Dag 09: De hike der hikes in Arches National Park

We staan bijtijds op, want we willen vroeg in Arches National Park zijn. Bij voorkeur voor dat het echt heel warm wordt. En warm wordt het hier…

Allebei drinken we een bakkie koffie en we eten een broodje. Op mijn telefoon lees ik, zoals iedere ochtend, alle reacties op het blog. Heerlijk! Daarna gooi ik van alles in de cooler, want ik wil straks wel een hapje eten. Ook vullen we de waterzakken al met koud water. Dat hoeven we straks niet meer te doen.
Op tijd vertrekken we richting het park. Zoals iedere dag gooi ik de tank vol, haal de dooie beesten van de voorruit en haalt Monique een cappuccino met een extra shot, met minder melk en meer schuim. Volgende week gaan we de skinny melk erbij in gooien. Moeten we wel uitkijken dat we onze tong er niet op breken: Two double tall cappuccino’s with less skinny milk and more foam… Het is nogal een mond vol!

Als we klaar zijn, rijden we in file richting het park. Het is dit weekend druk in Moab. We horen vooral veel Frans, Duits en natuurlijk Nederlands.

Bij het park aangekomen, laat ik mijn pas en rijbewijs zien en mogen we naar binnen rijden. In sneltreinvaart rijden we richting de parkeerplaats van Delicate Arch. Die parkeerplaats staat al helemaal vol, maar zo’n 100 meter verderop kunnen we de auto alsnog langs de weg kwijt.

We hijsen de rugzakken om en gaan op pad. Voor ons is net een grote groep Amerikanen vertrokken en het is een dolle boel daar. Ik kijk naar boven, zie ver boven me mensen lopen en de moed zakt me bijna in de schoenen, want ook ik zal daar lopen.
We spreken af dat we ieder in ons eigen tempo gaan lopen en vlak voor mij lopen vier Zuid-Amerikanen. Ik hoop hun tempo aan te kunnen houden, maar al snel gaan zij steeds langzamer lopen. En dat loopt voor mij niet prettig, dus ik ga er voorbij. Monique blijft achter en loopt haar eigen gangetje.

Het eerste stuk gaat al lekker steil omhoog en mijn kuiten branden binnen de kortste keren. Ik trek me daar niets van aan, want ik weet dat het wel weg trekt.

Na een tijdje kom ik aan bij het slickrock waar iedereen over heen moet. Dacht ik dat het eerste stuk steil was, inmiddels weet ik dat dat niets voor stelt. Ik kijk naar slickrock dat zeker 45 graden steil omhoog gaat. En ik moet daar naar boven, er is geen andere weg. Ik heb jong en oud al naar beneden zien komen, dus ik weet dat dit ook voor mij te doen is. En daarbij ben ik niet iemand die opgeeft, dus er is maar een weg en die gaat vooruit.

Wel moet ik af en toe stoppen om mijn ademhaling weer terug te brengen naar een normaal niveau en om een slok water naar binnen te gieten. Ik sta verbaasd te kijken van al die mensen die met één klein flesje water voor twee personen naar boven gaan.

Na een tijdje wacht ik op Monique, ondanks dat zij wuift dat ik gewoon door moet lopen, maar ik loop dit stuk veel minder snel en dan kunnen we makkelijk bij elkaar blijven. Als Monique wat naar mij roept, zegt een Amerikaan iets tegen haar in het Nederlands. Hij zegt verder dat wij Nederlanders sterk volk zijn en dat beamen wij natuurlijk meteen. Ik vraag hem hoe hij zo goed Nederlands heeft leren spreken en hij blijkt met een Nederlandse te zijn getrouwd en ook in Nederland te hebben gewoond. Ik complimenteer hem, want hij spreekt het echt heel goed.

Na een tijdje lopen we weer puffend en blazend verder. Zo nu en dan worden we aangesproken door Amerikanen die aangeven dat we het ergste stuk achter de rug hebben en dat we er bijna zijn. Dat is mooi, want ik ben er wel aan toe om even rustig bij te komen.

Op het laatste stuk komen we bij Marble Arch, waar veel mensen omhoog klimmen, Wij hebben daar echt geen puf voor op dit moment en Monique zegt dat ze misschien op de terugweg naar boven gaat klimmen. Ze gaat haar gang maar, ik begin er niet aan.

We lopen verder over een richel, gaan een bocht om en dan ineens staat ie daar: Delicate Arch!

Al zo vaak hebben we Arches NP bezocht, maar nog nooit hebben we deze arch gezien. We vonden de klim te hoog of te zwaar. Het was te warm, of het weer was te onvoorspelbaar. Dit jaar had ik me voorgenomen om koste wat kost deze arch te bezoeken.

We gaan een tijdje op slickrock zitten, om bij te komen, rustig wat te drinken en te eten en gewoon te genieten. Monique maakt wat foto’s vanaf dit punt, maar eigenlijk moeten we nog een stuk verder lopen. Het is ongelooflijk druk bij de arch zelf, dus we blijven lekker zitten tot het wat rustiger wordt. Het is grappig om te zien, dat iedereen netjes in een rijtje staat te wachten om in de arch gefotografeerd te worden.

