Dag 07: Eindelijk, House on Fire en Fallen Roof Ruin! Of toch niet?!

Tja, gisteravond was het laat, dus vanmorgen zijn we ook laat. Of lagen de bedden gewoon te lekker? Laten we het maar houden op een combinatie van beiden.

Als eerste, en onder genot van een bakkie leut, probeer ik het verslag van gisteren te plaatsen en de foto’s te uploaden. Tergend langzaam worden alle foto’s in het blog geplaatst en kan ik het hele gebeuren publiceren. Pfff… mijn dag kan eindelijk beginnen.

Gisteravond hebben we besloten om vandaag echt terug te gaan naar House on Fire, dus we gaan snel op weg. Zoals altijd moeten we eerst tanken en terwijl ik Slurp volgooi, gaat Monique koffie halen, denk ik. Als ik klaar ben met tanken en ook alle dooie vliegen van de voorruit heb verwijderd, ga ik op zoek naar Monique. Die blijkt geen koffie te hebben gehaald, maar boodschappen. De kinders moeten namelijk ook eten! Dus staan we samen in de rij bij Starbucks.

Daarna gaan we snel op weg, want ik zie de tijd alweer weg tikken. Voor het mooiste effect moeten we echt rond het middaguur bij House on Fire zijn. We denken de parkeerplaats snel te hebben gevonden en hijsen de rugzakken op onze rug. We lopen naar het trail register, noteren onze namen en kijken naar wat Indiaanse overblijfselen. Dan zoeken we het betaalstation, maar kunnen het  niet vinden. Dat is vreemd, maar we gaan toch op zoek naar het startpunt van de trail. Dat vinden we niet. We balen allebei als een stekker en ik snap er niets van. De routebeschrijvingen heb ik dubbel gecheckt bij het uitzoeken van alles.

Ik pak het papier er weer bij en lees vanaf het begin. Oooooooooh, geen wonder dat we het niet kunnen vinden, we moeten een andere zijweg hebben. Monique heeft dat stukje vergeten te noemen en nu staan we op de verkeerde plek te kijken. We springen in de auto en scheuren naar een zijweg zo’n 200 meter terug. Hier vinden we inderdaad het betaalstation, maar nu hebben we geen pen! Om dit gebied te bezoeken, moeten we $2 per persoon in een envelopje doen, de informatie invullen op de envelop (kenteken, aantal bezoekers, etc.), dezelfde info op een strookje invullen, de envelop in het betaalstation laten vallen en het strookje op het dashboard van de auto leggen. Maar nu hebben we geen pen bij ons! Monique zegt dat we maar gewoon moeten gaan lopen, maar dat zit me niet lekker. Ik heb gisteren een pen in mijn handen gehad en ik zet de auto stil om op zoek te gaan. En ja hoor, daar komt ie tevoorschijn. Ik rij terug naar het betaalstation. Monique vult alles snel in en dan gaan we eindelijk op weg naar House on Fire. We zijn inmiddels te laat voor het mooie lichteffect, maar we zullen wel zien hoe het erbij ligt.

Bij het begin van de trail, vul ik het trail register in en we volgen het pad naar beneden. Het is een leuke en makkelijke trail, waarbij we ontelbaar vaak dezelfde wash oversteken. House on Fire moet op zo’n 1600 meter vanaf het begin liggen en we schieten lekker op.

Als we op een gegeven moment een bocht volgen, zien we House on Fire zo’n 20 feet boven ons liggen. Ik heb er maar één woord voor: Prachtig! Gewoon prachtig!

We zoeken een weg naar boven, zodat we het goed kunnen zien en we zien nu ook wat het effect van het juiste licht moet zijn. De beslissing is dan snel genomen. Monique wil het mooie foto moment, ik wil het gewoon zien bij het juiste licht! We gaan dus morgen terug, drie keer is scheepsrecht en morgen moet het dus ook goed gaan.

Na een tijdje lopen we terug naar de auto. Het is inmiddels 15.30 uur en we willen nog naar Fallen Roof Ruin. Ik vraag me af of we daar kunnen komen, want er gaat een zandweg naar toe en met alle regen die is gevallen, is het afwachten of het pad begaanbaar is.

We rijden met een lekker gangetje en slaan af bij de Cigarette Spring Road. Het begin ziet er goed uit, alhoewel het hier en daar wat rul zand is. We rijden door en ik ontwijk hier en daar grote gaten waar de regen het pad heeft weggespoeld. Als we bij een bocht komen, zien we dat de weg alleen maar slechter wordt met grote gaten en diepe geulen. De verwachting is dat het verderop nog slechter is, dus we besluiten om niet door te rijden. Off roaden is leuk, maar niet ten koste van de bodem van de auto. Dat is namelijk niet te verzekeren.

We rijden terug naar Moab en net als Monique naar het waarschuwingsbord voor overstekende herten zit te kijken, ga ik vol in de remmen. Zo hard, dat Monique in de gordels hangt. Ik krijg een verontwaardigde uitroep over me heen. Maar ja, Bambi staat midden op de weg! Bambi kijkt ons argwanend aan en rent dan snel de weg over.

Als we weer in Moab aankomen is het inmiddels 18.30 uur. We gooien onze rugzakken in het huis neer en gaan dan snel naar de supermarkt. We willen bbq-en en daar hebben we wat spullen voor nodig. We kopen hamburgers, hotdogs, stokbrood en we stellen een heerlijke salade samen.

We eten heerlijk buiten en het is lekker om eens niet in een restaurant te zitten. Daarna gaat Monique met de foto’s aan de slag en ik plaats het verslag van gisteren. Gelukkig gaat het allemaal wat sneller dan gisteren en vanmorgen.