Dag 7: File, file, file

Vandaag vertrekken we met een beetje weemoed uit San Diego. Want wat is dit een leuke stad! Maar er is nog meer te ontdekken.

We willen vroeg vertrekken om in ieder geval de files in San Diego voor te zijn, dus voor zessen zijn we allebei al bezig om ons ding te doen. We pakken de laatste spullen in, hangen wat tassen op de rug en slepen de bagage 12 verdiepingen naar beneden. Gelukkig doen we dat met de lift.

In de garage is alles snel ingeladen en voor zevenen rijden we naar de receptie. Monique gaat uitchecken en ondertussen stel ik Google maps in op Morro Bay met een omweg. Ik zie meteen al dat we vertraging gaan oplopen, maar daar hebben we rekening mee gehouden.
Vlak voordat we de I5 oprijden, loopt het verkeer vast. Gelukkig blijkt dat alleen voor de toerit te zijn. Daarna is het druk, maar het rijdt goed door.

Onderweg stoppen we in San Clemente, om wat boodschappen te halen. We hebben nog niet gegeten en hebben honger. Hierna rijden we snel weer door en voordat we het weten, zien we de borden Los Angeles. Meteen wordt het verkeer drukker en drukker. Tot vlak voor LA kunnen we nog redelijk doorrijden, niet in het minst door de HOV lanes, oftewel de spitsstroken waar je met 2 of meer personen in de auto over heen mag rijden. Rij je alleen in een auto en rij je over de HOV lane, dan riskeer je een boeten van ruim 400 dollar. De meesten laten het wel uit hun hoofd.

Ondertussen zien we de reistijd steeds meer oplopen en de route gaat van oranje naar knalrood! Regelmatig staan we stil, maar over het algemeen gaan we tergend langzaam vooruit. Allejezus! Je zal dit iedere dag hebben!
Aan de zuidkant van LA zien we ook meteen de minder mooie kant, die we ook wel in San Diego hebben gezien. Op viaducten en langs de snelwegen zien we hele tentenkampen van daklozen. Het is schrijnend om te zien. Hier en daar zien we billboards, waar aandacht wordt gevraagd voor een nieuwe wet die geld vrijmaakt voor hulp aan daklozen. Hopelijk komt dat er door.

Doordat we zo langzaam vooruit komen, hebben we alle tijd om de gebouwen goed te bekijken. Ik zie een gebouw waarbij het lijkt alsof er ruimtes zijn afgeschermd met hekwerken. Voor de grap zeg ik dat dat de County jail is. Monique wil weten wat voor gebouw het is en het blijkt inderdaad het huis van bewaring te zijn!

Eigenlijk wil ik de route via Santa Monica rijden, maar naar die afrit staat ook weer een file. Dus rijden we maar dwars door LA. Hierdoor zien we vanaf de Highway het Hollywood sign. Monique probeert vanuit de auto een foto te maken, maar die mislukt grandioos. Net op het moment dat ze een foto maakt, komt er een truck naast ons rijden

Eindelijk, eindelijk zijn we LA voorbij en rijden we de 101 op. Via de 101 rijden we de Pacific Coast Highway, ,oftewel Highway 1, op. Hier rijden we langs het strand en we zien weer surfers, zwemmers en heel veel campers langs de weg staan.

Op een gegeven moment zien we een groep dolfijnen zwemmen. Ik ga meteen in de remmen en zet de auto stil tussen een stel campers. Terwijl Monique de foto’s schiet, komt een ranger aanrijden. Ik mag hier niet staan, maar, zo zegt hij, als je effe verder op gaat staan, dan heeft ie daar geen problemen mee. Ik hou namelijk een camperplek bezet. Terwijl Monique blijft staan, ga ik de auto verderop parkeren.

We staan een tijdje te kijken en springen dan weer in de auto. We gaan op weg naar de San Marcos Pass Road. Deze route geeft weer een ander zicht op de omgeving. We maken een pitstop bij een vista point en rijden daarna snel door.

Als we uiteindelijk weer op de 101 uitkomen, besluiten we om zo snel mogelijk Highway 1 weer op te zoeken. Deze weg stuurt ons tussen enorme landerijen door. Ineens zien we bij Guadaloupe een bord naar duinen en strandtoegang. Omdat we nog niet geluncht hebben, besluiten we om daar naar toe te rijden.

Nadat we hebben gegeten, lopen we nog maar een keer het strand op. Het blijkt dat ook hier regelmatig zeeleeuwen op het strand liggen. Een of andere universiteit doet onderzoek, omdat veel zeeleeuwen ziek zijn. Helaas kunnen de dieren niet geholpen worden, maar ze worden wel gemonitord en vaak herstellen ze ook wel weer. Om ze te kunnen helpen, moeten ze vervoerd worden en dat is te stressvol voor beesten.
Zeeleeuwen zien we niet, maar we zien wel bruine pelikanen vliegen!

Voordat we weer verder rijden, gooien we de tank nog maar een keer vol. Dan hoeven we daar niet meer op te letten.

Uiteindelijk rijden we langs Pismo Beach. Ik vraag Monique of we hier nog moeten stoppen om te gaan fangirlen bij de Chris Burkard Studio. Chris Burkhard is een fotograaf die we allebei volgen op Insta. Die gast maakt onwijs mooie foto’s en we willen er heel graag eentje hebben, maar het is wat onhandig mee nemen. We rijden dus maar door. Die foto bestellen we wel als we weer thuis zijn.

Een halfuurtje verderop komen we eindelijk aan in Morro Bay. We checken in en brengen dan de bagage weer naar de kamer. Daarna gaan we er meteen weer op uit. We moeten effe een stukje lopen, want het was een lange zit. Vooral dat file rijden gaat je niet in de koude kleren zitten.

Als we wat rondgelopen hebben, gaan we met wat te drinken op het sundeck zitten. We schrikken ons kapot als ineens een enorme zeemeeuw op de railing komt zitten. Niet normaal zo groot als dat beest is.

Na het drankje gaan we op zoek naar een restaurant. Dat wordt Rose’s en hier ontmoeten we hond Smores, de rescue mix pitbull/bullterrier/lab. Die komt bij alle tafels even gedag zeggen, maar vooral even kijken wat er op tafel staat. Ze zijn ook allemaal hetzelfde.