Dag 10: Een “OEPS!” momentje

We zijn weer bijtijds op, want vandaag vertrekken we uit het huis. We hadden eigenlijk gehoopt om nog een nachtje in Moab te blijven, maar alle hotels waar wij willen zitten, zijn volgeboekt. Tja, ik vertelde al dat het druk was.

We drinken een kop koffie, ruimen op, doen verder ons ding en dan skypen we voor de eerste keer deze vakantie met het thuisfront. Na een tijdje hangen we op en gaan we het vuil wegbrengen. Dat doen we natuurlijk met de auto, want het is veel te ver om te lopen met al die zooi.
Als we terugkomen, gooien we de tassen in de auto, Monique gaat het huis afsluiten en ik doe de garage dicht.

Dan is het tijd voor ontbijt en dat doen we bij Denny’s. Normaal gesproken gaan we iedere zondagochtend uit ontbijten, maar gisteren ging dat natuurlijk niet lukken. Bij de Denny’s aangekomen, komt ons ontbijt al snel en we smullen zoals gewoonlijk.
Daarna is het boodschappen doen. We hebben bijna geen water meer, geen frisdrank en geen brood meer. We laden de kar, rekenen af, Monique gaat koffie halen en ik geef alles weer een plek in de auto.

We gaan nog naar een outdoorwinkel, Gearheads, en kijken daar even rond, maar we kopen alleen wat energie boosters. Dan besluiten we om nog “even” naar Dead Horse Point State Park te gaan. Dit park ligt voor Canyonlands National Park, maar kijkt wel uit over Canyonlands NP. Sterker, precies onder Dead Horse Point ligt het punt waar Thelma and Louise de canyon inreden. Daar aangekomen, betalen we de fee en rijden naar de parkeerplaats. We lopen naar het uitkijkpunt en zoals altijd is het om stil van te worden. We zeggen niets, want er is met geen woorden te beschrijven hoe mooi het hier is!

Monique maakt foto’s. terwijl ik gewoon sta te genieten. Verder doe ik niets en dat is ook niet nodig. Ik voel me zo ontzettend klein en nietig hier.

Na een tijdje nemen we nog een kijkje in het visitor center. Dan is het toch echt tijd om deze mooie omgeving achter ons te laten. Het is inmiddels 14 uur en we willen nog meer zien vandaag.

Via de I70 rijden we naar het oosten en slaan één afslag verder af. We gaan naar Sego Canyon, waar verschillende rotstekeningen te vinden zijn. Dit keer zijn ze van de Anasazi Indianen. Erg mooi, want sommigen zijn al van 7000 jaar voor Christus. Het is alleen zo jammer dat een stel vandalen ook zo nodig hun handtekeningen moesten achterlaten.

We rijden nog een stuk door en komen op een gravelweg, maar we zien niets bijzonders meer en keren om. Dan gaan we op weg naar Sinbad. Ook dit is een rotstekening en het moet een heel bijzondere zijn.
Monique leest de routebeschrijving voor en vertelt dat de weg ook goed te doen is met een personenwagen. Alleen bij het laatste stuk kan de weg onbegaanbaar zijn. We maken ons dus geen zorgen. Deze auto moet wat kunnen hebben en deze weg wordt een makkie.

We slaan een paar keer rechtsaf en rijden onder de I70 door, terwijl een stel koeien (yum, angus beef!) ons meewarrig staan na te kijken. We rijden snel weer door, als we ineens verrast worden door een heel slechte weg. Voordat ik het in de gaten heb, hoor ik “KRGGGGGGG”…. OEPS!
We kijken elkaar verschrikt aan en ik zie de film Home Alone voor me, waar Macauly Culkin verschrikt de handen voor zijn gezicht slaat. Ik heb namelijk ernstig de neiging hetzelfde te doen.

Ik moet achteruit terug, want ik kan hier met geen mogelijkheid draaien en doorrijden is zeker geen optie meer, maar het is bochtig, zanderig en de zijkanten zijn te hoog. Monique stapt uit en zal aanwijzingen geven hoe ik moet rijden. Ik zet de auto in z’n achteruit en ik hoor opnieuw “KRGGGGGGGGGGGGGGG”… Monique kijkt weer verschrikt en daardoor kijk ik ook weer verschrikt! Ik stap uit en we zien dat de wielkast bekleding is losgeraakt. Daar kan ik op dit moment niets aan doen en het enige wat nu moet, is achteruit terug rijden naar het keerpunt.

Zo koel als een kikker, geeft Monique aanwijzingen hoe ik moet rijden. Zo koel als een kikker, rij ik achteruit en langzaam maar zeker komt het keerpunt in zicht en Monique vertelt mij met handgebaren hoe ik in moet draaien.

Als ik eindelijk gekeerd ben, stapt Monique weer in en we nemen effe een slok water. Dan begin ik aan de lange weg terug. De meewarrige koeien staan ons nu midden op de weg aan te staren, maar als ik een klap op de claxon geef, schieten ze het gras weer op.

Langzaam maar zeker komen we weer op de hoofdweg en voordat we het weten zitten we weer op de I70.

We hebben gezien dat de schade verder mee valt, Ik ben gelukkig goed verzekerd, dus het zal verder geen problemen geven. Mocht het toch wel zo zijn, tja, dan hebben we risico genomen en verloren.
Zijn we nu zo onverantwoordelijk? Nee, natuurlijk niet. We zijn zeker geen beginnelingen in het offroad rijden. En we werden compleet verrast door de slechte staat van de weg. Op alle routebeschrijvingen stond dat deze weg goed te berijden is voor alle auto’s. Ondanks dat zijn we op onverharde wegen uiterst voorzichtig en we weten dondersgoed dat er risico aan verbonden is en dat schade kan voorkomen. Officieel mag met een huurauto niet op dit soort “wegen” worden gereden, dus eventuele schade nemen we op de koop toe. Daarbij controleer ik de routebeschrijvingen met verschillende websites en kijk daarbij vooral wat verteld wordt over de staat van de wegen. Tja, het kan een keer gebeuren. We laten ons niet kisten en gaan gezellig verder met vakantie vieren!

Niettemin ben ik blij als we weer op de I70 zitten en op weg zijn naar ons hotel. Dat hotel ligt in Green River, een klein plaatsje aan de snelweg. Het stelt echt helemaal niets voor en hebben Jack zelfs niet nodig om ons de weg te wijzen! We checken in, brengen de tassen naar de kamer en gaan dan snel een hapje eten. We stappen weer in de auto, rijden naar het restaurant en zien dan pas dat het restaurant aan de overkant van de weg ligt!

Nu we toch al onderweg zijn, rijden we maar door. We eten in een familie restaurant en dat is erg lekker. Daarna gaan we terug naar het hotel, waar Monique, zoals iedere avond, de foto’s upload en ik het blog plaats van gisteren. Daarna schrijf ik nog de eerste kladversie van vandaag en dan is het nog even tijd om te relaxen.