Dag 13: Even een hike en dan op naar Kanab

Opnieuw lopen we rond 8.45 uur naar het Koffeehouse voor ontbijt en om even te internetten. Helaas duurt het te lang voordat alles ge-upload is, dus we kunnen nog niet aan de slag met het blog. We bestellen wat we willen hebben en het smaakt allemaal weer voortreffelijk. Daarna is het echt tijd om alles naar de auto te brengen en uit te checken.

We krijgen nog twee cappuccino mee van het huis, nemen hartelijk afscheid en rijden dan een stukje terug naar de Calf Creek Campground. Nee, we hebben niet ineens besloten om te gaan kamperen, maar hier start een trail die we nog even willen lopen. De trail gaat naar de Lower Calf Creek watervallen en we hopen natuurlijk dat er nog wat water naar beneden komt.

We vullen de waterzakken en gaan dan op weg. Ik teken het trailregister en zoek de trailmap die er ook hoort te liggen, maar die er niet is. Het is een zogenoemde Interpretive Trail, waarbij je geschiedenis tegen komt van de Indianen. Jammer genoeg dus geen map, dus we weten ook niet waar we naar moeten kijken.
Het is een makkelijke trail volgens de beschrijving, maar wel één die zo’n 3 tot 4 uur duurt (heen en terug), dus we zijn wel even onderweg. We lopen over een wat zanderig pad en hebben wat kleine hoogteverschillen tussendoor.

Zo nu en dan komen we een paal tegen met een nummer, waar dus een stukje geschiedenis bij hoort. We proberen te achterhalen wat het moet zijn, maar kunnen niets vinden. Ook horen we regelmatig water kabbelen, een teken dat er dus wel water naar beneden komt. We lopen in een aardig tempo door, maar ik heb het zwaar. Het zand is erg rul en dat maakt het lopen niet makkelijk. Ook heb ik continu dorst en ik kan er maar niet tegen op drinken. Man! Het lijkt de woestijn wel! Dan moet ik van mezelf goed ontspannen en dat helpt. Als we bijna anderhalf uur lopen, komen we anderen tegen die al op de terugweg zijn en zij geven aan dat de waterval zo’n 20 minuten verderop ligt.

Dat geeft vleugels en dan ineens, na een bocht, zie ik het water naar beneden storten.
Het is een waterval waar je kunt zwemmen, want de grond is, ook al, zanderig. Ik wil niet zwemmen, maar besluit ter plekke om wel te gaan pootje baden. Monique doet gezellig mee, dus schoenen en sokken gaan uit (en ja, ook deze leuke witte Nike sokjes zijn inmiddels rood) en we lopen naar de rand van het water. De grond voelt al koud en als ik een stap verder loop, heb ik direct geen gevoel meer in mijn tenen. Jezus! Dit is koud water! We lopen wat door en tot grote hilariteit van een ander staan we te Aaah en te Oooh. Dan lopen we terug om weer wat te drinken en te eten.

Na een tijdje probeer ik het nog eens, maar het water is nog steeds steenkoud. Inmiddels is Monique volop bezig met foto’s maken. Ik ga weer zitten en dan komen twee jochies aan wandelen. Eén van hen heeft een handdoek en wat ik denk, doen ze ook. Ze lopen naar het water en de één neemt een duik. Dat het koud is, zie ik meteen aan hem als hij weer boven komt. Dan kan zijn broertje (?) niet achterblijven, dus hij gaat ook. Ik geef bijna applaus, want dit is stoer. Er komen nog wat kinderen aan lopen en ze gebruiken de waterval als natuurlijke glijbaan. Erg leuk om naar te kijken.

Dan besluiten we om te beginnen aan de wandeling terug. Dat gaat een stuk beter en sneller dan de heenweg. Als we een uur hebben gelopen, vermoeden we dat we nog zo’n 30 minuten te gaan hebben. Op het einde kan ik geen zand meer zien en ik heb nog nooit zo naar de auto verlangd. Ik heb het verschrikkelijk warm en loop in één stuk door. Monique volgt vanzelf.
Als ik eindelijk bij de auto ben, gooi ik mijn rugzak af en haal wat ijs uit de cooler. HEERLIJK! Dat frist tenminste een beetje op.

Monique komt ook aanwandelen en als we allebei weer een beetje zijn bijgekomen, beginnen we aan de rit naar Kanab. Die zal ongeveer 2,5 uur duren, dus dat valt mee.
We volgen voor een groot deel de UT 12 en het mooie blijft ook langs dit stuk. We komen onder andere door Red Rock Canyon en rijden langs Bryce Canyon National Park. Die laten we dit keer echt links liggen, want anders komen we veel te laat aan in Kanab. Niet dat we op de klok hoeven te kijken, maar het is ook wel prettig om op tijd te eten.
Ik zeg tegen Monique dat ik morgen niet van plan ben om veel stappen te zetten. Zaterdag staat ook nog een en ander op het programma, dus ik bespaar mijn voetjes even. Daar heeft Monique natuurlijk geen problemen mee.

Via de UT 12 rijden we de UT 89 op. Ook dit is een van de mooiste routes en eentje met veel herkenningspunten. Dan rijden we eindelijk Kanab binnen en we gaan direct naar het hotel. Ik check in en dan gaan we snel naar de kamer. Het is piepklein, maar het is schoon en netjes en het voldoet prima voor de komende nachten.

We dumpen snel onze spullen, springen dan in de auto en rijden nog ‘even’ naar Page in Arizona. Page ligt zo’n 70 mile verderop en daar is een Walmart. We hebben dringend wat spullen nodig, waaronder water. We hebben nog 2 flesjes en dat is veel te weinig. Ook besluiten we om meteen te eten in Page. Dat doen we bij de Mexicaan en het smaakt allemaal voortreffelijk.

Dan rijden we, opnieuw, in het donker terug naar Kanab, waar we proberen om op internet te komen en wat helaas niet wil lukken. Monique doet haar ding met de foto’s, terwijl ik het blog schrijf. Daarna is het even tijd om te relaxen.