Dag 16: Eindelijk weer een stad

Posted on 20 september 2011 door Sandrah

We zijn laat vandaag. Ik ben al een tijdje wakker, maar besluit om tot 9 uur te blijven soezen. Dat red ik niet, om 8.45 uur sta ik toch op. Rond 9.30 uur zijn we allebei helemaal klaar. De auto is weer ingeladen en we gaan uitchecken.
Bij de winkel willen we een kop koffie halen, maar de koffie ziet er uit als slappe thee. Die nemen we maar niet, wel nemen we weer een zak ijs mee voor de cooler.

Vanochtend gaan we nog naar Mosaic Canyon, vlakbij Stovepipe Wells Village, het andere kamp in Death Valley. Om deze tijd is het al aardig heet en we kunnen de kaart van het park niet meer vinden. We hebben dus geen idee of we ver moeten lopen of niet, maar dat zullen we vanzelf ondervinden.

We stoppen nog even bij de Sanddunes en eten een muffe muffin. Dan rijden we een kippe end verder en parkeren de auto. Op het bord zien we dat we 400 meter naar de canyon moeten lopen, dus dat doen we maar. Ieder een fles water mee en daar gaan we. We lopen langs stukken waar de steen wel van marmer lijkt te zijn! En het mosaic gedeelte ziet er inderdaad wel heel apart uit.

Het is heet en met iedere stap lijkt het heter te worden. Ik sta boven op een stuk rots en ineens heb ik het helemaal gehad met de hitte. In record tijd loop ik terug naar de auto en ga daar op Monique zitten wachten. Die volgt niet veel later en we rijden aan een stuk door het park uit.

Bij Beatty maken we nog een pitstop en dan begint de lange saaie rit naar Las Vegas. De verwachting is dat we rond 13.45 uur zullen aankomen en dat klopt. We hebben geen oponthoud. Ook is het rustig op de weg, maar dat komt vast en zeker doordat het zondag is.

Zonder problemen rijden we naar het Venetian. Ik rij voorbij de Valet parking en parkeer zelf de auto. We besluiten om eerst te gaan lunchen, voordat we inchecken en laten de bagage nog even in de auto staan.
We eten een hapje bij Johnny Rocket, een soort van diner en verbazen ons over de sjaggie gezichten van de bediening. Zeker als je bedenkt dat ze voornamelijk afhankelijk zijn van de fooien.

Na de, overigens lekkere, burger gaan we inchecken. Alles wordt herhaald en bij het horen van king bed, veren we allebei op. We zijn allebei erg gesteld op een eigen bed, dus willen een kamer met 2 bedden. Dat kan, en de dame vertelt dat we per dag nog $ 20 aan resortfee moeten betalen. Dat was ons bekend. Voor de resort fee kun je gebruik maken van de spa en de fitness ruimte, je krijgt iedere dag een krant en niet geheel onbelangrijk: we hebben onbeperkt internet! Dat hebben we nog nooit gehad. Normaal betaal je een godsvermogen voor internet in deze luxe hotels.

We gaan de bagage ophalen en dan meteen door naar de kamer. Die is supergroot en heeft een verzonken gedeelte waar de zithoek, het bureau(tje) en de eettafel is geplaatst. In het andere gedeelte is het slaapgedeeltje. Beide ruimtes heeft een breedbeeld tv. De badkamer heeft een supergroot bad, aparte douche, dubbele wastafel en een zgn. poedertafel. Ook hier hangt een tv.
Het is precies de kamer zoals we hebben verdiend na die dagen afzien in de cabins!

We besluiten om niet meer zoveel te gaan doen vandaag. Het is tijd voor onszelf. We internetten wat, kijken de uitzending van de Emmy Awards, relaxen nog wat meer en gaan rond een uur of 8 een hapje eten.
De naam van Monique wordt opgeschreven en we moeten ongeveer 5 minuten wachten tot een tafel vrij is. Dan begint de verwarring. Er wordt een naam omgeroepen en ik versta dat blijkbaar niet goed. Dus probeer ik de plaats van 2 andere mensen in te pikken. Degene die de mensen naar hun tafeltje brengt, weet het nu ook niet meer en gaat een en ander navragen. Degene die de naam heeft opgeschreven weet het ook niet meer, maar inmiddels heb ik een gezellig gesprek met de mensen wiens plek ik probeer in te pikken.
De verwarring wordt nog groter als deze mensen aangeven dat wij eerder waren dan zij!

Uiteindelijk krijgen we allemaal een tafel en kunnen we bestellen. Ik bestel een pizza, maar zeg alleen BBQ Chicken. Dus ik krijg na verloop van tijd een BBQ Chicken, maar niet op een pizza. Nee, deze kip heeft nog een poot, dat vind ik niet lekker en ik krijg er vieze handen van!

Maar het is mijn fout en ik ben bereid om het op te eten als de serveerster vraagt of ze mijn bestelling moet wijzigen. Dus ik zeg dat ik dat graag wil, als het niet teveel gedoe is. En nee hoor, het is geen probleem. Ik moet alleen een minuut of 10 wachten.

Terwijl Monique lekker van haar pizza smult (ja, zij deed het wel goed) en ik zit te wachten, komt de manager van het restaurant naar ons toe om zich ook te verontschuldigen voor de verwarring! En dat terwijl ik had moeten zeggen dat ik de pizza wilde! Ongelooflijk.

Uiteindelijk komt mijn pizza en die is om je vingers bij op te eten! Daarna gaan we nog een pepsi halen en dan gaan we terug naar de kamer. Morgenochtend gaat de wekker al vroeg, want dan hebben we de laatste hike van deze vakantie op het programma staan!

De foto’s van vandaag vinden jullie onder de link. Het duurt echt te lang om ze te uploaden in het blog.