Dag 06: Alle dingen die we zouden gaan zien…

Op de wekker is het iets over 7 uur als ik opsta. Later bedenk ik me dat dat stomme ding 20 minuten voor loopt. Voor ons maakt het niet uit. We hebben veel te doen vandaag.
Als ik naar buiten kijk, zie ik een schoongewassen lucht, stralend blauw en de zon schijnt vrolijk. We weten dat de temperaturen vanaf vandaag weer gaan stijgen en de stormen in dit gebied lijken voorbij.

Eerst ontbijten we wat in het hotel, daarna halen we onze spullen, organiseren alle zooi in de auto en checken uit. We gaan op weg naar Moab in Utah, maar we moeten een bepaalde route rijden om alles te gaan zien wat we willen zien.

We gaan tanken bij de Safeway, want daar krijgen we korting met onze – zeg maar – bonuskaart en halen ijs voor de cooler. Nog een bakkie halen bij de Starbucks en we kunnen eindelijk op weg.

Al snel zitten we op de juiste route en ondanks de borden van wegwerkzaamheden, schieten we lekker op. Voordat we het weten, rijden we Colorado binnen en zo snel als we daar binnen rijden, zo snel zijn we er ook weer uit.

We rijden via de Moki Dugway, waarvan ik sinds kort weet dat deze weg wordt gezien als een van de gevaarlijkste wegen. Dat komt vooral door snelle ijsvorming, maar daar hebben wij vandaag geen last van. Desalniettemin rij ik deze weg voorzichtig, voornamelijk vanwege de haarspeldbochten en mogelijke tegenliggers die ik niet kan zien.

De bedoeling is om Fallen Roof Ruin, House on Fire en Natural Bridges National Monument te gaan bekijken, maar de tijd begint aardig weg te tikken. House on Fire is het beste te fotograferen rond het middaguur en dat uur nadert met rasse schreden.

Boven gekomen, volgen we de weg tot een T-splitsing. Volgens de routebeschrijving moeten we hier linksaf, maar wat voor moois we verder ook zien, House on Fire is niet te vinden. Aan het eind van de weg – US95 – komen we in het plaatsje Hanksville. Hier gooi ik de tank nog een keer vol, zodat we niet zonder komen te staan en besluiten dezelfde weg terug te rijden. Het is een ontzettend mooie route en we zijn op de heenweg niet gestopt. Fallen Roof Ruin en House on Fire laten we voor vandaag zitten. Dat komt morgen wel, nadat we de routebeschrijving gecheckt hebben.

Zo gezegd, zo gedaan. We gaan terug en stoppen hier en daar om te genieten van het uitzicht en om foto’s te maken.

Op een gegeven moment komen we bij Natural Bridges National Monument. Hier zijn we al verschillende keren in de buurt geweest, maar nog nooit gestopt. Ik heb het opgenomen in de planning en het is niet zo’n groot park, dus ik besluit om hier alsnog naar toe te gaan en Monique protesteert niet. Het is ook lekker om even uit de auto te zijn,

In het visitor center laat ik mijn pas en rijbewijs zien en we krijgen een kaartje van het park. We gaan de loop rijden van ongeveer 15 kilometer lang. Het eerste stoppunt is Sipapu Bridge. Sipapu is een woord van de Hopi-indianen dat ‘opening tussen twee werelden’ betekent. Volgens een overlevering zouden de voorouders van de Hopi-indianen door deze poort naar onze wereld zijn gekomen.

De volgende stop is Kachina Bridge. Deze naam is gekozen omdat aan de basis van de brug rotstekeningen staan van dansende figuren, die mogelijk de voorouders van de Hopi-indianen voorstellen.

De derde stop is de Owachomo Bridge. Dit is de meest fragiele, elegante brug en waarschijnlijk de oudste. Owachomo betekent rotsmond en dit duidt op de rotsformatie bovenaan de brug.

