Dag 18: Shop, shop en een chique diner

We staan vandaag wat eerder op, want we willen naar het ontbijtbuffet. Waarom we dat willen, weten we eigenlijk niet. Misschien omdat ook dit een beetje traditie is. Ons zelf verbazen over wat er allemaal wordt opgeschept, terwijl wij ons heel netjes gedragen. Het ontbijtbuffet is open tot 11 uur, daarna wordt het ontbijt vervangen door lunch. Dat vinden wij een beetje vroeg, dus we zorgen dat we om 10 uur in de rij staan. Die rij gaat tergend langzaam, terwijl er voldoende plek is. Ze zullen wel te weinig personeel hebben.
Eindelijk krijgen we een tafeltje en we gaan meteen kijken wat er allemaal is. Voordat ik het weet, zie ik de overblijfselen (?) van het diner buffet. Ja, inderdaad. Ik denk van gisteravond. Ik loop er snel voorbij, want anders hoef ik ook geen ontbijt meer!

We pakken wat verschillende dingen en gaan zitten. De koffie wordt al snel gebracht en de orange juice en cranberry juice ook. Als we het op hebben, gaan we nog wat halen. Daarna zijn we er wel een beetje klaar mee. Ik zie geen Japanners met volgeladen borden voorbij schuifelen. Die zitten waarschijnlijk niet in dit hotel.

Als we genoeg gegeten hebben om een paar uur vooruit te kunnen, lopen we via de Starbucks naar de auto. We stellen Jack in en gaan op weg naar het winkelcentrum. Ook dit is zo’n vast gegeven voor ons. In Las Vegas winkelen we, drinken we en eten we lekker. Gokken doen we eigenlijk niet meer sinds de automaten geen geld meer uitspugen, maar een strookje papier! No fun, zeg maar.

Binnen de kortste keren rijden we de parkeergarage binnen en daarna lopen we in de hitte naar het winkelcentrum. Dit centrum is niet overdekt, dus al snel heb ik spijt dat ik geen water mee heb genomen. We gaan bij Tommy Hilfiger naar binnen en scoren daar wat t-shirts. Monique rekent af bij de ene kassa en ik sta een stukje verderop. Bij deze winkel krijg je de vraag of je in dollars of in euro’s wil betalen! Haha! Ja hoor, wij gaan hier echt in euro’s betalen! NOT! Ook al staat de dollar niet zo gunstig voor ons, het is nog altijd goedkoper dan de euro. Ik haal mijn creditcard door het apparaat, klik op ‘nee’ bij de vraag over euro’s en krijg een foutmelding. De dame achter de kassa doet iets en ik haal opnieuw mijn card er door heen, maar opnieuw krijg ik een foutmelding. Dan vertelt de dame dat ze de melding ‘onvoldoende saldo’ krijgt en ik roep “WHAT?! That’s impossible!”. Ze laat het zien, maar vertelt direct dat het kan komen omdat ik ‘nee’ heb ingegeven. Gelukkig kan ik ook gewoon met mijn bankpas betalen, dus ik hoef de hulp van Monique niet in te roepen. Daarna wil ik meteen naar het hotel om bij Visa te kijken wat er aan de hand is. Mijn card kan natuurlijk altijd geskimmed zijn.

