Dag 09: Yellowstone National Park, dag 1

Posted on 16 september 2011 door Sandrah

Om 5.45 uur is het Monique die haar heerlijke warme mandje uitrolt! Ik wil helemaal niet opstaan, want het is koud in de cabin. Erg koud! En ik wil helemaal niet weten hoe het buiten voelt.

Maar Monique is onvermurwbaar en ik stap ook maar uit mijn warme mandje. We sjorren snel wat kleding aan, ik doe mijn haar in een staart en Monique zet een pet op en we rennen naar de auto! Het is inderdaad koud! Maar er hangt ook een gigantische rook en we ruiken een verschrikkelijke brandlucht, maar zien gelukkig niets.
De ramen van de auto zijn enigszins bevroren, maar we hebben gelukkig geen krabber nodig. Die ligt namelijk nog thuis!

We gaan op weg terwijl het al een klein beetje licht begint te worden. We zijn zeker niet de enigen die zo gek zijn om zo vroeg op pad te gaan. Wel is het lekker rustig op de weg. We zien niet veel, behalve een stel bizons die naast de weg hun ding staan te doen. Die beesten zijn immens groot en zien er zeker niet aaibaar uit.

We stoppen op een punt bovenop een heuvel waar nog meer mensen staan met dikke camera’s en dikke verrekijkers. Wij hebben ook een verrekijker (niet zo’n dikke), maar helaas die ligt nog thuis! Wel stappen we uit om te kijken of we iets zien, maar het is zooo koud buiten, dat we al snel de warme auto weer instappen. Door de kou is het wel ongelooflijk helder.

We rijden een stuk verder, maar besluiten op een gegeven moment om weer om te draaien. Voordat je het weet, ben je 3 uur verder en we hebben helemaal niets meegenomen aan eten of drinken. Ik draai de auto en we rijden terug als Monique ineens iets ziet. Ik draai opnieuw en we rijden snel terug. Tussen de bomen staat een grote mule deer en hij staat naar ons te staren, zoals wij naar hem staren.

Wie kijkt nu naar wie? Monique maakt de foto’s en dan rijden we weer door. We komen weer langs het punt waar we eerder gestopt zijn, maar daar zijn opnieuw alleen maar bizons te zien. Tja, noem ons verwend, maar die hebben we al zo vaak gezien! En nog van veel dichterbij ook. Een paar geleden liep er eentje langs de auto die mij met één oog recht aan keek. Ik heb hem toen vriendelijk toegelachen!

Inmiddels komt de zon goed op en door de kou is het prachtig om te zien.

Ondanks dat de temperatuur al redelijk begint op te lopen, hebben we het nog steeds goed koud. Zodra we de cabin binnenkomen, ploft Monique op haar bed neer en trekt de dekens over zich heen. Ik doe hetzelfde. Even een kwartiertje opwarmen, denk ik. Maar plotseling is het een uur later! We zijn allebei in slaap gevallen… Nou ja, blijkbaar hadden we het nodig.

We doen ons ding, kleden ons om en gaan dan snel op weg. We maken een stop bij de Lodge om koffie te halen, maar het ontbijt ziet er wel goed uit, dus we besluiten om maar gelijk hier te eten. Na het ontbijt besluiten we om op weg te gaan naar Old Faithful, niet de grootste, maar wel de betrouwbaarste geyser.
Als we aankomen, is het stervensdruk. Oja, het is weekend! We zijn redelijk op tijd en horen mensen zeggen dat de verwachting is dat Old Faithful over een minuut of 20 zijn ding zal doen.

Na een minuut of 10 begint ie te sputteren. Er komt wat water uit, maar vervolgens blijft het bij een hoop stoom. Dan sputtert ie nog wat. “Hij heeft wat moeite met starten”, zeg ik tegen Monique. Maar dan doet ie waar wij voor zijn gekomen. Leuk om weer eens te zien.

Een stuk verderop spuit een andere wel 20 minuten lang. Deze geyser gaat ongeveer iedere 14 uur af, maar is minder voorspelbaar dan Old Faithful.