Na een uurtje rijden we het park weer uit en gaan op weg naar Moab. Hier hebben we voor 4 nachten een huis gehuurd. Als we 4 of 5 nachten op dezelfde plek blijven, is het fijn om wat meer ruimte te hebben en in Moab staan geweldige huizen om te huren voor een aantal nachten.

Het is rustig op de weg, dus we kunnen lekker doorrijden. Rond 7 uur rijden we de straat in waar we moeten zijn. Het huis is snel gevonden en ik zet de auto stil voor de garage. In het halletje bij de voordeur hangt een kastje waar de sleutel in zit. We zoeken de code erbij, maar hoe we ook proberen, het kastje gaat niet open. Gefrustreerd proberen we de eigenaar te bellen, maar Vodafone laat het afweten. Op geen enkele manier krijgen we verbinding.

Ik stel voor om naar Moab te rijden om vanaf daar te bellen, maar Monique spot een man die verderop in de straat loopt. Hij komt ons te hulp en vertelt dat hij regelmatig huurders helpt om de kastjes open te krijgen, maar ook hem lukt het niet.

We proberen alle nummers die we hebben, maar op geen enkel nummer wordt de telefoon beantwoordt. De man – Jeff – sms-t de eigenaar en we hopen dat hij snel contact zal opnemen.

Intussen stelt Jeff voor om bij hem op de computer te kijken of we een nieuwe mail hebben ontvangen en we lopen naar zijn huis. We worden hartelijk ontvangen door zijn vrouw, Nicole en hun dochters. Althans, de jongste vindt ons maar vreemd.

We kijken in de computer, maar helaas, we hebben geen mail. Nicole nodigt ons uit voor het eten, waar we in eerste instantie vriendelijk voor bedanken. Maar als zij hoort dat we het huis niet in kunnen, staat ze er op dat we blijven eten.

Vlak voor we aan tafel gaan, belt Levi – de eigenaar – terug. Snel gaan we terug naar het huis en dan gaat eindelijk dat verdomde kastje open! Als we de sleutel in handen hebben, zegt Jeff dat we hoe dan ook moeten komen eten, dus we lopen snel terug naar zijn huis.

Sidney, de 5-jarige dochter, vindt het fantastisch dat we blijven eten en is helemaal hyper. Ze kletst de oren van ons hoofd, terwijl Ellie, de jongste, ons argwanend blijft aankijken.

Na het eten worden nog wat verhaaltjes voorgelezen en Ellie, die naast mij zit, krijgt wat meer babbels. Daarna worden ze naar bed gebracht en wij willen eigenlijk wel weg, maar Nicole vindt het te leuk om Nederlanders over de vloer te hebben. Ze vraagt ons van alles en nog wat en we kletsen de tijd lekker weg.

Als ik ineens op mijn horloge zie dat het bij 11 uur is, geef ik Monique een schop en zeg dat we weg moeten. We hebben nog steeds het huis niet gezien en ik ben nieuwsgierig. We nemen hartelijk afscheid en lopen in het stikke donker naar ‘ons’ huis. Met behulp van de telefoon vinden we het sleutelgat en dan kunnen we eindelijk binnen stappen. Het huis van Jeff en Nicole heeft dezelfde lay-out, dus we weten wat we ongeveer kunnen verwachten.

Het ziet er super uit! Drie grote slaapkamers, 2 badkamers, en alles wat we verder maar nodig kunnen hebben.
Heel erg om te bekennen, maar als eerste starten we de laptops op! We internetten wat en ik probeer het verslag van gisteren op het web te gooien, maar op de een of andere manier kom ik niet meer op WordPress! Monique is bezig met het uploaden van de foto’s en heeft de Lan verbinding daarvoor nodig. Wifi geeft aan uitstekend te werken, maar gefrustreerd zet ik mijn laptop uit. Het verslag komt morgen wel.

Ik zet de tv aan, maar ook dat is vanavond te ingewikkeld. Hoe ik ook probeer, ik kom niet van dat ene net af. Ook de tv gaat uit en omdat het inmiddels over 12 uur ’s nachts is, duik ik lekker mijn mandje in.