Dag 17: Cathedral Gorge State Park en een avondje wandelen

Gisteravond lagen we op een redelijke tijd in onze mandjes. Voor Las Vegas begrippen dan… Naar Vegas begrippen zijn we ook weer vroeg op. We doen lekker rustig aan, internetten wat, kijken tv en pas als we weer volledig van alles op de hoogte zijn, gaan we ons ding doen. Dan is het eindelijk tijd om de kamer te verlaten. We pakken de rugzakken, zetten bij de deur het knopje ‘Niet storen’ uit en het knopje ‘Housekeeping’ aan en gaan naar beneden.

Daar aangekomen lopen we direct door naar de Starbucks en sluiten aan in de rij. Het is daar druk vanmorgen, maar het gaat redelijk snel. Vooral omdat Monique vergeten heeft om een tas mee naar beneden te nemen en ik terugga om dat ding te halen.
Als ik weer beneden kom, staat Monique klaar met de koffie en we lopen naar de garage om de auto op te halen. Dan gaan we op weg. Daar waar we naar toe gaan, Cathedral Gorge State Park, ligt op zo’n 2,5 uur rijden van Las Vegas. Het is wat bewolkt en wat koeler dan we normaal gesproken mee maken, maar dat maakt voor vandaag niet uit.

Als we op de Interstate rijden, bedenk ik me dat het wel handig is om even te tanken. Gelukkig komen we bij de afslag, waar we toch heen moeten, een tankstation tegen. We gooien Slurp weer vol, Monique gaat nog wat ijs halen en we kunnen weer op weg. Het eerste stuk is saaier dan saai, maar dan wordt het interessant. Jammer genoeg kunnen we nergens stoppen en Monique doet ook geen uitroepen van “Oooooh! Moet je daar kijken!”, terwijl ik natuurlijk altijd te laat kijk. Iemand moet tenslotte op de weg letten… Want Jack wijst ons niet altijd de juiste weg. Soms raakt hij in de war. Of zijn er andere oorzaken in het spel? Want ineens stuurt hij ons de Extraterrestrial Highway, oftewel ET snelweg, op…

We passeren nog wat treurige plaatsjes, maar dan eindelijk zien we het bord van Cathedral Gorge visitor center. Natuurlijk rij ik hier meteen voorbij, want ik ga te hard om ineens vol in de remmen te gaan en Jack geeft aan dat we nog een halve mile verderop moeten zijn. We komen uit bij Miller Point. Dit is een punt met uitzicht op Cathedral Gorge en vanaf dit punt kunnen we via stalen trappen naar beneden.

De lucht ziet er dreigend uit en zo nu en dan valt er lichte regen, overigens wel met grote druppels. We roepen naar elkaar dat we NIET naar beneden gaan lopen, maar voordat ik het in de gaten heb, lopen we wel beneden. We kunnen niet anders, want, en ik heb het al eerder gezegd deze vakantie, dit ziet er bizar uit! En het is zo raar dat dit vanaf de weg niet te zien is.

We lopen nog een stuk verder en hopen de zogenoemde grotten te zien, maar die liggen op een ander punt. Langzaamaan lopen we weer terug en gaan via de trappen weer naar boven. Daar aangekomen eten we eerst wat en besluiten dan meteen om alles wat over is, weg te gooien. Dat gaan we toch niet meer op maken.
Dan rijden we naar het visitor center en betalen de $7 fee. We springen weer in de auto en even later rijden we het gebied weer in. Hier zien we het bord “Moon cave” en we springen meteen de auto uit. We gaan kijken bij zo’n grot. Het zijn geen echte grotten, maar eigenlijk kleine slotcanyons. Velen zijn heel smal, zo smal dat een mens er niet door heen kan lopen, maar anderen zijn wat breder. Dat is mooi, want daar kunnen wij in ieder geval ook een stukje door lopen.

Monique maakt veel foto’s en probeert ook vooral de smalheid op foto te krijgen. Dan begint het te onweren en dat zit vlak boven ons. We zijn nog helemaal niet klaar hier en proberen enigszins verdekt toch meer te zien. Dat lukt aardig, maar dan begint het ook te regenen en niet zo zachtjes ook! We lopen terug naar de auto, maar worden door een dame gewezen op een hele smalle canyon verderop. Zij heeft haar hond daar in laten lopen om te zien hoe diep de canyon was. We lopen er naar toe, nemen een kijkje, maar inmiddels regent het keihard en we worden gezandstraald door de harde wind, die ineens is komen opzetten!

