Dag 12: Het zit ons niet zo mee vandaag…

We slapen uit vandaag. Nadat we gisteravond een tijd lang aan het stargazing waren, werd het best wel een beetje laat, dus we staan pas rond 8 uur op. Vanaf 8.30 uur kunnen we terecht voor het ontbijt dat bij de kamer inbegrepen zit.

Rond 8.45 uur lopen we bij het Koffeehouse naar binnen en maken een praatje. We bestellen ons ontbijt en gaan rustig aan een tafeltje zitten wachten. In het Koffiehouse hebben we wel internet, maar de verbinding is niet om over naar huis te schrijven. Monique zoekt nog wat info over hoe-het-best foto’s te maken van sterren en we lezen snel even de laatste reacties op het blog.

Ondertussen eten we lekker en daarna bestellen we nog een cappuccino. Hier hebben we geen extra shot nodig, want ze gooien er al twee in! Kijk, daar hou ik nou van. Goede, sterke koffie.

Daarna pakken we de rugzakken en gaan op pad naar Escalante. Als eerste kopen we twee zakken met ijs voor de cooler en daarna probeer ik te tanken, terwijl dat eigenlijk niet nodig is, maar de pomp lust mijn bankpas niet. Ik heb geen zin om naar binnen te gaan, dus we gaan snel op pad naar de Hole in Rock Road. Deze gravelweg is zo’n 58 mile lang en eindigt met een, jawel, hole in rock.

Zo ver gaan wij niet, want wij willen naar Peek a Boo en Spooky slotcanyons (ik verzin die namen echt niet zelf, hoor). De weg naar deze canyons ligt iets meer dan 26 mile verderop aan de Dry Fork Road die, volgens de routebeschrijving, staat aangegeven en dan moeten we nog bijna 2 mile rijden naar de parkeerplaats.

Als we al een tijdje onderweg zijn, vraagt Monique hoeveel mile we al hebben gereden en ik zeg dat we ongeveer 30 mile verder zijn. Dat blijkt te ver te zijn en even later zien we een mijlpaal waar 40 op staat… Oink! We zijn inderdaad veel te ver. We moeten dus 14 mile terug. Even later zie ik een mijlpaal met 25, maar volgens mijn mijlenteller op het dashboard, kan dat nog helemaal niet. Ook hebben we helemaal geen bordje gezien. Twijfelend aan mijn verstand rijden we weer terug, maar we vinden geen zijweg.

We besluiten om dan eerst naar Zebra Slotcanyon te gaan en die parkeerplaats ligt vlak langs de Hole in Rock Road, dus die vinden we al snel. We parkeren de auto, trekken de zware hiking boots aan, vullen de waterzakken, hijsen de rugzakken om en gaan op pad.

De trail is bijna 2 mile lang en loopt makkelijk. Voordat we het weten, zijn we ongeveer halverwege en komen we twee mensen tegen. Zij vragen of we onderweg zijn naar Zebra Canyon en wij beamen dat natuurlijk. Het blijkt dat zij een groep Amerikanen tegen gekomen zijn, die aangaven dat de canyon volledig onder water stond. We kunnen er wel komen, maar dan moeten we zo’n 45 minuten langer doorlopen en dan is het nog maar de vraag of het de moeite waard is. Zebra Canyon is niet zo groot. We besluiten om terug te gaan naar de auto en beginnen aan de weg terug.

Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ongemerkt zijn we flink aan het dalen geweest en we moeten nu klimmen. Dat valt vies tegen en ik verbaas me er over. Eerder deze week zijn we naar Delicate Arch gelopen die veel zwaarder was dan deze. Wat ik even vergeten ben, is dat Grand Staircase Escalante NM enorm hoog ligt, en wel op zo’n 5.400 feet, Arches NP ligt een stuk lager. Tja, dat verklaart een hoop!

Eindelijk komt de auto weer in zicht en we nemen effe de tijd om rustig bij te komen. We hebben in Moab wat energy boosters gekocht en we nemen er allebei één. Het is vloeibaar spul dat wat dikkig aanvoelt door de verpakking. De bedoeling is om het open te maken en zo naar binnen te slurpen. Monique maakt de verpakking open en slurpt het spul naar binnen, maar haar gezicht spreekt boekdelen! Ik geloof niet dat ze het erg lekker vindt. We hebben de smaak ‘lemon sublime’ en ik vraag of het zuur is. Ze zegt van wel, maar ook dat de structuur heel smerig is. Ik kan het natuurlijk niet maken om het spul niet te proeven en het klopt inderdaad. Het zure valt wel mee, maar het heeft dezelfde structuur als tandpasta. Niet lekker, maar het helpt als een tierelier! In no-time is onze energie weer op peil.

