Dag 05: Bisti Badlands Wilderness

We zijn vandaag in een gebied geweest waar ik maar één woord voor heb: BIZAR! Echt ongelooflijk bizar. Het deed me denken aan de boeken van Stephen King, de Donkere Toren serie.

Maar ik loop op de feiten vooruit, laat ik vooral bij het begin beginnen.

Rond 7.30 uur staan we op, doen ons ding en gaan naar beneden om te ontbijten. We hebben onze rugtassen al meegenomen en brengen die eerst naar de auto. We staan op de parkeerplaats en met een uitdrukking van ‘What the F*ck’ kijken we naar de lege parkeerplek waar onze auto hoort te staan. Gelukkig ziet Monique al snel het licht en roept dat we aan de andere kant van het hotel geparkeerd staan! Pfff… dat zou toch een mooie bak zijn geweest.

We zien gelukkig wat blauwe lucht tussen alle grijze wolken. Hopelijk blijft het droog, want vannacht heeft het weer fiks geregend. We gooien de tassen in de auto en gaan kijken wat het ontbijt te bieden heeft. We eten een broodje, wat fruit en drinken slootwater en besluiten dan om maar snel te vertrekken. Ik ben wat bezorgd over de dirtroad die we volgens de routebeschrijving moeten rijden, want bij slecht weer worden deze wegen snel onbegaanbaar.

Het gebied waar we naar toe gaan, heeft al drie keer op de planning gestaan. De eerste keer kregen we pech met de auto en moesten we noodgedwongen terug naar Santa Fé om de auto om te ruilen, de tweede keer verloor ik mijn bril (althans, dat dacht ik) en moesten we, onder luid protest van Monique, terug naar Sedona, de derde keer, vandaag dus, moest en zou gaan lukken.

De gedetailleerde routebeschrijving vertelt ons precies waar we heen moeten, maar hoe vinden we in godsnaam Highway 371?! Op verzoek van Monique voer ik een aantal plaatsnamen in op de Garmin die aan deze weg liggen en daarvan kent Jack er één. We maken een tussenstop bij de Starbucks, waar we doorgeven dat we minder melk en meer schuim willen. Dat blijkt een goeie zet te zijn, want met de extra shot smaakt de cappuccino eindelijk zoals we ‘m graag hebben.

Daarna zitten we al snel op Highway 371 en deze weg blijven we 36 mile volgen. Daarna slaan we af en rijden de bewuste dirtroad op. Het blijkt (inmiddels?) een gravelroad te zijn, die heel goed begaanbaar is. In no-time bereiken we de parkeerplaats van Bisti Badlands.

We verruilen de lichte schoenen en slippers voor de hikingboots, pakken wat water en gaan lopen, terwijl donkere wolken zich samenpakken. We lopen eerst naar de noordkant, maar besluiten dan om naar de zuidkant te lopen.

Zoals gezegd ziet het er bizar, maar ook heel dreigend uit. Soms lijkt het alsof de rotsen gebruikt worden als woningen, dan weer zien we allerlei dieren in de vormsels. Het lijkt bijna op Smurfenland, of iets uit de Efteling.

Het barst van de kleuren, maar in het begin zien we alleen de zwart/grijze met daartussen wat lichte steen. Grauw en grijs dus, maar dan ineens gaat de zon schijnen en komen allerlei kleuren tevoorschijn. Weg is het grauwe en grijze, weg is de dreiging. Prachtig! Geweldig! Schitterend! Uren kunnen we hier ronddwalen en het gaat geen moment vervelen.

Dan wordt het ineens weer heel donker en we besluiten om terug te lopen naar de auto. Ook al valt 20 mile verderop regen, dan kunnen wij daardoor overvallen worden in de smalle canyons. Dat willen we niet, dus gaan we terug. Bij de auto aangekomen, rijden we door naar een parkeerplaats iets verder op. Eerst eten we wat, daarna willen we naar een gebied dat tegenover de parkeerplaats ligt. Hier ligt een plateau vol met hoodoos en andere vormen. Dan ineens horen we onweer en besluiten om te wachten tot het over trekt. Monique verveelt zich en gaat foto’s maken van de auto. Na een half uurtje horen we niets meer en gaan we op pad.

Ook dit is vreemd te noemen, maar niet zo bizar als Bisti Badlands. We lopen wat rond, Monique maakt de foto’s en dan trekt opnieuw de lucht helemaal dicht. Zo nu en dan voel ik een druppel regen en langzaamaan lopen we weer terug naar de auto.

We verruilen de hikingboots weer voor de lichte schoenen en de slippers en rijden op ons dooie akkertje terug naar Farmington. We maken weer een pitstop bij de Starbucks en rijden daarna naar het hotel. Monique gaat met de foto’s aan de slag en ik gooi het blog en de foto’s van gisteren op het net en schrijf het blog van vandaag.

Als ik ineens wat bij het raam hoor, kijk ik naar buiten en zie een pikzwarte lucht en de regen komt met bakken tegelijk naar beneden! Af en toe regent het wat minder hard, maar de meeste tijd komt het echt naar beneden storten.

Rond een uur of 6 besluiten we toch om een hapje te gaan eten. We moeten nog even wat bij de supermarkt halen en in de stortregen rennen we naar binnen. Gezien de grootte van de winkel duurt het natuurlijk weer veel te lang, maar uiteindelijk komen we bij het restaurant aan.

Hier krijgen we de mooiste regenboog te zien die ik ooit heb gezien. En uitgerekend vandaag loopt onze paparazzi zonder camera rond! De regenboog is zo mooi van kleur, het is alsof ie ge-airbrusht is. Schitterend om te zien.

We eten lekker en zijn weer mooi op tijd terug bij het hotel. We kijken nog wat tv en duiken fijn op tijd onze mandjes in.