Dag 04: We hit the road en bezoeken onderweg Canyon de Chelly

Alweer ben ik rond 4.30 uur wakker. Ik hoop toch echt dat dit snel gaat verbeteren! Rond 5.30 uur ga ik me echt vervelen, pak mijn telefoon, lees mijn mail en neem de kranten van vandaag door. Om een uur of 7 begint ook Monique zich te roeren en niet veel later staan we op.

We doen ons ding en rond 7.45 uur rijden we weg bij het hotel. Het is zwaar bewolkt en ik denk niet dat we vandaag veel zon zullen zien. We zijn zo’n 2 mile onderweg als Monique ineens roept dat we vergeten zijn om uit te checken! Oeps! Snel draai ik weer om terug te rijden naar het hotel. Daar is alles snel geregeld en we gaan weer op pad voor koffie.

Nadat we koffie hebben gehaald, gaan we op weg naar Canyon de Chelly (spreek uit als Shay). Als we de I40 oprijden, zien we op de matrixborden dat zo’n 30 mile verderop een ongeluk is gebeurd. Eén rijbaan is afgesloten. Denkend dat we daar niet veel van zullen zien (gelukkig!), zet ik de cruise control op 75 mile per uur.

Na zo’n 30 mile zien we de matrixborden weer waarop wordt aangegeven dat de linkerrijbaan is afgesloten. We gaan dus nog wel wat meekrijgen van het ongeluk. Als we voorbij rijden, zien we een complete ravage! Wel 3 of 4 vrachtwagens zijn er bij betrokken. Twee vrachtwagens liggen op de kant in de middenberm. De andere 2 zijn zwaar beschadigd. Gelukkig zijn evt. gewonden al afgevoerd, want ik word al naar bij het idee alleen.

We rijden verder, krijgen wat spetters regen onderweg en maken een pitstop bij een rest area. We besluiten om het ontbijt nog even uit te stellen. Het is niet zo’n lekker weer en best frisjes buiten.

Rond 12.30 uur komen we aan bij Chinle, waar we gaan tanken. Dan is het nog maar een klein stukje naar Canyon de Chelly National Monument.

Bij binnenkomst laten we het visitor center links liggen en gaan eerst de zuidelijke rim rijden. We komen langs een aantal uitkijkpunten waar we zo de canyon in kunnen kijken. In dit gebied wonen voornamelijk Navajo indianen en velen wonen ook nog in de canyon.

Bij het voorlaatste punt gaat Monique alleen op pad. Ik besluit om in de auto te blijven om de vervolgroute in de navigatie te zetten. Prompt raakt Monique aan de praat met een indiaan en heeft een interessant gesprek met hem. Hij is een van de velen die nog in de canyon wonen. Alleen in de zomer, in de winter woont hij boven aan de rim.

Het laatste punt is Spider Rock. Volgens de boeken het meest spectaculaire punt. Spider Rock is een smalle, in tweeën gespleten zandstenen pilaar, die 244 meter boven de omgeving uitsteekt. Het uitkijkpunt bevindt zich ongeveer 300 meter boven de bodem van de canyon waardoor we op Spider Rock neer kijken. Volgens een Navajo legende is Spider Rock de verblijfplaats van Spider Woman, de spinnenvrouw die mensen heeft geleerd om te weven.

Hierna rijden we terug naar het visitor center. We nemen nog een kijkje binnen en gaan dan snel op weg richting Farmington in New Mexico. Het is nog zo’n 3 uur rijden en ik wil dolgraag via de Dine’Tah Scenic Road rijden, volgens National Geographic en Yahoo.com één van de mooiste wegen in Amerika.

En dat dit een van de mooiste wegen is, dat blijkt zeker te kloppen. Het is een feestje om deze weg te rijden. Vergezichten, bergen, groen, het kan niet op! Zelfs de schoolbus waar we een aantal keer voor moeten wachten, interesseert me niet.

Ik rij lekker door en de mijlen verdwijnen gestaag. Dan zie ik ineens een dikke vette tarantula over de weg wandelen! IEEEEEEEEEK! Ik weet dat ze in dit gebied voorkomen, maar ik hou me altijd voor: als ik ze niet zie, dan zijn ze er ook niet! Kop in het zand steken, zeg maar. Hoe dan ook, voorlopig stap ik niet meer uit!

Met een lekker gangetje rijden we de berg weer af om vervolgens het meest saaie stuk te rijden. Van supermooi gaan we naar vlak, geel en saai! Na een uurtje naar dit saaie landschap te hebben gekeken, rijden we het supersaaie plaatsje Farmington in. Het lijkt een druilerig plaatsje waar je bij voorkeur heel hard voorbij rijdt, maar het heeft ook één van de mooiste plekjes die we morgen gaan zien.

We rijden naar ons hotel, checken in, brengen de spullen naar de kamer en gaan dan naar de Outback om onze magen te vullen. Als we terugkomen op de kamer, gooi ik het verslag van gisteren op het blog, plak de foto’s in en ga dan lekker relaxen voor de tv.

@ iedereen: Geweldig al die reacties! Het houdt ons op de been bij superslechte internet verbindingen (grrrrr…), dus keep them coming.