee of je dat zo zegt, maar het is wel mooi gedaan. Ook zo bijzonder dat het gewoon blijft staan en niet wordt vernield.

Omdat we weten dat er file staat op de weg terug, gaan we kijken wat het hotel te eten heeft.

We zoeken een tafel op hun zonneterras en krijgen de menukaarten. We kiezen allebei wat en bestellen een sparkling water met een smaakje. We zitten hier wel lekker en zien om de klipklap de gevechtsvliegtuigen af en aan vliegen. Hier is van rust geen sprake.

Als we alles weer op hebben, lopen we terug naar de auto. De file is nog net niet helemaal opgelost, maar zo’n 30 minuten rijden we de garage van ons hotel weer binnen.

Morgen gaan we weer op pad. Maar wat is San Diego een fijne stad!