Dag 16: Las Vegas, here we come!

Al om 7 uur ben ik wakker, maar pas rond 9 uur besluit ik op te staan. Vandaag hebben we geen haast, want het is maar zo’n 3,5 uur rijden naar Las Vegas. Jaja, het is eindelijk party time!

Als we alles weer zo goed als opgeborgen en in de auto gegooid hebben, proberen we naar huis te bellen, maar opnieuw krijgen we geen contact. We spreken af om onderweg te lunchen en het daarna nog een keer te proberen.
We checken uit en rijden weg. Eerst gaan we, uiteraard, tanken om daarna meteen naar de Deli ernaast te rijden. Althans, Monique loopt, ik rij. Gisteren zei ik het al: verschil moet er zijn! We hopen hier een broodje te scoren, maar dat hebben ze niet. Brood genoeg, maar wij zoeken een broodje dat al is belegd en dat hebben ze niet. Jammer. Dan zoeken we onderweg maar iets. Wel heb ik trek in koffie, maar een koffietent is er niet in Kanab, dus rijden we door naar de McDonalds. Men zegt dat het daar goed te drinken is.

Als we bij de McD komen, willen we toch wel graag iets eten, dus we bestellen een Egg McMuffin en natuurlijk koffie en nemen alles mee, zodat we op weg kunnen. Die Egg McMuffin blijkt verrassend goed te eten te zijn. Het zal nooit onze eerste keus worden, maar als je niets anders hebt, is het best te doen., De koffie is nog loeiheet, dus die laten we maar even staan.

We zijn inmiddels op weg en rijden richting Zion National Park. We gaan het park niet in, want ook daar zijn we al een paar keer geweest. Je mag dit park namelijk niet met je eigen auto in, je moet de shuttle bus nemen. Maar de hoofdweg loopt door het park en die mag je uiteraard wel met eigen auto rijden, tenslotte moeten we aan de andere kant van het park zien te komen. De koffie is inmiddels aardig afgekoeld en alhoewel die beter te drinken is dan al het andere slootwater, blijft het slootwater. We nemen wat slokjes en dan is het wel weer genoeg.

In no-time rijden we het park binnen en dat is zoals altijd schitterend!

Maar we hebben geen tijd voor een uitgebreid bezoek, want Monique wil lunchen! Tenslotte is het zondag en dan ontbijten we altijd buiten de deur, maar een Egg McMuffin kunnen we toch echt geen ontbijt noemen. Dus willen we snel doorrijden naar St. George. Monique maakt wat foto’s vanuit de auto en dat kan heel goed, omdat we niet zo hard kunnen rijden. De parkweg is erg bochtig en er zit een grote bus voor ons.

Als we eindelijk aan het eind komen, willen we nog wel een pitstop maken bij het visitor center, maar er is geen parkeerplek meer te vinden!

Jammer, maar helaas. We rijden gewoon verder en voordat we het weten, rijden we Hurricane binnen. Toen wij hier voor het eerst kwamen, was het een plaatsje van niks. Inmiddels is het uitgegroeid tot een redelijke stadje. We maken hier een pitstop om nog wat boodschappen te doen en rijden dan door naar St. George. Dat ligt maar een paar mile verderop.
In St. George gaan we naar Denny’s en bestellen allebei een smoothie. Erg lekker. Daarna bestelt Monique een kip achtig broodje en ik een hamburger. En dat ding is me toch groot! Ik vraag me af hoe ik het in godsnaam moet eten en dat gaat dan ook met veel geknoei. Het maakt niet uit, hij smaakt goed.
Ik heb de cappuccino van Starbucks gemist, dus we rijden nog door om koffie te halen. Als we die hebben, bellen we op de parkeerplaats nog een keer naar huis. Gelukkig krijgen we nu wel contact en we praten even bij.

Daarna is het tijd om verder te rijden. We zetten Jack weer aan en hij geeft aan dat we rond 15.45 uur op de bestemming aan zullen komen. Dat is een mooie tijd, we weten dan zeker dat we direct op de kamer terecht kunnen.
Voordat we het weten gaan we de grens met Arizona weer over en begint de slingerweg weer. Op deze weg hebben we twee jaar geleden de temperatuur op zien lopen naar 112 graden Fahrenheit! Je rijdt hier tussen de rotsen door, dus de temperatuur kan daar goed zijn gang gaan.

