Dag 11: Alle plannen voor vandaag de deur uit

We zijn laat vanmorgen. Allebei zijn we allang wakker, maar we hebben geen zin om op te staan. Uiteindelijk staan we rond 8.30 uur op en om 9.00 uur lopen we naar beneden voor het ontbijt. We eten allebei wat, proberen weer wat slootwater weg te krijgen en gaan dan naar boven om de spullen te halen.
Het uitchecken gaat snel. Er staat niemand bij de receptie, dus we laten de key-cards achter op de balie. Dan laden we de auto weer in en gaan op weg naar Escalante.

Via de I 70, gaan we naar de US 24. Een bloedsaaie route die wel langs een aantal leuke bezienswaardigheden loopt. Goblin Valley State Park is daar één van, maar daar zijn we al diverse keren geweest. Ook zijn daar in de buurt nog rotstekeningen die makkelijk bereikbaar zijn, maar we besluiten om die links te laten liggen.
Deze saaie weg is oneindig lang en inmiddels begint dat liedje van de Talking Heads “This is the road to nowhere” door mijn hoofd te spelen… We zien ook vrijwel geen tegenliggers en dat maakt het nog saaier. Ik begin te verlangen naar de ouderwetse Flagman, die we deze vakantie ook nog niet hebben gezien.
Bij Hanksville vervolgen we de UT 24 die vanaf hier met recht één van de mooiste routes van de States genoemd wordt. Aan deze weg ligt Capitol Reef National Park, maar het is de bedoeling dat we dit park links laten liggen. We willen de wandeling naar de Calf Creek Falls, die vlakbij Escalante liggen, maken vandaag en die wandeling neemt zo’n 3 uur in beslag.

Voordat we het weten, rijden we al ruim 2 uur onderweg als eindelijk Capitol Reef NP in zicht komt. Ik vraag aan Monique of we toch niet even… Ja hoor, zegt zij, dus we rijden vrolijk het park in. We gaan even langs het visitor center waar ik de pas laat zien en daarna rijden we in ieder geval de 20 mile scenic route door het park en weer terug. Het is vandaag onbewolkt en dat hebben we hier nog nooit gezien! Altijd als we hier komen, hebben we noodweer. Zwaarbewolkt en stortbuien. Vandaag dus niet en de rotsen zijn knalrood.

Monique maakt nog een paar foto’s en wil een speciale foto maken in één van de wijngaarden, dus we rijden naar de Fruita campground.

Ze loopt de wijngaard in en komt terug met enorme klompen aarde onder haar schoenen. Ze probeert het eraf te stampen, maar het is hardnekkig, Zo gaat ze van gewone zool naar plateau zool. Voor haar een hele nieuw fenomeen!
Daarna gaan we nog een mini taartje halen bij de Fruita winkel. Ik heb gehoord dat deze taartjes onwijs lekker zijn en we hebben wel een lekker toetje verdiend.

Dan rijden we het park weer uit en rijden door naar Torrey, zo’n 7 mile verderop. Daar gooien we de tank weer eens vol en gaan we een kop koffie halen bij een soort van Starbucks. Ze zijn daar flink in de war, want de dame achter de toonbank rekent maar 1 cappuccino af, maar daar komen we pas achter als we alweer lang en breed op weg zijn.
Met koffie in de hand, draaien we de US 12 op. Dit is ook met recht één van de mooiste routes in Amerika. Ook deze weg hebben we alleen nog maar gezien met zware bewolking en noodweer. Spectaculair, dat wel, maar vandaag is het zo mooi!

We kijken onze ogen uit naar alle kleurenpracht en stoppen regelmatig om de berken bosjes te fotograferen. We hopen natuurlijk dat de kleuren net zo mooi overkomen als wij ze zien.

Inmiddels is het al bijna 15 uur als we Grand Staircase Escalante National Monument binnen rijden en we besluiten de wandeling te laten zitten. Dat wordt veel te laat. We gaan eerst naar onze overnachtingsplek in Escalante. Dat ligt bij Kiva Koffeehouse. De eigenaren hebben daar 2 cottages laten bouwen en in één daarvan zullen wij overnachten. Als we de cottage binnen wandelen, hebben we allebei een W-O-W moment! Dit ziet er fantastisch uit! Absoluut basic, zo zonder tv, radio en internet, maar zo geweldig ingericht. Het past precies bij de omgeving.

Het is ook een bijzondere plek, want het is daar ’s avonds aardedonker en een walhalla om sterren te kijken. Wel hebben we een beetje een probleem met wat we gaan eten, want het plaatsje Escalante, waar de restaurants zijn, ligt zo’n 16 mile verderop. We besluiten niet moeilijk te doen en nadat we de spullen hebben gedropt, rijden we naar Escalante en besluiten om een broodje bij de Subway te halen. Dat wordt ons avondeten.
Het blijkt dat we vandaag de enige gasten zijn en het Koffiehouse zelf is op dinsdag gesloten. Om die reden kreeg ik eerder deze week een mail van Barry, de eigenaar, dat we vanaf 14 uur in de kamer konden. Ze laten die open en leggen de sleutel binnen neer. Dat kan hier nog.

We eten onze broodjes en zitten nog een tijdje buiten te genieten. Langzaamaan wordt het donker en als ik zeg donker, dan is het echt heel, heel donker. In de verte zien we wat lichtjes van een huis, maar verder… niets nada niente!

Terwijl ik het blog schrijf, zit Monique uit te vogelen hoe-het-ook-alweer-zat met foto’s maken van sterren. Juist omdat het vandaag onbewolkt was, is het nu het perfecte moment om het opnieuw te proberen. Vorig jaar hebben we het geprobeerd in Death Valley NP, maar daar kregen we een beetje de kriebels. Vanavond kunnen we zo het huisje in rennen als nodig!
Voor nu wachten we nog even tot het helemaal donker is. Kom maar op met die sterren, wij zijn er klaar voor!

Een paar uur later…

Het foto’s maken van de sterrenhemel wil niet zo lukken, maar wat zien we een pracht en praal! Duizenden sterren fonkelen ons tegemoet! De Orion nevel is zo goed te zien. Echt fantastisch! Het is zo ongelooflijk jammer dat we dat in Nederland praktisch niet zien. Gelukkig hebben we morgenavond nog een keer de mogelijkheid en misschien later deze week ook nog. Ik kan er in ieder geval geen genoeg van krijgen.