Dag 12: Toch een hike en we zien twee…

Posted on 16 september 2011 door Sandrah

Toen ik vannacht wakker werd van die stomme kachel die op uit staat, maar toch aanslaat, hoor ik regen op het dak van de cabin kletteren. Ik denk nog bij mezelf dat dat vast wel over zal gaan, maar als we de deur uit willen lopen, horen we opnieuw regen.

Gelukkig lijkt het een kort buitje te zijn en we gaan, na een kop koffie en een zak ijs te hebben gehaald, op weg naar Willows Flat Overlook. Hier moet je ongeveer 2 uur na zonsopgang een geweldig uitzicht hebben op de Tetons. Maar het valt tegen door de bewolking en de regen. Wel lopen we een stukje de trail op om nog wat dieren te spotten, maar die schuilen ook!

Als ik terugloop naar de auto, vraagt een dame aan mij of ik nog moose (eland) heb gezien en pas dan hebben we door dat dit een elanden hotspot is!

We rijden door naar Jenny’s Lake scenic drive and overlook en het weer lijkt wat op te knappen. Jenny’s Lake is prachtig in het ochtendlicht en we lopen het stukje naar beneden naar het meer. Ongelooflijk hoe helder het water hier is.

Na een tijdje rijden we verder en hebben we het over wat-te-gaan-doen vandaag. We willen toch eigenlijk wel een trail lopen en kiezen voor een redelijk drukke trail., Dan bedenk ik me dat ik vergeten heb om een paar verse wandelsokken mee te nemen. Omdat ik het niet zie zitten om op mijn lage schoenen een paar mijl te gaan lopen, rijden we eerst terug naar de cabin. Later blijkt dat een verdomd goeie zet te zijn…

Daarna rijden we terug naar Jenny’s Lake Visitor center om daar te gaan checken hoe het staat met het weer en niet te vergeten de activiteit van de beren. Het weer ziet er zozo uit, 50% kans op neerslag en onweer, beren zijn de laatste tijd niet gespot op de trail van Hidden Falls en Inspiration Point.

De hikers gaan aan, water gaat mee, de rugzakken gaan om en we kunnen op weg. Deze trail kun je op 2 manieren doen: de makkelijke en de moeilijke. Natuurlijk zijn wij niet vies van een beetje moeilijk, dus besluiten we om de heenweg lopend te doen (4.8 mijl) en de terugweg via de boot.

We lopen lekker en kijken vooral goed om ons heen, want we willen geen beren verrassen en ook wij willen niet door een beer verrast worden! Als we langs het meer lopen, zien we ineens berenpoep liggen op de trail. Tja, wij herkennen dat, want we hebben goed opgelet op alles wat Chris vertelde over beren in Alaska! We zijn nog meer op ons hoede en zijn iedere keer blij als we mensen aan zien komen lopen.

De trail loopt van het meer af en wordt steeds rotsiger. We moeten dus ook uitkijken dat we geen misstappen maken. Na nog een venijnig stukje klimmen, zijn we eindelijk bij Hidden Falls. Ook deze waterval is weer spectaculair.

Ik blijf het verbazend vinden dat ze nog zo vol zijn in deze tijd van het jaar. Ik zeg tegen Monique dat ik ook best wel het stuk terug wil lopen, in plaats van met de boot terug te gaan, maar net als ik dit heb gezegd, begint het te regenen en de regen gaat over in hagel. Dan horen we ook de donder en is het plaatje compleet.

We trekken snel onze jacks weer aan en gaan even onder een boom staan schuilen, maar aangezien dat ook niet verstandig is met onweer, gaan we al snel door naar Inspiration Point. Hier lopen we niet meer onder de bomen en moeten we via een vrij rotsig pad naar boven toe. Voor mij komt een echtpaar naar beneden waarvan de vrouw (op haar sportschoenen) al onderuit gaat. En omdat ik al niet zo dol ben om in onweer buiten te lopen en dus ook niet zo onbeschut als nu, vinden we het op het vlakke stuk vlak onder Inspiration Point wel voldoende. Door het slechte weer is het zicht zo goed als niets, dus de noodzaak van doorlopen is er niet echt.

