Dag 17: We gaan naar Little Finland, maar… ehm…

Posted on 22 september 2011 door Sandrah

Om 5.30 uur gaat de wekker af, maar ik ben nog helemaal niet klaar om wakker te zijn! Monique ook niet, want ook zij draait zich nog een keer om.

Als we eindelijk klaar zijn, is het inmiddels bij 7.30 uur. We pakken de rugzakken, halen een kop koffie en gaan op weg naar onze laatste hike van deze vakantie. We rijden, tanken langs de Interstate en rijden nog wat verder. Als we bij de afslag komen, stoppen we even om de coördinaten in te voeren op de navigatie. Dan weten we zeker dat we goed rijden.

Daarnaast hebben we een routebeschrijving van het gebied waar we naar toe gaan, Little Finland. De routebeschrijving is erg gedetailleerd, maar de coördinaten helpen wel mee.
De verharde weg gaat na 20 mijl over in een gravelweg, geen probleem voor onze auto. Vervolgens zegt de routebeschrijving dat we de weg naar Devils Throat moeten nemen. De naam van de weg verraadt het al. Het is namelijk geen weg, het is een paardentrail! Na een paar honderd meter zie ik het niet zitten met deze auto en de trail lijkt ons verder weg te leiden van de bestemming zoals we zien op de navigatie.

We draaien om en besluiten om de coördinaten te volgen. Na weer zoveel mijl komen we aan bij een splitsing en we slaan af. Slecht, slecht idee!

Dit is namelijk ook geen weg, het is een karrespoor wat zo te zien al een tijdje niet gebruikt is. Maar het is zo smal, we kunnen niet meer keren. Gelukkig heeft deze auto wel een hoge bodemvrijheid, dus we hoeven niet bang te zijn dat de onderkant beschadigd wordt en gelukkig is het wel een all wheel drive, dus veel moeite heeft hij niet met dit spoor.

Eindelijk, een uur later dan in de beschrijving stond, zijn we eindelijk op de plaats van bestemming. Ik stap uit en voel de hitte op me neerstorten. Daarbij bedenk ik me dat we erg weinig gedronken hebben en nog niet gegeten hebben. Dus we eten snel wat, vullen de flessen en de waterzak, trekken de hikers aan en gaan op pad.

We kijken tegen een rotswand aan en op de een of andere manier moeten we daar boven op komen. Monique loopt voorop en ineens zegt ze “Zijn die echt?”. In eerste instantie denk ik dat ze het heeft over de palmbomen die tegen de rotsen aan staan, maar dan ineens zie ik een koe voorbij wandelen! Ik zeg heel droog: “Ja, die is echt.” en zeg “Mooooh”, waarop de koe ons aankijkt. Maar zij is niet alleen, er staat nog iets van een oude stier naar ons te kijken! We besluiten om maar om te draaien en een ander plekje te zoeken.

Dan voel ik het. De hitte heeft me gigantisch te pakken, te weinig vocht en te weinig eten! Ik voel me beroerd worden en zie het niet zitten om te gaan wandelen. We gaan terug naar de auto, ik gooi er wat gatorade en water in en na een minuut of 10 wil ik het toch weer proberen. We zoeken een plek waar we naar boven kunnen komen en dan ineens zien we de eerste finnen!
Maar opnieuw gaat het niet goed en ik sta om de haverklap dubbel om op adem te komen en met de hoop dat mijn temperatuur naar beneden zakt.
Monique gaat een stukje verderop kijken, maar ook zij kampt met misselijkheid. Na een tijdje besluiten we dus om terug naar de auto te gaan en de hike verder te laten voor wat ie is.

Als we bij de auto komen en even rustig kunnen zitten, gaat het al snel beter en we beginnen aan de lange weg terug. Het is alsof er geen einde aan het karrenspoor wil komen, maar uiteindelijk zien we de gravelweg weer terug! We zijn blij als we weer asfalt zien, want dan kan eindelijk de airco weer aan.

Terug bij het hotel gaan we op weg naar de kamer eerst een ijskoffie halen, die we lekker opslurpen op de kamer. Na een tijdje lopen we naar het Palazzo om wat te gaan eten. We besluiten om het ook vanavond niet te laat te maken en de Strip vanavond te laten voor wat het is.

Ook vandaag vinden jullie de foto’s in de rechterkolom.