Dag 04: Route 66 en we leveren de auto in

Het eerste wat ik doe in de ochtend, zijn alle reacties lezen van iedereen. Maar uiteindelijk ontkom ik er niet aan, want om half 7 sta ik naast mij bed, we doen ons ding, drinken ondertussen nog een kop koffie en om 7 uur checken we uit. Bij de auto is het even passen en meten, maar we krijgen alles in de bagageruimte.
In de spits rijden we Scottsdale uit en des te meer we bij de stadsgrenskomen, des te rustiger wordt het verkeer. Dat geldt overigens niet voor het verkeer dat de stad in wil, want daar staat een dikke file.

We nemen de I 17 richting Flagstaff, maar al snel worden we Highway 93 opgestuurd richting Kingman. Deze weg kennen we maar al te goed, want die hebben we andere jaren in tegengestelde richting gereden als we van Las Vegas naar Phoenix reden.
Het is niet de meest sprankelende route, maar het moet ons snel bij Kingman brengen waar we een stuk Route 66 oppakken. Ik heb gelezen dat het een mooi stukje natuur is en leuk voor iedereen. Ondertussen klagen we allebei over de auto. Het is een Infiniti FX37 die continu naar rechts trekt. Ik ben alleen maar bezig om de auto recht op de weg te houden. Monique klaagt steen en been, omdat haar gordel bij het minste geringste vast schiet. Om dat te verhelpen, moet ze de gordel helemaal afdoen. Al met al rijdt deze auto dus niet echt prettig. Klein mankement dat daar bovenop komt, is dat de usb aansluiting niet werkt en we dus ook geen muziek hebben.

We komen aan bij Kingman en pikken Route 66 op. We zien wat benzinestationnetjes die nu dienst doen als toeristenwinkeltjes, maar niets is echt de moeite van het stoppen waard. Authentiek is dit deel in ieder geval niet meer. Ook die mooie natuur zien we niet.

Uiteindelijk komen we bij Grand Canyon Caverns aan en maken daar een pitstop. Er staan wat oude auto’s en Monique gaat wat foto’s maken. Ik blijf bij de auto en probeer maar weer eens om de iPod aan de praat te krijgen, maar helaas.

Jack geeft aan dat we veel eerder in Williams zullen aankomen, dan oorspronkelijk gepland. Dat komt ons nu wel goed uit, want we besluiten om op zoek te gaan naar een Hertz agentschap om te kijken of we de auto kunnen omruilen. In het ergste geval moeten we terug naar het vliegveld van Phoenix, maar Jack geeft een Hertz vestiging aan op het lokale vliegveld van Flagstaff. Dat ligt op 30 mijl van Williams, dus goed te doen.

Bij het hotel gaat Monique inchecken en zodra we de kamer op kunnen, halen we de auto leeg en gaan we op weg naar Flagstaff, dit keer met Monique achter het stuur.
Al snel zijn we bij het vliegveld en we lopen direct naar de balie van Hertz. Daar worden we geholpen door een vriendelijke dame. Gelukkig heeft ze nog een auto uit dezelfde klasse staan, maar die tank is bijna leeg. Ik vertel haar dat dat niets uitmaakt. We hadden toch ook de Infiniti vol moeten gooien. Ze gaat een en ander voor het contract regelen, terwijl ik een formulier invul, waar ik op aan geef wat er mis is.
Dan kom ik er achter dat de reservesleutel nog in mijn rugzak zit. Dat is balen, want die moet wel terug. Ik beloof morgenochtend terug te komen met de sleutel. Ondertussen ben ik maar al te blij dat we relatief dichtbij de vestiging verblijven.

Opgelucht stappen we in de Chevrolet Equinox, rijden naar het benzinestation om de auto vol te gooien en gaan op weg. Onderweg krijgt Monique een vuurdoop, want we krijgen noodweer. Van aquaplanning hebben ze hier nog niet van gehoord, dus binnen de kortste keren os het zicht vrijwel nihil. Gelukkig klaart het niet veel later op, maar we hopen wel dat het weer morgen beter is.

Terug in het hotel schrijf ik als eerste het blog van gisteren. Daar had ik gisteravond geen puf meer voor. Daarna gaan we op zoek naar een restaurant. We kiezen een Grieks/Italiaans restaurant, maar zodra ons eten komt, hebben we daar spijt van. De kip parmesan ziet er niet echt je-van-het uit en het geheel doet me denken aan het eten in het vliegtuig van vorig jaar. Toen lag de kip mij glazig aan te kijken… Ach, we hebben wat in de maag. Gelukkig hebben we zelf nog wel wat yoghurt en fruit, dus we zullen zeker niet om komen van de honger.

Terug bij het hotel gaan we snel weer verder met de foto’s en het blog. Zoals gewoonlijk gaat dat weer niet van een leien dakje, maar de aanhouder wint!