Eindelijk wordt het wat rustiger, dus we gaan toch richting arch. Hier kan Monique ook mooiere foto’s maken. Dan zie ik twee Amerikaanse meiden aankomen, waarvan van verre al te zien is, dat ze lol hebben. Ze vragen ons om een foto te maken en even later waar we vandaan komen. Uit Nederland dus. “Cool”, zegt de ene, “we zijn daar net nog geweest. In Amsterdam.” Monique zegt gekscherend dat ze niet begrijpt wat mensen in Amsterdam doen en daar weten de dames wel leuk op te reageren. Zij komen uit New York en daar zijn wij natuurlijk ook geweest. Het is ongelooflijk hoeveel Amerikanen we tegenkomen deze vakantie die iets met Nederland hebben.

Na ruim een uur boven te zijn geweest, beginnen we aan de weg terug. Monique klimt inderdaad naar Marble Arch, maar is wat teleurgesteld.

Ook nu houden we ons eigen tempo aan en ik ga ontzettend snel. Het lijkt wel alsof ik ineens een energie boost heb gekregen. Als ik op het laatste rottige stuk loop, kijk ik achterom en zie dat Monique ook aardig volgt. Ik kom een ouder Amerikaans echtpaar tegen en de man vraagt of hij al op de helft is, dus ik wij naar boven en zeg dat hij daarboven halverwege is. Ik vraag me af of ze echt zijn doorgelopen!

Beneden aangekomen drink ik mijn waterzak leeg en open een flesje water. Als Monique ook weer is aangekomen, lopen we samen naar de auto die natuurlijk snikheet is. Het maakt ons niet uit, we zijn blij te kunnen zitten en besluiten ter plekke niet meer zoveel te lopen vandaag. De wandeling is slechts 3 mile lang, heen en terug, maar de steile klim maakt hem wel heel zwaar. Hoe dan ook, het is absoluut de klim waard.

We rijden naar Devils Garden, want daar staan picknicktafels. En we hebben inmiddels wel honger gekregen. Daar aangekomen blijken net drie busladingen Fransen te zijn gedropt, dus die picknicktafel kunnen we wel vergeten.

Dan rijden we maar naar Balanced Rock. Daar is nog een tafel vrij, die midden in de bloedhete zon staat. We gaan toch maar zitten, want we hebben echt honger.

We eten op ons gemakje en besluiten dan om naar de Colorado River te gaan, maar we maken eerst nog een stop bij het visitor center van Arches NP. We zien dat er binnen 5 minuten een film begint en gaan een kijkje nemen. Het is een interessante film waarin vertelt wordt hoe Arches NP en Canyonlands NP ontstaan zijn.

Na zo’n 10 minuten is de film voorbij en lopen we terug naar de auto. Vlak voor Moab slaan we af naar de SR128, maar al snel besluiten we dat we veel meer behoefte hebben aan een duik in het zwembad. Zo gezegd, zo gedaan. Ik draai de auto en we rijden snel terug naar het huis. Daar drinken we een bakkie koffie, gooien de wasmachine nog een keer vol en kleden ons om. Als een stel locals pakken we de auto om richting het zwembad te rijden, want het is veel te heet om dat stuk te lopen.

Het zwembad is klein, maar dat geeft niet. Wat wel geeft, is dat het water bevriezend koud aan voelt. We zetten door, poedelen wat en springen daarna het bubbelbad in. Dat is lekker warm. En dat hebben we ook wel nodig met buiten temperaturen van dik 30 graden!

Na een klein uurtje gaan we terug naar het huis. Daar gooien we nog een was in de machine en ruimen we alvast een beetje op. We kijken wat we moeten doen, voordat we morgen vertrekken en dat is niet veel. De airco moet uit, de lichten moeten uit, alles moet op slot (duh) en we moeten het vuil wegbrengen.

Dan ga ik beginnen om het verslag van gisteren te uploaden, maar de foto’s willen weer niet. Rond 18.30 uur gooi ik de laptop opzij en gaan we een hapje eten. Dat verslag komt later wel.

We gaan naar Pasta Jay’s en daar staan al mensen buiten te wachten op een tafeltje. Wij moeten zo’n 15 minuten wachten, maar het is het waard. We eten allebei een overheerlijke pizza.
Daarna gaan we terug naar het huis, waar de frustratie van het plaatsen van het blog gewoon verder gaat alsof we helemaal niet zijn gaan eten. Maar na een hoop gevloek en getier lukt het toch weer!

De komende dagen zijn we even uit de lucht. We hebben geen internet en in plaats van ’s avonds foto’s uploaden en bloggen, gaan we sterren kijken. Er is namelijk ook geen tv, heerlijk rustig dus.

@iedereen, dank jullie allemaal voor alle reacties en complimenten. Het maakt het voor ons leuk om alles bij te houden.