Iets na 8 uur zitten we weer in de auto. We rijden nog even naar de waterkant, zodat Monique nog een foto kan maken van Morro Rock, maar daarna rijden we direct naar de Highway 1.
We komen door wat kleine plaatsjes en zien nog weinig van de Pacific, maar omdat we honger hebben rijden we een weg in die leidt naar het strand. We hopen dat daar een picknicktafel staat, zodat we rustig kunnen eten. Dat lukt niet, het blijkt ‘gewoon’ een woonwijk te zijn. Niet waar we naar op zoek waren.
Een stuk verderop zien we een Staatsparkje. Niet zo heel groot, maar wel met picknicktafels. We eten wat, lopen daarna nog wat rond en zien in het water tientallen zeeotters zwemmen. Zo grappig die beesten, zoals ze altijd op hun rug liggen te dobberen. Hier houden ze zich in evenwicht door de kelp die in het water groeit. Monique maakt foto’s, maar ze zijn helaas te ver weg.
Na een tijdje springen we weer in de auto en rijden door. Het eerste stuk is niet heel bijzonder, alhoewel we regelmatig stoppen. Maar de dramatische kustlijn laat nog even op zich wachten.
Wel stoppen we op alle Vista punten om van het uitzicht te genieten. We zien dat hier jaarlijks de walvistrek voorbij komt. In het voorjaar vertrekken ze naar Canada en in het najaar verkassen ze weer naar Baja California. Helaas zijn we net te vroeg. De trek naar het Zuiden begint pas in oktober.
Heel wat kilometers verderop komen we bij William Randolph Hearst Memorial Beach. Dit parkje is ter ere van William Hearst die hier in de buurt woonde. Inderdaad, die Hearst van de kranten en van Hearst Castle. Die familie die stinkend rijk werd/is. Met die kleindochter die werd ontvoerd en vervolgens mee ging doen met de niet zo frisse zaakjes van haar ontvoerders. Hearst Castle zien we achter ons boven op een fikse heuvel liggen.
Terwijl ik wacht op Monique, schiet ik, met haar camera, alvast een paar foto’s, die later waarschijnlijk net zo hard worden weggegooid. Net voordat Monique aan komt lopen, maak ik een praatje met een Amerikaanse dame. Ze vertelt dat hier ook zee olifanten kwamen, maar ze weet niet of ze er nog steeds zijn. Ze blijken niet hier te zijn, maar wat verderop.
Dit strand heeft een lange houten pier. Monique en ik lopen eerst het strand op om te kijken of we een leuk fotootje kunnen schieten van de palen waar de pier op staat.
Daarna lopen we de pier op naar het einde. Ook hier zien we weer pelikanen rondvliegen op zoek naar een lekker vers visje. Het is een mooi gezicht.
Als we weer terug zijn bij de auto rijden we de ingang naar Hearst Castle voorbij. Dat gaan we niet bezoeken. We hebben allebei niet zo’n behoefte om dit huis te bekijken.
Na weer een heel aantal kilometers stoppen we bij Sand Dollar Beach State Park. Hier lopen we de korte trail richting de kust. We gaan niet naar het strand. Daar hebben we allebei niet zo heel veel zin in.
Waar we wel zin in hebben, is eten. We lunchen weer op ons gemakje aan een van de picknicktafels en zien heel veel mensen met surfplanken en boards die wel naar het strand gaan.
Wij besluiten na het eten weer verder te rijden. We stoppen weer op de officiële vista punten en zien de kust steeds ruiger worden. Daar houden we van.
Als we bij Julia Pfeiffer Burns State Park komen, stoppen we natuurlijk weer. Hier loopt de korte trail naar de Way Falls. Een waterval die uit de rots lijkt te komen. Het vista punt is het enige punt waarvan je de waterval kan zien. Helaas is het niet mogelijk om heel dichtbij te komen. Er loopt namelijk geen pad naar toe.
De waterval is leuk om te zien, maar we hebben mooiere gezien. Maar juist de plek maakt ‘m wat specialer, denk ik.
Zodra we bij de auto zijn, rijden we weer weg. Het is druk en er zijn niet heel veel parkeerplaatsen. Dit park is eigenlijk veel groter, maar het is al tijden grotendeels afgesloten door werkzaamheden. Volgens mij heeft het te maken met schade die is ontstaan na een landverschuiving. Dat komt hier regelmatig voor. Een paar jaar geleden is een deel van Highway 1 weggevaagd, toen er een landverschuiving plaats vond. De weg is toentertijd een jaar afgesloten geweest.
Na het Julia Pfeiffer Burns SP stoppen we nog op een enkele vista. We beginnen allebei een beetje verzadigd te raken. We rijden dan ook heel wat kilometers door, totdat ik wat slaperig begin te worden. Ik rij naar een stoppunt en zet de auto stil. Monique neemt nog een poging om een foto te maken, maar wordt zowat weggeblazen door de enorm harde wind die er ineens staat.
Hierna rijden we in een keer door naar Monterey. We gaan rechtstreeks naar het hotel en relaxen daar wat. Ik plaats het blog van eergisteren, terwijl Monique met de foto’s aan de slag gaat.
Het enige dat we verder nog doen, is een hapje eten en dan is het mooi geweest voor vandaag.
Roadtrip blogging 
nooit geweten dat het daar zo ruig is………genieten!!