Vandaag is het iets koeler, maar de temperatuur stijgt alsnog lekker snel naar de 90 graden Fahrenheit. Als we voorbij dit stuk zijn, wordt het saai. Het landschap wordt weer redelijk vlak en saai. Alleen in de verte zijn wat bergen te zien.

We rijden voorbij Valley of Fire State Park en Lake Mead. Op beide plaatsen zijn we, hoe kan het ook anders, al geweest. Inmiddels zien we in de verte Las Vegas liggen, met als herkenningspunt natuurlijk de Stratosphere Tower. Eindelijk worden we via de Interstate naar het hotel geleidt in plaats van via de Strip met alle honderd en tig stoplichten! De grote grap is dat de Strip breder is dan de vernieuwde A2 tussen Utrecht en Amsterdam!
Als we nog een paar mile van het hotel verwijderd zijn, begint Monique ineens te roepen: 100! Ik schrik ervan, maar als ze haar camera op de entertainment display richt, snap ik wat ze bedoeld. We hebben weer de 100 graden Fahrenheit bereikt.

We hebben aardig wat tijd ingehaald (nee, ik heb niet te hard gereden!) en rond 15.15 uur rijden we naar de Valet parking van Mandalay Hotel. Hier zitten we verkeerd, zo wordt ons verteld, omdat we een reservering hebben voor THE Hotel @ Mandalay. Men wijst ons waar we heen moeten en we rijden even een rondje. Dan komen we wel goed uit, maar in plaats van de Valet parking, rijden we de Self parking binnen. Dat maakt ons niet uit, als we er maar komen.

Met de tassen achter ons aan, gaan we op zoek naar de receptie. We moeten een end lopen, maar dan kunnen we aansluiten in de rij. Om het leed van het wachten te verzachten, krijgen we een flesje water aangeboden. Dat is altijd lekker in deze warmte.
Al snel zijn we aan de beurt en dan kunnen we naar onze kamer. We zitten op de 29e verdieping en als bonus hebben we ook nog Stripview.
We stappen naar binnen en we zijn helemaal in de W-O-W! Want waar we niet op gerekend hebben, is dat we een complete suite hebben. Dat is nog eens relaxed!

Zodra ik enigszins gesettled ben, begin ik als eerste met het blog. Ik loop nog wat dagen achter met plaatsen en van wat ik geplaatst heb, moeten de foto’s nog toegevoegd worden. Gelukkig is de internetverbinding hier stukken beter, dus het gaat allemaal op rolletjes.

Dan is het inmiddels 18 uur en we willen nu wel wat rond gaan kijken. We gaan naar beneden, lopen het ‘winkelstraatje’ in en kopen als eerste wat lekker spul voor in bad. Als we hebben afgerekend, lopen we verder en voordat we het weten, lopen we het naast gelegen hotel binnen, het Luxor. Dit vinden we niet zo veel aan, dus we lopen door naar Excalibur. Hier zien we een Italiaans restaurant dat er wel goed uit ziet, maar we willen nog wat zien. Maar in dit hotel kunnen we de uitgang niet vinden en we hebben geen zin om rondjes te blijven lopen. We gaan dus snel terug naar het Italiaanse restaurant. Het blijkt een restaurant te zijn, waar alle gerechten voor twee personen zijn. Geen probleem. Als eerste bestellen we allebei een cocktail en we kiezen een voorgerecht en hoofdgerecht. We krijgen een pasta maaltijd voorgeschoteld die met recht de beste genoemd kan worden die ik ooit gegeten heb!

Rond 21 uur rekenen we af en lopen naar de parkeergarage. We hebben nog wat spullen uit de auto nodig. We pakken wat we nodig hebben en komen er dan achter dat we vanmiddag vreselijk omgelopen hebben! De garage blijkt zowat naast de deur van het hotel te zijn! Op de kamer doet Monique natuurlijk weer haar ding met de foto’s en ik schrijf het blog.