Hierna nemen we nog een kijkje in het ultramoderne en ultra milieu vriendelijke Visitor center. Dit werd gebouwd toen wij hier waren in 2004. Hier lezen we dat er 7 branden woeden in het park en we zien blushelikopters overvliegen. Ook zien we zien overal de vlaggen halfstok hangen en ineens denk ik weer terug aan die gedenkwaardige dag 10 jaar geleden. Toen hadden wij onze eerste vakantiedag in San Francisco en stonden we te popelen om aan onze rondreis te beginnen, Tot we, zoals iedere vakantie, naar huis belden (toen belden we nog, tegenwoordig skypen we!) en mijn pa vertelde dat we de tv aan moesten zetten omdat er iets ergs was gebeurd. In eerste instantie dacht ik aan een aardbeving, maar toen ik naar de tv keek, was ik ervan overtuigd dat de 3e wereldoorlog was uitgebroken! Wat een chaos, wat een ellende, wat een verdriet, wat een ongeloof! Overal om ons heen waren mensen aan het telefoneren en overal op straat zag je de eerste tekenen van medeleven.

Die dag werd volledig bepaald door de aanslagen in New York, Washington DC en Pennsylvania. Ook in Frisco ontkwamen we er niet aan. Alle bezienswaardigheden werden gesloten, wegen werden afgesloten, hoge gebouwen werden ontruimd, het vliegveld werd stilgelegd. Het was een dag om nooit te vergeten, maar het heeft ons gelukkig niet tegengehouden. Maar nog steeds als ik de beelden zie, ben ik terug bij die bewuste dag en het verdriet en de angst die we toen hebben meegemaakt van de mensen. Zelf bleven we gelukkig redelijk relaxt en hebben we toch nog een leuke vakantie gehad.

Na het Visitor center rijden we naar de Midway Geyser Basin. Hier zijn we verschillende geysers, waaronder Grand Prismatic Spring maar dit is niet wat ik wil zien. Ik heb gelezen over een uitzichtpunt waar je van boven af op Grand Prismatic Spring kijkt en dan pas de kleuren ziet.

In record tempo loop ik de boardwalk en zodra Monique ook bij de auto is gearriveerd gaan we op weg naar de Fairy Falls trail. Hoever we moeten lopen weet ik niet meer en Monique geeft aan veel last te hebben van de hoogte. Ik laat me niet tegenhouden en we gaan toch op weg. Na ongeveer een halve mijl staan we recht tegenover Grand Prismatic Spring en ik zie een pad dat omhoog loopt. Geen officieel pad, maar een uitgesleten trail. Die moeten we hebben! En als een andere groep daar ook omhoog loopt, dan weet ik het zeker.

Met pijn en moeite lopen we naar boven, maar als we boven de boomgrens staan, weten we niet wat we zien! Geen enkele foto, geen enkele beschrijving doet eer aan wat we zien! Ongelooflijk… Onbeschrijflijk…

Nadat we een tijdje hebben genoten van het zicht, gaan we terug naar de auto. Ik loop wat vooruit en zie tot mijn stomme verbijstering een vent van de trail afgaan en bij een pothole kijken. Ik zeg nog dat ie op de trail moet blijven, maar hij hoort me niet (misschien maar goed ook). Bij de auto aangekomen, gaan we weer snel verder naar Lamar Valley. Onderweg zien we wat auto’s stil staan en ik zeg tegen Monique dat ik een coyote zie lopen. Ik moet van haar een foto maken, maar ik zie niets door de zon. Dus neemt Monique de camera over, ik zet mijn stoel in de uiterste stand, zodat Monique vrij zicht heeft en die foto lukt een stuk beter.

Dan rijden we door naar Lamar Valley. Ook hier kun je veel wildlife spotten in de vroege avond. Op een gegeven moment stopt een auto naast ons en die roepen dat ze een wolf zien. Daarna begint de discussie of het een wolf of coyote is. Na een tijdje spot ik de wolf/coyote ook, met het blote oog nog wel! Daarna kan ik Monique wijzen waar ie is en we maken een paar foto’s. Als de wolf/coyote weg is, gaan wij op weg naar de cabin.

We hebben een reservering voor de diningroom om 21.15 uur, maar eigenlijk willen we daar niet op wachten. Bij het hotel aangekomen, gaat Monique de reservering annuleren. Het is pas 19.45 uur en we vinden dat we nog te lang moeten wachten. We zetten de auto neer bij de cabin en gaan lopend naar de Lodge waar het café zit.

Terug in de cabin bekijken we eerst de foto’s en bij het inzoomen op de wolf/coyote vermoeden wij toch dat het een wolf is. Hij is te groot voor een coyote.

We besluiten om morgenochtend eerst de hoogst noodzakelijke was te gaan doen en gaan weer lekker bijtijds slapen.