Dag 9: Een hike in Pinnacles National Park

Om kwart voor 7 schrik ik wakker en ik sta meteen naast mijn bed. Ik maak Monique wakker, die verschrikt vraagt wat er is. Ik zeg hoe laat het is en dat we eigenlijk al op pad hadden moeten zijn.

Oh well, dan starten we gewoon wat later, denk ik nog. Nog geen 3 kwartier later zitten we in de auto en gaan op weg naar de oostkant van Pinnacles National Park. Volgens mij was dat zo’n anderhalf uur rijden, maar de navigatie geeft een kwartier extra aan. Zal wel door het verkeer komen, zeg ik.

Als we een of ander vaag weggetje op worden gestuurd, vraag ik met toch serieus af wat Google dacht. Totdat er ineens iets begint te dagen. Een paar dagen geleden heb ik de navigatie op tolwegen en snelwegen vermijden gezet. Yup, en daarom worden we vage weggetjes op gestuurd.
Snel stellen we Google opnieuw in en dit keer sluist ie ons naar de juiste weg. Gelukkig lopen we niet nog meer vertraging op.

Om iets over half 10 komen we uiteindelijk aan bij de Oostingang van het park. We kopen meteen een Annual Park pass die ons toegang geeft tot alle parken die worden beheerd door de National Park Service.

We rijden naar het Visitor center, maken daar een pitstop en rijden dan snel naar de Bear Gulch Day Use Area. We willen de High Peaks Trail to Bear Gulch lopen. Het gaat wel een uitdaging worden, want niet alleen is de trail zo’n 10 kilometer en zit er een stijging in van bijna 550 meter, maar ik ben al een paar dagen snotverkouden. Sinds vanochtend is eindelijk mijn stem weer terug, maar helemaal optimaal is het niet.

Bij de parkeerplaats van Bear Gulch hebben we hetzelfde ritueel als bij ieder andere hike. Voor de eerste keer trekken we de hikingboots aan en smeren ons in met zonnebrandspul, want het gaat heet worden en we lopen grotendeels in de zon. We vullen de waterzakken, smeren een broodje en pakken dat in samen met trailmix. Ook eten we meteen een barebell reep op, effe wat energie erin.
Dan gaan we op weg.

De trail begint bij de grotten. Voordat we die ingaan, zetten we allebei een hoofdlamp op ons hoofd. Die zorgt voor het broodnodige licht, maar houdt ook onze handen vrij. We lopen en kruipen door de grotten. De eerste is op sommige plekken echt vreselijk nauw en smal. Op een bepaald moment kruipen we op handen en voeten door de opening. De volgende gaat beter. Hier lopen we alleen maar tig trappen op en af.

Als we er doorheen zijn, komen we uit bij het Reservoir. Een supermooi plekje waar we even gaan zitten. Maar er moet gewerkt worden, dus gaan we op weg naar boven.
Het klimmen begint al meteen en het gaat gestaag omhoog. Ik heb het zwaar, maar het gaat nog wel. Totdat we ongeveer 2 kilometer op weg zijn. Ik heb het zo zwaar dat ik om de klipklap moet stoppen om op adem te komen. Inmiddels ben ik mijn stem, die net weer terug was, alweer ergens kwijtgeraakt. Ik zet door, maar zeg tegen Monique dat ik niet weet of ik het ga redden. Monique vraagt of we terug moeten, maar dat wil ik nog niet. Ik ben nog niet bereid om op te geven.

Die opmerking lijkt me goed te doen, want we lopen door. Ik heb mijn tempo drastisch naar beneden gebracht en het gaat een stuk beter. Totdat Monique aangeeft misselijk te zijn. Ik loop naar haar terug en we gaan effe een kwartiertje rustig zitten. Even wat drinken en bijkomen in de weinige schaduw op deze trail.

Daarna gaat het weer beter en we lopen toch verder. Omdat de totale hike zo’n 10 kilometer is, zouden we met zo’n 4 kilometer toch wel aardig op weg moeten zijn naar de bergkam, ons einddoel. De trail gaat daarna nog verder, maar het tweede deel na de bergkam zullen we sowieso niet lopen.

Er lijkt geen einde aan de trail te komen en als ik weer een bocht om ben en naar boven kijk, zakt de moed me in de schoenen. Het gaat zo steil omhoog, dat zie ik niet meer zitten.
Zodra Monique wat dichterbij is, wijs ik naar boven en haar reactie is precies wat ik verwachtte: tijd om terug te gaan! Voordat we omkeren, stopt Monique haar camera in haar rugzak. Dat loopt een stuk prettiger, want het scheelt aardig wat gewicht.

We beginnen aan de lange rit naar beneden. Ook dit is weer een aanslag op de knieën, maar we vorderen gestaag. We zijn blij als we eindelijk bij het Reservoir aankomen, maar daar is het zo heet, dat we snel doorlopen.

De lampen gaan weer op het hoofd, zodra we de grotten naderen. We kruipen en wringen ons er weer doorheen, lopen de trappen weer af en komen er aan de andere kant weer uit.
Hier lopen we grotendeels in de schaduw en het enige dat ik nog wil, is naar de picknicktafels waarvan ik weet dat ze verderop staan. Ik wil alleen nog maar zitten, iets eten en vooral drinken! God, wat ben ik kapot!

Ondertussen lees ik op mijn telefoon een bericht van de creditcardmaatschappij, dat zegt dat de transactie ongedaan is gemaakt. Er is gebruik gemaakt van de magneetstrip in plaats van de chip. Ik moet eerst nadenken over welke transactie dat is, maar dan bedenk ik me dat het de betaling van de annual pas is van vanmorgen.

We rijden dus terug naar het visitor center, maar daar worden we doorverwezen naar de gate. Hier kunnen ze niets voor me doen. Dus rijden we naar de uitgang en wachten tot de dame tijd voor ons heeft. Ik leg het verhaal uit, maar ze zegt dat de transactie wat hen betreft akkoord is gegeven. Dat klopt ook, want dat staat op de bon. Verder kan ze niets doen, dus we hopen maar dat het goed gaat komen.

Onze volgende stop is San Jose. We kijken nog even of Winchester House nog gaat lukken vandaag, maar daar komen we te laat voor aan. Die moeten we helaas laten schieten.
Op weg naar het hotel stoppen we nog even bij de REI, een van onze favo winkels hier, maar we lopen een beetje met de ziel onder de arm. Daarna maken we nog een stop bij de supermarkt en houden het dan voor gezien. We rijden naar het hotel, droppen de bagage daar en gaan dan snel een hapje eten.

Huishoudelijke mededeling voor degenen die op zoek zijn naar de foto’s van Monique:
Je vindt ze onder het kopje Foto’s -> Foto’s 2022.