Dag 01: Eindelijk is het dan zover

Om 5.30 uur gaat de wekker, maar voor die tijd hoor ik Monique al bezig. Ik ben al wakker sinds 3.30 uur, maar vond het te vroeg om al uit mijn mandje te stappen, dus wacht geduldig tot Monique klaar is.

Nadat de laatste spullen ingepakt zijn, zeulen we ieder onze spullen naar beneden. Ondanks dat we allebei veel minder mee nemen dan andere jaren (worden we eindelijk verstandig?), zijn ze nog steeds loodzwaar.

Om 6.30 uur staan onze ouders voor de deur om ons op te pikken. We zijn er helemaal klaar voor, want eindelijk konden we op vrijdag thuis inchecken. Dat is al die jaren hiervoor niet gelukt voor de heenvlucht, omdat Monique blijkbaar verdacht was. Die moest altijd driedubbel gecontroleerd worden en dan kun je niet thuis inchecken.

De rit naar Schiphol verloopt op rolletjes en rond 7.15 uur nemen we afscheid en gaan we naar de balie om de reistassen te droppen. Er staat een giga rij, maar het schiet snel op, dus kunnen we snel door de paspoortcontrole. We eten nog wat, drinken nog wat en lopen dan alvast door naar de gate. Tenslotte zullen we om 8.40 uur al beginnen met boardingprocedure. De beveiliging heeft haast, want om 8.15 uur gooien ze alles open. We staan als een van de eerste in de rij (voor de verandering) en zijn dus snel aan de beurt. Na 3 vragen (wie heeft je koffer ingepakt, heb je electronica bij je en heb je iets van iemand aangenomen?) kunnen we door de controle heen. Als eerste lopen we de wachtruimte in, waar je niet meer uit kan, en dan begint het lange wachten…

Rond 9.40 uur beginnen we met boarden en we vertrekken zowaar op tijd. De vlucht verloopt prima, weinig turbulentie en de lasagna is zowaar te eten. We vermaken ons met films kijken en 3 kwartier eerder dan gepland staan we op het vliegveld van Seattle. We gaan naar immigrations en daar staat al een lange rij, maar ze houden daar blijkbaar van snel afhandelen, want in no-time hebben we het achter de rug en worden we weer toegelaten. Gek genoeg wordt bij Monique om een afdruk gevraagd van alle vingers , terwijl bij mij alleen wordt gevraagd om de vingerafdrukken van één hand. Natuurlijk vraag ik hier niets over en lopen we snel door naar de officers van agriculture. Die willen graag weten of we goederen of voedsel invoeren. Dat doen we geen van beiden, dus ook hier mogen we doorlopen.

We halen de koffers van de band en gaan op weg naar Hertz om de auto op te halen. We staan in de rij en ik baal al als een stekker als ik geen Gold balie zie. Nu ben ik Gold member, dan wil ik voorrang ook! Maar even later komt een man langslopen die vraagt of er nog Gold members in de rij staan. Ja, ik! Hij geeft aan dat de auto waarschijnlijk al voor ons klaar staat. Tja, dat dacht ik ook, maar we hebben geen idee waar we heen moeten. Die man legt het uit en we lopen naar de parkeergarage. Daar staat inderdaad het bord met alle reserveringen voor die dag. We lopen naar het vak en daar staat een Mitsubishi Endeaver op ons te wachten. Iets kleiner dan die van vorig jaar en ook wat minder luxe. Worden we dan toch gematst in Phoenix?

Nadat alles is ingesteld, gaan we op weg naar het hotel. Het is inmiddels een uurtje of 12 ‘s middags en we hopen dat we al kunnen inchecken. Dit hotel staat op de 1e plaats van alle hotels in Amerika (via Tripadvior.com) en doet zijn plaats ere aan. Onze kamer is klaar en we kunnen er in. We gooien de koffers in de kamer, knappen ons wat op en skypen dan even met het thuisfront.

Hierna gaan we op weg voor boodschappen. We rijden van hot naar her, zijn 4 keer in hetzelfde winkelcentrum en staan 4 keer te wachten voor dezelfde wegversperringen, maar uiteindelijk hebben we alles wat we nodig hebben! Het is inmiddels 18.30 uur en we beginnen het nu goed zat te worden. We zoeken een Outback en gaan daar lekker een hapje eten, de quesadillas en de Alice Springs Chicken gaan er goed in.

Hierna rijden we terug naar het hotel en relaxen nog wat. Traditiegetrouw nemen we allebei een lekker drankje, voor Monique een Wodka Ice wat net limonade is en voor mij een heerlijk licht biertje, Coors Light. De drank slaat hard toe en voordat ik het weet, kan ik mijn ogen niet meer openhouden. Niet zo heel gek, want inmiddels hebben we er zo’n 26 uur opzitten…

Morgen trekken we weg uit Seattle en gaan we naar Olympic. Hier hebben we geen wifi, maar we zullen zo snel mogelijk een update met foto’s plaatsen.

Dank jullie allemaal voor de reacties, erg leuk om te lezen.
@ Loes en Cora, helaas zijn jullie laatste reacties verloren gegaan, doordat ik het bericht van de bekentenis verkeerd geplaatst had… Sorry daarvoor, maar we hebben ze wel gelezen!