We lopen terug naar de auto, gooien de spullen op de achterbank en rijden terug naar het hotel. Daar aangekomen start ik meteen internet op, log in op de website van ICS cards en zie daar dat ik voldoende credit heb. Sterker nog, ik heb verdomd weinig openstaan. Ik ga er dus van uit dat het een fout in het betaalsysteem is geweest en maak me verder niet druk. Wel neem ik voor de zekerheid mijn reserve creditcard mee. Tenslotte is een slimme meid op alles voorbereid!
Snel gaan we weer op weg naar een ander winkelcentrum. Monique heeft het in haar hoofd gehaald om voor vanavond nieuwe schoenen te kopen. Daar aangekomen haal ik eerst een nieuw kofferlabel, want mijn kekke kofferlabel van KLM is kapot en kan niet meer gebruikt worden. Gelukkig heb ik er thuis nog een, maar voor nu heb ik een andere nodig. Daar gebruik ik opnieuw mijn creditcard en dit keer zonder problemen. Pfff… gelukkig!
Bij de Puma winkel vindt Monique eindelijk een paar leuke sneakers die ze vanavond aan kan. We gaan nog naar Nike Town, want ik wil nog nieuwe hardloopschoenen, maar kan niet echt vinden wat ik zoek. De schoenen die ik mooi vind, vind ik te duur en ze zitten niet zo comfortabel. Ook hebben we dringend nieuwe sokken nodig en ook die kunnen we hier niet vinden. Verder vinden we ook niet echt veel van onze gading, dus we zijn eigenlijk wel snel uitgekeken.
Na kort overleg besluiten we om terug te gaan naar het winkelcentrum waar we vanochtend waren. Daar hebben we natuurlijk niet zoveel gezien, maar mijn doel is de Nike Town daar. Zij hebben namelijk een andere collectie.

We mengen ons weer in het verkeer en via de Interstate die achter de hotels en casino’s loopt, rijden we naar de andere kant. Bij Nike Town vind ik inderdaad andere schoenen die fantastisch zitten! Die kan ik dus niet laten staan.
Inmiddels is het 16 uur geweest en we hebben ongelooflijke honger. Bij het Foodcourt is het ernstig druk en we hebben geen zin om in de rij te gaan staan. Onze diner reservering staat om 20.30 uur, dus ik wil ook niet teveel eten nu.

Terug naar het hotel dus. Als we daar om iets voor 17 uur aankomen, lopen we meteen naar de Starbucks. We halen 2 cappuccino’s en delen een broodje. Dan gaan we naar de hotelkamer waar we eerst lekker gaan relaxen. Dan wordt het langzaam tijd om ons ding te doen voor het diner van vanavond. Een paar weken voor we vertrokken, begon Monique ineens te brabbelen over dineren in een chique tent. Leuk, maar daar hoort ook nette kleding bij. Althans, in mijn wereld. Ik besloot thuis dus al om alles uit de kast te trekken en kocht een jurk. Ik, die sinds de lagere school niet meer in een jurk was gespot! Laat staan de schoenen die ik erbij had uitgezocht! Daar moest ik eerst op leren lopen.
Waar we uit eten zouden gaan, wisten we nog niet, maar gezien mijn schoenen, zou het niet ver van het hotel zijn.

Gisteravond, voordat we op pad gingen naar het Venetian, hebben we de knoop doorgehakt. We hebben gereserveerd bij THE Mix, gelegen op de 64e verdieping van THE Hotel @Mandalay. Prachtig uitzicht over de stad, hip en trendy. Groot voordeel, ik hoef niet zo ver op die onmogelijk hoge hakken te wandelen.

Als we bij het restaurant aankomen, zijn we weer in de Gloria, want wat ziet dit er leuk uit! De f’oto’s doen de ambiance geen eer aan. We worden naar onze tafel begeleidt en krijgen als eerste de vraag of we de wijnkaart willen zien. Monique niet, maar ik misschien wel. Dan vraagt de serveerster of we meer geïnteresseerd zijn in de cocktailkaart en dat beamen wij maar al te graag. De cocktails worden snel gebracht en daarna wordt de bestelling opgenomen.

Het voorgerecht van Monique is de garnalencocktail (IEUWW!) en ik heb de pittige krabsalade. Het hoofd- en nagerecht zijn hetzelfde: heilbot en profiterolles. Alles smaakt even lekker en we hebben een topavond! We sluiten de avond af met – eindelijk – een goeie cappuccino. Pas tegen 23 uur lopen we het restaurant uit en zodra we in de lift staan, trek ik mijn schoenen uit. Dat wandelt wat prettiger.
Eigenlijk willen we beneden nog een cocktail drinken, maar zeker gezien de rit naar Phoenix morgen, besluiten we om op de kamer te blijven. We internetten nog wat, ik gooi nog een dag op het blog, ruimen op en pas tegen 2 uur gaat het licht uit.