Dag 10: The Fairyland Loop trail in Bryce Canyon National Park

We hebben gisteren bij Kiva al aangegeven dat we vroeg zullen uitchecken. Bij voorkeur willen we rond 7 uur wegrijden, dus hebben we gisteren al de uitcheck procedure gehad.
Om kwart over 6 gaat dan ook de wekker af. Ik spring mijn bed uit om meteen de airco uit te zetten, want het is me toch koud in de kamer! Daarna duik ik meteen mijn bed weer in om warm te worden.

Na zo’n 10 minuten beginnen we alsnog aan het ochtendritueel. Als we klaar zijn, pakken we alles weer op en zetten het weer in de auto. Een kwartier later dan gepland rijden we weg bij Kiva. De lucht lijkt weer schoongewassen na de buien van gisteravond en de zon schijnt volop. Hopelijk blijft dat zo, want het weer in deze omgeving is wat onstabiel op het moment.
Onderweg zien we een kudde herten de weg over lopen en elegant het hek over springen dat langs de weg staat.

In Escalante gaan we nog even tanken. Alhoewel… even. Het lijkt wel alsof de benzine druppelsgewijs de tank in loopt. Want het duurt effe. Helaas is het winkeltje nog gesloten en kunnen we geen ijs kopen. Dat doen we even verderop. Terwijl Monique het ijs gaat betalen, download ik de trail van vandaag.

We rijden daarna meteen naar Bryce Canyon National Park. Daar willen we de Fairyland Loop trail gaan lopen. In 2009 hebben we de Queens Garden en Navajo trail gedaan, dus dit keer doen we een iets zwaardere trail. Ietsje maar.

De Fairyland Loop trail is, volgens Alltrails, iets meer dan 14 kilometer lang met een hoogteverschil van zo’n 500 meter. Het wordt dus afzien, maar de zon schijnt, er is geen wolkje aan de lucht, dus we gaan ervoor.

Op de parkeerplaats volgt weer het bekende ritueel van hikers aantrekken, zorgen voor voldoende water, snacks en wat te eten.
We nemen de wandelstokken mee en lopen dan richting de trail.

Al meteen dalen we heel snel. Deze trail begint buiten het park en de paden worden niet onderhouden, zo lijkt het. We lopen dus weer op losse keien en stenen, dus het is weer uitkijken waar we onze voeten neer zetten.
We zijn niet de enigen die deze trail lopen vandaag. Een aantal anderen lopen achter ons, maar die halen ons al snel in. Wij hebben de hele dag de tijd, zo denken we nog op dit moment.

Bryce Canyon blijft toch wel een heel bijzonder park. Het is echt ongelooflijk wat we allemaal zien. Het is net een sprookjeswereld! Het is net of kinderen aan het kleien zijn geweest. Maar dan wel in het mega!

Als we een paar kilometer op weg zijn, zegt een van de andere hikers ‘OMG!’. Tegelijk hoor ik Monique zeggen ‘Kijk die lucht eens!’. Ik kijk om en zie een enorme donkere lucht aankomen. Een andere dame voegt nog ‘We’re gonna get wet today!’ toe en het is inderdaad wel duidelijk dat we het niet droog gaan houden vandaag.
We houden het in de gaten, maar niemand lijkt zich echt druk te maken. Wel waait het inmiddels ook enorm hard. Maar we lopen stug door. Want op een gegeven moment kom je op het punt dat terugkeren geen zin meer heeft.

Na verloop van tijd voelen we de eerste druppels, maar tegelijkertijd wil de zon ook weer doorkomen. Het is echt raar weer. We worden wel wat nat, maar het is niet noemenswaardig en voordat we het weten, zijn we alweer droog gewaaid. Want de wind… die stopt niet meer.
We lopen wel sneller door dan we anders zouden doen. Dat gaat redelijk totdat we weer gaan stijgen. Dan moeten we echt weer wat rustmomenten in lassen. Het zijn ook letterlijk momenten, want we herstellen wel snel.

Zo nu en dan begint het weer te regen, maar het zijn gelukkig geen serieuze buien. Voor de verandering blijven we een beetje bij elkaar. Halverwege snacken we wat en pak ik mijn poncho er voor de zekerheid bij. Ik haal ‘m niet uit de verpakking, want het is zo’n lang en groot gebeuren dat ik ‘m liever niet gebruik. Ik ben veel te bang dat ik niet meer goed kan zien waar ik mijn voeten zet.