Omdat het natuurlijk niet echt veilig is om met onweer buiten te blijven, besluiten we toch om met de boot terug te gaan naar het Visitor center. Net als we kunnen instappen, klaart het weer op, alhoewel het blijft rommelen.

Als we weer bij het Visitor center zijn aangekomen, gaan we eerst op zoek naar een bak koffie. Dat hebben we wel verdiend, vinden we. We kiezen voor mocca, maar als ik een slok neem, lopen de rillingen over mijn rug! Wat een smerige zoete troep! Maar goed, het is cafeïne en door de suiker knappen we snel op.

Nadat we de koffie hebben opgedronken, lopen we terug naar de auto. We gooien de rugzakken achterin, verwisselen onze schoenen en gaan op weg naar Mormon Row. Hier staan de meest gefotografeerde schuren (barns). De huizen en barns waren van een stel Mormonen die vanwege de droogte uit Utah vertrokken zijn en in Wyoming een nieuw leven zijn begonnen. Inmiddels zijn de Mormonen allang weer weg, maar de barns blijven fotogeniek!

Om hier te komen, verlaat je het Nationale Park en vlak na de uitgang staat het zwart van de mensen langs de kant van de weg. Ook staan er rangers bij en dat is meestal een teken dat er dieren in de buurt zijn! Maar we kunnen niet stoppen en rijden maar door.

Als Monique klaar is met foto’s nemen bij Mormon Row, rijden we terug naar het park. Opnieuw zien we veel mensen staan langs de rivier (Snake River). Nu zetten we de auto wel stil en lopen naar de rivier. Ik zie 2 donkerbruine vlekken die niet tussen het groen passen en ik zeg tegen Monique dat het op een eland lijkt. Monique durft het niet te geloven, want elanden zijn erg schuw en die laten zich dus niet zo snel zien!

We lopen verder en inderdaad: het is een eland! We zijn helemaal in de gloria en Monique begint foto’s te maken, maar niet voor lang. De accu is leeg, dus ze moet snel terug naar de auto. Net als zij te ver is, komt de eland in beweging en loopt richting de bomen. Na een tijdje is het dier niet meer te zien en ik loop terug naar de weg.

Ik zie op de brug dat daar nog steeds mensen staan, dus ik loop Monique tegemoet en samen lopen we daar naar toe. Waarschijnlijk komt dezelfde eland daar weer tevoorschijn om te eten bij de creek.

En ja hoor, we hoeven niet lang te wachten of de eland stapt in de creek waar wij naar staan te kijken! Van een van de rangers heb ik gehoord dat een tweede eland zich in hetzelfde gebied bevindt, dus ik hoop dat we die ook nog te zien krijgen.

Monique vraagt aan een ranger of het normaal is dat ze zo stil blijven staan. “Ja hoor”, zegt die ranger, “dit kunnen ze uren volhouden! Soms worden ze weggejaagd door een beer.”
Ineens zie ik wat struiken wild heen en weer gaan en ik grijp Monique bij haar schouder en roep: “daar komt nog wat aan!”. En voordat we het weten, stapt een jonge eland de creek in! Ook die gaat met 4 poten in het water een beetje staan herkouwen en het publiek entertainen!

Monique klikt wat weg met haar camera en op een gegeven moment gaat de eerste eland weer terug naar de rivier.
We maken plaats voor andere mensen en gaan nog een kijkje nemen aan de rivier. En daar staat eland nummer 1 weer rustig de bomen op te eten! Monique maakt nog wat foto’s en dan gaan we snel weer verder.

Het enige dat we nu nog willen zien, is een beer, maar helaas is dat ons dit jaar niet gegund!

Inmiddels is het al redelijk laat en we hebben sinds het ontbijt niets meer gegeten (behalve wat trailmix). Lunchen heeft op dit moment geen zin meer, dus we besluiten om vroeg te gaan eten. Hiervoor rijden we naar de Jackson Lake Lodge en eten daar een hamburger in het café.

Hierna is het weer wastijd en internetten we nog even in de ruimte daar, maar mijn accu is bijna leeg en ik heb geen Amerikaanse stekker meegenomen. Geen electriciteit dus, maar ik heb nog net de tijd om alle reacties te lezen, waarvoor onze dank!