Posted on 5 september 2011 door Sandrah

Dankzij Loes (en bedankt, Loes! :-)) werd ik herinnerd aan een moment waar ik liever niet meer aan terug denk. Een blunder moment, zeg maar. Kennen jullie het verhaal van de verdwenen bril nog? Die bril waar we een dag voor teruggereden zijn, tot grote ergernis van Monique? Nou, die bril krijgt nog een staartje…

Even een korte terugblik. Vorig jaar september vertrokken we ‘s morgens vroeg voor een lange rit van Sedona naar Farmington. Het was de bedoeling dat we bij Farmington naar Bisti Badlands zouden gaan. Na een lange dag komen we ‘s avonds in het hotel aan, om vervolgens een hapje te gaan eten. Na terugkomst in het hotel, doe ik mijn lenzen uit en wil mijn bril pakken… Maar helaas de bril was niet te vinden. Alles afgezocht, maar de bril bleef spoorloos. Contact gezocht met het hotel in Sedona, helaas… niets. Om er toch zeker van te zijn, zijn we de volgende dag teruggereden naar Sedona, wat natuurlijk niets opleverde! De bril was spoorloos en bleef spoorloos. Terug in Nederland een nieuwe bril besteld en dankzij een verzekering en een aardige verkoper kostte die nieuwe bril mij niets, nada, noppes! Een geluk bij een ongeluk, dus.

Fast forward naar mei van dit jaar. We gingen gezellig naar Barcelona, ter ere van mijn vaders semi pensioen. We komen in het hotel, ik pak mijn toilettas en denk: “Goh, wat heb ik die bril op een rare plek opgeborgen…”. Vervolgens denk ik: “hmm.. ik had toch een andere koker?”. En ken je dat gevoel, dat gevoel dat heel ver in je gedachten iets begint te dagen? Zo’n gedachte die je eigenlijk niet wilt vertellen, aan niemand, omdat het gewoon te stom is? Nou, ik had dus zo’n moment. Die bril die vorig jaar spoorloos verdween, kwam nu tevoorschijn uit een zijvakje van mijn toilettas…