Dag 9: Cruisin’ door Grand Staircase Escalante National Monument

Gisteravond hebben we besloten om een rustdag in te lassen. We hebben al best veel gezien en gedaan en hebben even nodig om alle indrukken te verwerken. Daarbij zitten we in Grand Staircase Escalante National Monument en ook hier zijn we al vaker geweest. We hoeven dus niet persé iets.

Hebben we dan niets gedaan? Nou, dat nu ook weer niet.

Maar pas rond 8 uur vanmorgen komt Monique boven water. Op dat moment ben ik al een tijdje wakker, heb de zon op zien komen en lig al een tijdje te lezen. Dat is weer eens wat anders dan op mijn telefoon kijken.

Monique begint meteen met het zetten van koffie. Die drinken we in het zonnetje op onze kleine patio op. Daarna doen we ons ding en rond 9 uur lopen we naar het coffeehouse voor ontbijt. Dat zit bij de prijs in.
We bestellen wat te eten en nog maar een keer koffie. Voor Monique de cappuccino en voor mij eindelijk een dubbele espresso. Hier weten ze wel wat dat is.

We gaan lekker buiten op het terras zitten waar het al snel warmer wordt. We genieten van ons ontbijt en de schitterende omgeving. Dit verveelt nooit!
Als we het ontbijt op hebben, bestellen we nog een koffie en blijven nog wat langer zitten. Ondertussen bespreken we wat we gaan doen.

Een ding staat vast, we moeten vandaag boodschappen doen. Morgenavond zitten we op een plek waar we geen restaurants of iets dergelijks in de buurt hebben en we moeten ’s avonds wel iets eten. We besluiten om vandaag maar gewoon te kijken hoe het loopt en waar we tegen aan rijden. Uiteindelijk stappen we tegen 12 uur in de auto en gaan op weg.

Bij het binnenrijden van Escalante zien we al snel de supermarkt waar we jaren geleden ook zijn geweest. Dat is mooi. Dan hoeven we niet verder te zoeken.
We rijden nog een stukje door en zien dan een afslag naar Smokey Mountain Road. Er staat me iets bij dat dit een scenic route is, maar dat is alles wat er boven komt.

We slaan de weg in en al snel rijden we op een gravelweg, een zogenoemde graded gravel. Met andere woorden de weg is te rijden voor alle soorten auto’s. Af en toe is het wat hobbelig, maar mijn motto is altijd ‘we kijken hoever we komen’.

De weg gaat door een canyon, maar we stijgen langzaam. Af en toe vallen er wat regendruppels uit die ene donkere wolk. Maar even later schijnt de zon weer volop.
Na een paar mijl komen we langs wat van veraf wel heidevelden lijken te zijn. Dat zijn het niet, er staan allemaal kleine boompjes en struiken. We rijden nog een stuk verder en komen werkelijk niemand tegen. Het is ook doodstil als we de auto uitstappen.

Als we zo’n 25 mijl hebben gereden, wordt de weg steeds slechter. Ik vind het mooi geweest. In principe kun je doorrijden tot de Hole in the Rock Road, maar dat gaan we echt niet doen.
We draaien om en rijden langzaam terug naar Escalante.

Terug in het plaatsje gaan we als eerste naar de supermarkt. Daar kunnen we niet alles krijgen, maar morgen hebben we nog tijd om elders de rest te halen. Dan rijden we naar het visitor center. Niet omdat we nu nog informatie nodig hebben, maar hier kunnen we rustig staan en gebruik maken van de wifi. Monique moet voor morgen haar verlof voor 2024 inleveren en dat kan zij hier regelen. Je kan er maar beter vroeg bij zijn, nietwaar? Terwijl Monique de formulieren invult, log ik in op mijn blog. Helaas heeft Monique de stick met foto’s in het hotel laten liggen, dus kan ik niets uploaden. Terwijl ik wat doelloos aan het surfen ben, stuurt Monique alles in.

Als zij klaar is, rijden we naar de Hells Backbone Road. Deze weg hebben we ook jaren geleden gereden, maar toentertijd reden we ‘m in de avond en zijn we er letterlijk overheen gescheurd. Voor zover mogelijk dan, want ook dit is een graded gravel road.

We nemen de afslag in Escalante, zodat we terug op de route zitten naar Kiva. Al snel rijden we weer op gravel. We komen wat tegenliggers tegen in jeeps, utv’s, pick up trucks en toeristen zoals wij. Iedereen laat een enorme stofwolk achter.

De weg is op sommige plekken vrij smal, maar er is steeds voldoende plek om anderen de ruimte te geven om te passeren. Het is leuk om te rijden met al die bochten, maar je hoeft dit niet te doen voor het uitzicht. Want je ziet alleen maar bomen om je heen.

Pas als we bij Hells Backbone Bridge aan komen, hebben we de mogelijkheid om weer van het uitzicht te genieten. En dat is spectaculair hier. We maken de nodige foto’s en rijden dan verder. Na verloop van tijd draaien we de US12 weer op en rijden dwars door het monument. Deze weg is bloedmooi! Sowieso rijden we een stuk over een bergkam, waar je aan beide kanten de afgrond in kijkt. Stoppen langs dit stuk is er niet bij. En als je last hebt van hoogtevrees, dan heb je het slecht op dit stuk. Wel stoppen we nog op verschillende andere plekken. Dit park verveelt nooit!
Rond 5 uur zijn we terug bij Kiva. We drinken nog maar wat koffie in het zonnetje buiten.

Een uurtje later springen we weer in de auto en gaan wat eten bij Escalante Outfitters. Dit is een restaurant annex outdoorwinkel annex drankhandel annex boekhandel. Het is leuk rondneuzen hier.

We bestellen wat te eten en checken ondertussen het nieuws en wat andere sites. Ondertussen kunnen we genieten van live muziek. Als ik de serveerster met onze pizza’s aan zie komen, weet ik meteen dat ze veel te groot zijn en dat we ze niet gaan opeten. 
Terwijl we zitten te eten, begint het ineens te stortregenen. Bijna iedereen vlucht naar binnen, maar wij zitten redelijk droog op de veranda. Maar als er ineens een windvlaag onze kant op komt, worden we wel nat. Gelukkig hebben we wel genoeg gegeten, dus tijd om te verkassen.

Ik ga naar binnen en vraag om 2 dozen om de pizza’s in te doen. Dat is geen probleem en op deze manier hebben we morgenavond ook weer wat te eten. Hoeven we ook niet meer op zoek naar een andere supermarkt.
Binnen halen we nog een fles wijn, zodat ik weer vooruit kan en dan stappen we weer in de auto.

Onderweg naar Kiva zien we de mooiste lucht. Aan de ene kant zien we echt een stormlucht, terwijl aan de andere kant de zon alweer begint te schijnen. Het is werkelijk spectaculair!
We stoppen nog maar weer een keer bij een van de viewpoints waar we zeker niet de enigen zijn en maken weer verschillende foto’s.

Ook bij Kiva krijgen we geen genoeg van het weer. Gelukkig is het inmiddels weer droog en kunnen we buiten nog wat foto’s maken. Dan wordt het al snel te donker. Ik hoop nog een keer de Melkweg te kunnen zien vanavond, maar vrees dat het er niet in zit. De verwachting is dat het de komende dagen zal regenen hier. Gelukkig vertrekken wij morgen richting Bryce Canyon National Park en daar zijn de verwachtingen beter.