Dag 22: En dan is het zover…

Posted on 27 september 2011 door Sandrah

Om 8.30 uur sta ik op, ondanks dat we tijd genoeg hebben. Monique volgt niet veel later en nadat we de laatste spullen hebben ingepakt, lopen we om 9.10 uur de deur van het hotel uit. We hoeven pas om 11 uur uit te checken, maar what’s the point to wait…

Als eerste rijden we naar een Denny’s in de buurt voor een laatste Amerikaans ontbijtje. Zo hoeven we niet direct op zoek naar wat te eten op het vliegveld van Phoenix. Er is daar namelijk niet zoveel.
Nadat we ontbeten hebben, rijden we meteen door naar het inleverpunt van de auto waar we zonder oponthoud rond 10.30 uur aankomen. Ik zet de auto stil, ruk de houder van de Garmin van de voorruit en spring uit de auto. Degene van Hertz die de auto moet innemen, vraagt om de papieren, maar ik heb geen idee waar ik die gelaten heb. Drie weken lang hebben ze schuin voor me gelegen, maar nu… werkelijk geen idee…

De man wil ze graag zien in verband met de schade aan de auto. Ik vertel hem waardoor dat is gekomen en hij geeft aan dat ik een formulier moet invullen. Prima, maar ik zoek eerst mijn spullen bij elkaar. Ik zeg tegen hem dat ik denk dat de papieren in mijn reistas zitten, maar dat ik volledig verzekerd ben. Geen probleem, als ik het formulier gedeeltelijk invul.

Ik doe dat en geef aan dat een stuk rotzooi op de Interstate de schade heeft veroorzaakt, ik geef het formulier aan de man en we kunnen op weg naar het vliegveld. Als we op straatniveau komen, zien we een vrouw voor pampus op straat liggen, haar man (?) staat er ongemakkelijk bij, zo ook een medewerker van het gebouw waar de autoverhuurders zitten. Net als wij in de bus zitten, die ons naar het vliegveld moet brengen, komt een brandweerauto aanrijden om hulp te bieden aan de dame.

Wij zien verder niet wat er gebeurd, want wij gaan op weg. Bij het vliegveld probeer ik weer de koffers in te leveren aan de straatkant, maar dat lukt niet. “It’s a passport thing”, zegt de medewerker. We moeten naar binnen, waar het uitermate rustig is. Voordat we het weten, kunnen we de koffers acherlaten en kunnen we op weg naar de gate.
Ook bij de controle is het lekker rustig. Geen gestoorde taferelen zoals voorgaande jaren en de TSA beambte maakt zelfs een grapje! Nooit gedacht dat ze dat konden!

Als we door de controle heen zijn, kopen we een bakkie leut en gaan vast bij de gate zitten. Zodra het boarden begint, gaan we alvast bij de gate staan, want zoals altijd zijn er weer mensen die koffers bij zich hebben, waarvan wij al inzien dat dat never nooit niet gaat passen.
Het boarden gaat uitermate traag, maar eindelijk zitten we en kunnen we op tijd vertrekken naar Atlanta. De vlucht duurt ongeveer 3 uur en we gaan ook meteen 3 uur vooruit.

In Atlanta kijken we meteen vanaf welke gate we vertrekken en volgens de schermen vertrekken we nog steeds op tijd. Mooi! We hebben hier zo’n 2,5 uur overstaptijd en gaan als eerste een hapje eten bij de T.G.I. Fridays. De jongen die ons voorziet van eten vindt het ‘dope’ dat we naar Amsterdam vliegen! ”Legends were born there!”, zegt hij.

Na het eten halen we nog wat voor onderweg. Nog altijd ben ik geen fan van het vliegtuig eten en als we zien dat de KLM dames ook wat te eten hebben gehaald op het vliegveld, zegt mij dat genoeg.
We beginnen te laat met boarden, maar kunnen wel op tijd vertrekken. De vlucht zal ongeveer 8.40 uur duren en dat is al een half uur korter dan we dachten.

Inderdaad landen we een half uur vroeger dan gepland op Schiphol. Opnieuw hebben we niet geslapen. Ondanks dat ik zowat een overdosis aan melatonine pillen heb geslikt, had ik ogen zo groot als schoteltjes of kwam het juist door die bijna overdosis? Of zou het komen doordat het verschrikkelijk heet was in het vliegtuig? Zo heet, dat we er beroerd van werden?
Het eten zag er, zoals gewoonlijk, twijfelachtig uit, dus we waren weer blij dat we zelf iets meegenomen haddens hadden. Verder kan ik niet anders zeggen dan dat de service weer prima was.

We stappen uit het vliegtuig en gaan op weg naar de douane. Hier zit een figuur waar geen vriendelijk woord uitkomt. Alleen een onvriendelijk gebrom en ik denk bij mezelf “Welkom thuis!”.

Bij de bagageband duurt het weer eeuwen voor die anderhalve koffer op de band verschijnt. Ik verbaas me er ieder jaar weer over. Het meest geavanceerde bagage afhandelingssysteem ter wereld, maar het duurt een eeuwigheid voor je je koffer hebt! Gelukkig komt ie wel en dan is het zover…

De vakantie waar we zolang naar hebben uitgekeken, is echt voorbij!

Dank jullie allemaal voor het meelezen en de reacties. Erg leuk om te lezen en misschien tot volgend jaar… tot blogs!