Iets over zevenen gaan we ontbijten. Er zitten al een aantal mensen die gebiologeerd naar een nieuws item op tv zitten te kijken. We denken dat er vast iets ergs is gebeurd, maar nee. Het blijkt een item te zijn over de Orange baby. Ik sluit me af voor de tv en ga wat te eten scoren.
We zijn snel klaar en gaan daarna de koffers ophalen, zodat we kunnen vertrekken. Als eerste rijden we naar de Citymarket. We hebben geen koffie meer en daar zit de Starbucks.
Terwijl Monique de koffie gaat halen, tank ik de auto weer vol. We betalen in dit gebied de hoofdprijs, $ 3.19 voor een gallon. Een gallon is ongeveer 4 liter, dus het is nog altijd goedkoper dan thuis.
Vandaag willen we de Kebler Pass naar Snowmass Village rijden. Van deze pas heb ik onlangs foto’s gezien en de verwachtingen zijn hoog gespannen. Terwijl ik op Monique wacht, stel ik Jack in op de nieuwe bestemming.
We gaan op weg en in Crested Butte slaan we een zijweg in. Die gaat recht naar de Kebler Pass. We verwachten niet veel herfstkleuren te zien, want inmiddels weten we dat de natuur een weekje achterloopt. Maar ik hoop dat we wel veel mooie plaatjes kunnen schieten.
Na een uurtje rijden, zijn we enigszins teleurgesteld. We rijden alleen maar tussen bomen door en zien niets van de open weides die we verwachten We hopen nog wel dat het beter wordt, want voorlopig zijn we nog niet aan het einde.
Uiteindelijk komen we weer in de bewoonde wereld en moeten we bekennen dat dit toch wel een teleurstelling is. Maar door dit gebied rijden, is nog altijd beter dan de Highway.
We rijden door naar Carbondale, waar we een pitstop maken. Daarna rijden we in een stuk door naar Snowmass Village. We hopen al in te kunnen checken, zodat we de koffers kwijt zijn. Dat gaat helaas niet lukken, we mogen pas vanaf 15 uur inchecken.
Dan rijden we door naar Aspen. We komen natuurlijk voor de Maroon Bells. hier zijn we in 2004 ook geweest, maar toen was het zo koud dat we het heel snel hebben opgegeven. We konden toen ook nog gewoon met de auto het park in. Nu kan dat alleen nog voor 8 uur ’s ochtends of na 17 uur ’s middags. Daarbuiten kun je de shuttlebus nemen. En nee, de shuttlebus en de parking zijn niet gratis.
We rijden richting Aspen en worden langs de Highway al naar de overflow parking gestuurd. Oef, dat betekent dat het heel druk is. Ik zeg tegen Monique dat we ook ergens kunnen gaan lunchen en vanmiddag om 17 uur naar het park kunnen gaan. Dan kunnen we daar misschien ook picknicken.
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden door naar ‘downtown’ Aspen en zetten de auto in de parkeergarage. Als we weer naar buiten komen, zoek ik via Google maps een restaurant. We lopen naar binnen bij een tent waar we in recordtijd onze lunch opeten.
Daarna lopen we nog wat rond in het centrum. Ik loop naar binnen bij een winkeltje dat bling verkoopt en de dame vraagt waar we vandaan komen. Ze denkt dat we uit Nederland, Colorado komen, maar ik vertel haar lachend dat wij het land dat onder zeeniveau ligt wonen. Monique roept er achteraan dat de hoogte hier killing is.
Daarop verwijst de verkoopster Monique naar Oxygen & Spa bar. Daar kan ze een lading zuurstof krijgen. Ook verkopen ze er zakjes met zuurstof. “Doe het gewoon, hoor”, zegt de verkoopster. Maar ik geloof niet dat Monique hier haar geld aan wil uitgeven.
We gaan terug naar de auto en rijden naar Snowmass Village om in te checken. We slepen de bagage naar de kamer en relaxen een half uur.
Dan gaan we op weg naar Maroon Bells. Toen we hier jaren geleden waren, zijn we dus weggejaagd door de enorme kou. We hebben toen snel een paar foto’s genomen en zijn als de wiederweerga de auto weer ingedoken.
Vandaag is het een stuk aangenamer. Ik verwacht dat het wel druk zal zijn, maar dat valt reuze mee. Althans, er gaat weinig verkeer naar het park.
Als we bij de ingang komen, blijkt dat we naar binnen kunnen met de National Parks Pass. Dat scheelt weer $10, die we overigens met veel plezier betaald zouden hebben.
Onderweg komen we een aantal fietsers tegen en wat auto’s die op de terugweg zijn. Wij rijden meteen door naar de grote attractie. Ik wil verzekerd zijn van een parkeerplek.
Als we daar aankomen, blijkt er nog plek genoeg te zijn. Het is wel druk, maar lang niet zo druk als ik het had verwacht.
Inmiddels is het wel wat bewolkter dan we hadden verwacht en gehoopt, maar dat mag de pret niet drukken. De Maroon Bells zijn altijd mooi. We staan een tijdje te kijken naar de majestueuze bergen en lopen dan de trail langs het meertje en verder, totdat het pad naar boven loopt.
We besluiten hier weer om te draaien en terug te lopen. Bij de parkeerplaats staan we nog te dubben of we hier gaan eten of op de hotelkamer. Maar we hebben allebei nog geen honger, dus eten we later wel wat op de hotelkamer.
Op de terugweg bedenken we dat we morgenochtend nog wel naar het park kunnen gaan voor zonsopgang. Dat betekent wel dat we heel vroeg op moeten, maar dat lijkt geen probleem te zijn deze vakantie.
Roadtrip blogging 