Dag 15: Op fotosafari met Terry Alderman

Als eerste vanmorgen krijgen we slecht en triest nieuws te horen. Na een ziekbed is onze tante gisteravond overleden. Alhoewel we wisten dat het kon gebeuren, toch zijn we er stil van. Vooral het feit dat we heel ver weg zitten en het contact op dit moment via sms verloopt, maakt het niet makkelijker. Met onze ouders spreken we af om morgenochtend contact te hebben, dan hebben we meer tijd.

Na een tijdje staan we op, want vandaag gaan we op foto excursie. Via het Alles Amerika forum hebben we Terry Alderman gevonden. Terry neemt toeristen mee naar het gebied van White Pockets, een gebied waar we niet kunnen komen met onze huurauto.

Rond 8.10 uur springen we in de auto om een paar minuten later bij de fotozaak van Terry te stoppen. Terry staat ons al op te wachten bij zijn Chevrolet Silverado uit 1991. Het andere stel dat vandaag mee gaat is er ook al. Ik zit al in de auto als zij aan komen wandelen en al snel hoor ik Nederlands. Ja hoor, we zijn de rest van de dag opgezadeld met een stel Rotterdammers!

Als we onderweg zijn, blijkt al snel dat het gezellige mensen zijn, dus dat zit wel goed. Zij zijn ook al diverse keren in de States geweest en we wisselen ervaringen uit. Ook Terry komt los en vertelt over de wapenwet in Amerika en dan vooral in Utah. Ook vertelt hij dat het omheinde land wat we zien een zogenoemde “open range” is. Boeren leasen een stuk grond van het Bureau Land of Management en laten daar hun vee grazen. Het land is voor het grootste deel vrij toegankelijk voor iedereen. Het enige dat je moet doen is het hek weer achter je sluiten. Dat is goed om te weten, want dan kunnen we nog een keer het achterland gaan bekijken!

Na een klein uur draaien we een gravelweg op en beginnen we aan de lange rit naar White Pockets. We maken nog een pitstop, waar Terry lucht uit de autobanden laat lopen. Ik weet dat we een groot stuk door rul zand moeten rijden en je hebt betere grip als de banden wat zachter zijn.
Het is geen rustig ritje, we hotsen en klotsen op de achterbank. Terry laat regelmatig de schokbrekers en de veringen vervangen en dat is wel nodig ook! We houden er zowat wandelende nieren aan over en de hersenen klotsen weer op hun plek!
Eindelijk, na zo’n 2,5 uur gereden te hebben, komen we aan bij White Pockets. We weten van internet wat we kunnen verwachten, maar geen enkele foto doet het gebied eer aan. Het begint een cliché te worden, maar ook voor dit gebied heb ik geen woorden om te beschrijven hoe het er uit ziet. Zo grillig, zo gekleurd, zo mooi getekend!
Terry wijst ons waar we heen moeten voor de mooiste plekjes en laat ons verder onze gang gaan. In de verte zien we een eenzaam figuurtje op een rots zitten en we vragen ons af of hij of zij alleen is. Het is vreemd, want we hebben geen andere auto’s gezien en volgens Terry zijn wij de eersten die vandaag over het zanderige pad zijn gekomen.

Dan zoeken we allemaal ons eigen weg en ik wandel een poosje rond. Als Monique weer in de buurt is, besluiten we een plekje te zoeken om wat te eten. Stilletjes eten we een broodje en drinken wat. Dan gaan we al snel weer aan de wandel, want het is te mooi om te blijven zitten. We lopen naar een rand en zien daar een poel waar visjes in blijken te zwemmen. Later vertelt Terry dat dat waarschijnlijk kikkervisjes zijn.
Daarna lopen een stuk naar beneden waar door de erosie een golf te zien is en klimmen na een tijdje weer naar boven. Op sommige stukken kunnen we ook echt goed zien dat het gebied is opgebouwd in lagen.
Na een uur of 2 hebben we het allemaal wel gezien en lopen we door het rulle zand terug naar de auto.
We vragen aan Terry of hij de persoon nog heeft gezien en Terry vertelt dat een jager er op af is gestapt. Het blijkt iemand te zijn van Aziatische afkomst die aangegeven heeft geen Engels te spreken. Men kreeg sterk de indruk dat hij alleen gelaten wilde worden.
Het blijft vreemd, want Monique is hem gepasseerd en hij had alleen een camera en statief bij zich. Geen water of iets anders. En als je ergens behoeft aan hebt in dit gebied, dan is het wel aan veel, heel veel, drinken!

We beginnen aan de lange rit terug, die zo mogelijk nog hotsiger is dan de heenweg. Ik heb nooit geweten dat 25 mile zo lang kunnen duren, maar eindelijk komt de hoofdweg weer in het zicht. We draaien de 89A weer op en beginnen aan het laatste stuk terug naar Kanab.
Daar aangekomen rijdt Terry terug naar zijn fotozaak en we gaan naar binnen om te betalen. Zijn zaak staat ongelooflijk vol met oude fotospullen en volgens ons kan hij een museum beginnen! Ook staan er heel veel nieuwe spullen tussen.
Monique betaalt en we nemen afscheid van Terry. Buiten nemen we afscheid van John en Ania. Zij rijden vandaag nog door naar Las Vegas, terwijl wij nog een nachtje in Kanab blijven.

Monique en ik hebben wel zin in een milkshake en rijden naar de McDonalds. Daar komen we natuurlijk John en Ania weer tegen, maar we houden het kort. Met de milkshakes gaan we terug naar het hotel in de hoop dat we nog kunnen bellen met het thuisfront.

Jammer genoeg lukt dat niet, misschien is het al te laat, want we krijgen geen contact.
Dan gaan we nog even naar het zwembad. Alleen om te bungelen, want we hebben geen zin om te zwemmen. Daarbij is het een mini zwembad. Twee keer de schoolslag en je bent aan de overkant!
Na een tijdje relaxen we wat op de kamer. Monique gaat met de foto’s aan de slag en ik val prompt in slaap! Tja, het was weer een dag vol indrukken… En we zijn allebei blij dat we vandaag deze excursie op het programma hadden staan. Dat heeft in ieder geval onze gedachten afgeleid van het overlijden van mijn tante, alhoewel het toch geregeld door ons hoofd speelde.

Dan is het al snel tijd om te eten en dat doen we in Rocky V café. Eindelijk krijg ik een lekker bord pasta voor me, dat was precies wat ik nodig had.