Gelukkig hebben we het meeste gisteravond al ingepakt en opgeruimd, dus als de wekker gaat om half 7 kunnen we nog even rustig wakker worden. Rond half 8 zijn we helemaal klaar en niet veel later gaan we naar beneden om uit te checken en te wachten op de taxi die ons naar het vliegveld zal brengen.
We checken uit en de receptionist vraagt of hij onze boardingpassen moet printen. Dat willen wij wel, want dan hoeven we dat niet meer te doen op het vliegveld. We hebben gisteravond wel al ingecheckt, maar we hebben natuurlijk geen printer bij ons. Ik weet dat het ook via de telefoon kan, maar ik heb nu geen zin om uit te zoeken hoe.
Als alles is geregeld, zeggen we gedag en gaan buiten op de taxi wachten. En wachten… en nog langer wachten…
Na een tijdje gaat Monique maar weer naar binnen om contact op te nemen met het taxibedrijf, maar voordat zij contact kan maken, komt de taxi aanrijden. Althans, ik zie een giga Chevrolet Suburban aankomen en denk bij mezelf dat dit ‘m moet zijn. Terwijl onze bagage wordt ingeladen, ga ik Monique roepen en voor we het weten, zijn we op weg. We zien nog wat highlights, rijden langs het spuuglelijke FBI gebouw en zien voor de laatste keer het Washington Monument.
Met een minuut of 20 staan we op Reagan National Airport en lopen we naar binnen om de bagage te lozen. Niet lang daarna gaan we door de controle en kunnen we eindelijk wat eten en drinken. Monique gaat naar de ene tent en ik naar de andere. Terwijl ik een cappuccino heb gehaald, heeft Monique zich vergist en per ongeluk een hazelnootkoffie getapt. Ze neemt een slok en ik verslik me zowat bij het zien van haar gezicht! Niet te zuipen, vindt ze! Die verdwijnt dus snel in de afvalbak en een cappuccino is dan snel gehaald.
We internetten nog wat en lopen dan op ons gemak naar de gate. Het is niet zo’n groot vliegtuig en het lijkt ook niet helemaal vol te zitten. Dat blijkt te kloppen en de dame die bij ons op de rij zit, gaat al snel bij haar familie zitten. Geen probleem, nu hebben wij meer ruimte!
In een uurtje vliegen we naar Atlanta. Hier hebben we een overstap naar Jacksonville. Gelukkig hebben we maar een uurtje overstaptijd en net als we bij de gate zijn aangekomen, start het boarden.
In no time zitten we weer in het vliegtuig en iets meer dan een uur later, stappen we uit in Jacksonville, Florida. We lopen richting de bagagebanden, halen onderweg een cappuccino bij Starbucks en gaan dan de koffers ophalen.
Dan is het tijd om de auto op te halen, maar hier geen bord met mijn naam en een vaknummer. Hier moet ik naar de Goldbalie waar de medewerker mij de managers special probeert te slijten. Voor slechts 18 dollar per dag kunnen we een Mercedes mee krijgen. Let wel, voor de gehele periode betekent dit meer dan 300 dollar! Daar hoef ik niet eens over na te denken en ik zeg dat ik dat niet wil. Dan probeert hij ons een sportauto aan te smeren, maar ik weet dat we dan te weinig ruimte hebben voor de bagage. Omdat ik weet dat Monique haar koffer niet wil achterlaten, zeg ik dat ik ook deze auto niet wil. Ik vertel hem dat we maar met ons tweeën zijn en de auto die we gereserveerd hebben prima vinden…
Eindelijk krijg ik het contract en de sleutels mee. We lopen de garage in en op “mijn” plek staat een gigantische SUV klaar. Het is een GMC Acadia en ik begrijp meteen waarom de man bij de balie mij zo vreemd aankeek.
We gooien de bagage achterin, kijken of we een usb aansluiting hebben (die hebben we), ik stel mijn stoel in, stel de spiegels af en we kunnen op weg naar de Walmart om wat boodschappen te doen. Het is hier onwijs warm met een ernstig hoge vochtigheid, dus we moeten water hebben, veel water. We lopen nog wat andere dingen, waaronder een cooler en dan gaan we toch echt op weg naar Savannah in Georgia.
Op de een of andere manier stuurt Jack ons via binnenwegen en de verwachte aankomsttijd is midden in nacht! Hoe verder we rijden, hoe korter de reistijd wordt, maar als we besluiten om de Interstate te nemen, blijft Jack ons terugsturen. We snappen er niets van tot ik ineens een helder moment krijg: Jack staat nog op fiets in plaats van de auto. Monique stelt Jack opnieuw in en het probleem is opgelost.
Op weg naar het hotel hou ik me netjes aan de maximum snelheid. Voor Georgia heb je als toerist zijnde een internationaal rijbewijs nodig en die heb ik niet. Niet dat het lastig is om aan te komen, want dat vieze vodje kun je gewoon kopen bij de ANWB voor zo’n 15 euro. Het is namelijk niets anders dan een vertaling van ons Nederlandse rijbewijs. Omdat ik het verder niet nodig heb en er een verdrag is tussen Nederland en de States waardoor wij met ons Nederlandse rijbewijs mogen rijden, vind ik het onzinnig om mee te moeten doen met de geldklopperij.
Eerlijk is eerlijk, onderweg zien we veel auto’s aangehouden worden en we zien zelfs iemand gearresteerd worden en dat maakt dat ik extra op de snelheid let.
Eindelijk komen we in Savannah aan en we rijden direct naar ons hotel. Als we de bagage binnen hebben gezet, gaan we snel op zoek naar een restaurant. Na het eten is het hetzelfde ritueel als anders. Monique gaat het gevecht aan met de foto’s van gisteren, terwijl ik het blog van vandaag schrijf.
Helaas vandaag geen foto’s, er was niet zoveel te fotograferen in het vliegtuig en op de snelweg.
Roadtrip blogging 
Dus jullie hebben in eerste instantie gewoon de fietsroute genomen!