Ik zeg tegen Monique dat ik vast naar de auto ga, want ik heb inmiddels een lading zand onder mijn contact lenzen! Ondanks de zware bewolking en regen zet ik mijn zonnebril weer op om mijn ogen te beschermen tegen het zand. Als ik in de auto zit, volgt Monique al snel met exact hetzelfde probleem.
We zitten een tijdje met tranende ogen, maar dan gaat het eindelijk een stuk beter. Het weer is alleen maar slechter geworden, dus we besluiten om aan de terugweg te beginnen.

De regen houdt nog een tijdje aan, maar we zien in de verte weer  blauwe lucht. Dat betekent in ieder geval dat het richting Vegas beter is. Het voordeel is, is dat de auto weer goed schoongespoeld wordt.

Onderweg wordt het weer inderdaad langzaamaan beter, maar als we bij Vegas in de buurt komen, zien we helemaal geen zon meer. Het is bewolkt, maar wel met een lekkere temperatuur. Het gemis van de zon maakt ons niet uit, het is inmiddels bijna etenstijd en dan zien we toch geen zon.

Op de kamer doen we lekker rustig aan. Pas om 20.30 uur besluiten we om een restaurant te gaan zoeken. We hebben wel zin in sushi en in het casino is een sushi bar. Alleen… bij die sushi bar in de buurt, staat een band luidkeels in een microfoon te schreeuwen. Best gezellig, maar iets tegen elkaar zeggen, is er niet bij. Ik word helemaal kriegel en we besluiten om ergens anders heen te gaan. Bij Mandalay kunnen we niet echt iets vinden, dus we gaan naar buiten. Als we ook bij de naastgelegen casino’s niets naar ons zin kunnen vinden, gaan we op weg naar het Venetian. Daar hebben we vorig jaar heerlijk gegeten, dus dat is de rit er naar toe wel waard.

Bij het MGM Grand springen we op de tram. Dat kost $5 per persoon voor een enkeltje, maar absoluut de moeite waard. Als we moeten gaan lopen, dan kunnen we om 23 uur eindelijk eten, want het is me toch een pokke end lopen! Natuurlijk kunnen we ook een taxi nemen, maar daar denken we helemaal niet aan.
We stappen uit bij Harrah’s en via Harrah’s, Imperial Palace en Casino Royale komen we eindelijk aan bij het Venetian. Inmiddels is het 21.30 uur, maar godzijdank is het restaurant nog open. Sterker, dit restaurant gaat gewoon 24 uur per dag door.

De heerlijke pizza staat nog op de kaart en we geven onze bestelling door. Inmiddels hebben we allebei bere honger en gelukkig duurt het nooit zo lang voordat het eten komt. Het is hier lekker zitten, zeker met een heerlijke cocktail er bij. En dat is ook meteen de reden waarom de auto lekker bij ons hotel blijft staan.
Als we het eten op hebben, is het iets over 23 uur. Monique wil nog graag bij de fonteinen van het Bellagio kijken, daar speelt ieder kwartier een water orgel, dus we gaan op weg daar naar toe. Zo’n 20 minuten later komen we daar eindelijk aan. en kunnen nog net 2 shows mee maken. Die zijn minder spectaculair dan dat we verwachten.
Na deze 2 shows wil ik eigenlijk wel terug naar het hotel om daar nog een drankje te doen, maar ik weet dat Bellagio’s laatste show van de dag het Amerikaanse volkslied is. In mijn herinnering is dat wel spectaculair. We lopen weer een stukje verder als het water orgel ineens weer begint. Mijn herinnering had het juist. Dit is toch wel de mooiste die ik vanavond heb gezien.

Daarna gaan we snel op weg naar het hotel en proberen bij het Aria hotel nog een trammetje te pakken, maar verdwalen opnieuw. Dan maar gewoon lopen! Eindelijk, na zo’n 45 minuten, komen we aan bij ons eigen hotel. Onze voeten zijn inmiddels versleten, dat drankje hoeft voor ons niet meer en we lopen direct door naar de liften. Dan pas spreek ik de legendarische woorden “we hadden natuurlijk ook gewoon een taxi kunnen nemen…”