We gaan eerst terug naar het Koffeehouse om daar op internet naar meer informatie over de Dry Fork Road te zoeken. Dan kunnen we meteen nog een cappuccino nemen. Daar aangekomen, vertellen we dat we de slotcanyons niet kunnen vinden en ook de dame achter de toonbank geeft aan dat het wel aangegeven moet staan.
We zoeken op internet, maar alle info geeft het zelfde aan: op iets meer dan 26 mile moet een wegbewijzering staan.

Na de koffie gaan we het toch weer proberen en rijden terug. Ik hou nu de mijlenteller op het dashboard in de gaten en als we na 3 mile op de teller een mijlpaal met 5 tegenkomen, blijkt mijn vermoeden juist te zijn. Er is iemand heel erg in de war geweest bij het plaatsen van de mijlpalen!

We rijden 26 mile verder en komen dan inderdaad de mijlpaal 40 tegen. We rijden nog een stukje verder en zien dan de wegwijzering. We slaan af en gaan op weg naar Peek a Boo en Spooky.

Op de parkeerplaats pakken we de rugzakken, nemen nog een extra fles water mee en gaan op pad. We tekenen het trail register en beginnen aan de afdalen. De trail is slechts 800 meter lang, maar we zullen wel zo’n 80 tot 90 meter dalen. Even niet voor ogen hebbende hoeveel 80 a 90 meter is, beginnen we langzaam af te dalen.
We zien een aantal mensen terug naar boven komen en als zij ons gepasseerd zijn, gaan we verder. Dan staan we ineens in de diepte te kijken naar een trail ver beneden ons en beseffen we hoeveel 80 meter eigenlijk is. We staan in dubio of we verder moeten gaan. Niet vanwege de klim terug omhoog, want dat doen we toch in ons eigen tempo, maar het begint inmiddels al aardig laat te worden. Het is nu zo’n 17 uur en rond 19 uur gaat de zon onder. Als die eenmaal weg is, is het ook heel snel donker. Na wat overleg, besluiten we om toch terug naar boven te gaan. We zullen niet in 2 uur terug zijn en we zien het ook niet zitten om in het donker terug naar boven te moeten lopen.

We rijden terug en besluiten om nog wel naar Devils Garden te gaan. Zoals ieder nadeel zijn voordeel heeft, komen we daar precies op tijd voor het mooie licht. De afslag is snel gevonden en de parkeerplaats is dichtbij. We lopen tussen de meest vreemde vormsels in en mijn levendige verbeelding ziet overal wel een bepaald figuurtje in.

Hier lopen we een tijdje rond tot de zon helemaal achter de bergen is verdwenen. Het fotogenieke verdwijnt ook meteen, dus we gaan snel terug naar de auto. Nog voor het donker is, rijden we de UT 12 weer op en rijden meteen door naar Escalante om een hapje te gaan eten.

De dame in het Koffeehouse heeft een restaurant aangeraden dat buiten Escalante ligt en wel aan de andere kant van Escalante. Daar hebben we geen zin meer in, dus we rijden naar de Escalante Outfitters. Deze werd ook aangeraden, maar iets minder. Wij eten daar in ieder geval lekker, terwijl het helemaal donker wordt.
Als we uitgegeten zijn, rijden we in het stikdonker terug naar huis. De belijning is goed te zien en ook de reflectoren langs de weg zijn duidelijk zichtbaar. We snappen dan ook niet zo goed, waarom mensen met groot licht rijden hier.

We komen weer aan bij de cottage, parkeren de auto, pakken de spullen en ik gooi de auto op slot. Tegelijk gaan ook de koplampen uit en we zien meteen geen hand voor ogen meer. Ik pak mijn telefoon en probeer daar het pad een beetje mee te verlichten, maar we zien nog steeds geen steek! Heel voorzichtig lopen we het pad af en dan zien we eindelijk het lichtje bij de deur.

Terwijl Monique weer gaat proberen om foto’s van de sterren te maken, trek ik mijn schoenen uit en kijk met een treurig gezicht naar het zoveelste gezellige paar Nike sokjes die onder het rode zand zitten. Niets meer aan te doen, want dit zand is hardnekkig en krijg je met geen mogelijkheid uit je sokken.
Het foto’s maken lukt beter dan gisteren, maar Monique is niet tevreden en stopt ermee.
We drinken buiten nog wat, terwijl we opnieuw genieten van de sterrenpracht.