Het is wel een leuke trail om te lopen. We lopen ook hier weer over de bergkammen heen en hebben op deze plekken 360 graden zicht rondom ons.
We stijgen en stijgen en dalen vervolgens weer. Uiteindelijk komen we aan bij het punt waar wordt aangegeven dat we nog 1.7 mijl naar Sunrise Point moeten lopen. Dit is het teken dat we alleen nog maar gaan stijgen. Het is ook meteen het zwaarste stuk.

Terwijl ik hier op Monique wacht, maak ik een praatje met twee andere bezoekers. Zij willen weten waar ik vandaan kwam lopen. Ik vertel dat we de Fairyland Loop trail lopen, maar dat het regenachtig en heel winderig is. Zij besluiten om maar door te lopen naar Tower Bridge Point dat een paar honderd meter verderop ligt.

Wij gaan verder naar boven. Al meteen wordt het heftig. Vanaf hier gaan we ook echt ons eigen tempo lopen. Het is funest om op elkaar te moeten wachten. Ik ben heel blij als ik op een gegeven moment weer een heel stuk op vlak terrein loop. Dat scheelt even.
Inmiddels schijnt de zon weer en dat doet toch wel een stuk vrolijker aan. Ik maak nog wat foto’s en ga dan weer verder.

Eindelijk, eindelijk zie ik het einde van de trail in mijn vizier verschijnen. Aan het einde van de trail gooi ik meteen mijn rugzak af en wacht op Monique. Zij verschijnt niet veel later aan de rim.
We nemen even de tijd om bij te komen en beginnen dan aan de laatste 4 kilometer naar de parkeerplaats van Fairyland Point.

Na ongeveer een halve kilometer spot ik een paar picknick plekken en we besluiten om even rustig een broodje te gaan eten. Net als we dat op hebben, begint het opnieuw te regenen. En het blijft regenen. En het regent hard!
Voordat ik het weet is mijn tshirt doorweekt. We lopen nog een paar keer flink omhoog, maar dan wordt de trail gelukkig vlakker.

Dan zie ik eindelijk weer een bord waarop wordt aangegeven dat de trail nog 1.9 kilometer duurt. Monique zie ik inmiddels niet meer, maar die zal wel snappen dat ik zo snel mogelijk door wil lopen. Net als vorig jaar in Chiricahua NM duren die laatste 2 kilometers eeuwen. Ik check Alltrails nog een keer en zie dat het nog zo’n 16 minuten duurt voordat ik aan het einde van de trail ben. Ik probeer de minuten maar niet te tellen.

Maar dan komt eindelijk het viewpoint weer in zicht. Ik kijk nergens meer naar en heb alleen de auto als doel voor ogen. Inmiddels heb ik het steenkoud, dus zodra ik bij de auto ben, zoek ik mijn sleutel. Mijn vingers zijn zo koud dat het even duurt voordat ik de knop van de keyfob kan indrukken. Ik gooi mijn rugzak achterin, pak de trailmix en een travel handdoek om om te doen en ga dan in de auto op Monique wachten. Ondertussen zet ik de verwarming heel hoog.

Niet veel later komt Monique aanlopen. Zij heeft geluk, want zij was zo slim om haar North Face jack mee te nemen. Dat had ik ook moeten doen, maar helaas.
Gelukkig hebben we wel alle spullen bij ons, waaronder de dompelaar op 12 volt. Dus terwijl we nog aan het bij komen zijn, zet Monique een bakkie leut! Daar zijn we wel aan toe.

Als we eindelijk een beetje bijgetrokken zijn, gaan we op weg naar onze overnachtingsplek. We hebben geboekt bij Bryce Glamp & Camp! Als we dan kamperen, dan doen we het wel in stijl.
Inmiddels is het al zo laat dat we daar vast wel al kunnen inchecken.

Uiteindelijk komen we een kwartier voordat we formeel kunnen inchecken aan. Het is dan ook geen probleem en we krijgen meteen de sleutel. Bryce Glamp & Camp bestaat uit zogenoemde domes. We hebben een dome geboekt die ontzettend ruim is en van alle gemakken is voorzien. Het ziet er echt fantastisch uit!

Maar wat zijn we blij dat we uiteindelijk besloten hebben om niet te gaan barbecueën. Dat had echt niets geworden, want ondanks de mooie voorspellingen, wordt het weer niet beter.

Het blijft regenachtig en pas later op de avond begint het even op te klaren. De lucht kleurt mooi roze, maar is ook weer heel snel verdwenen. Hopelijk wordt het weer beter naarmate we verder trekken naar het zuiden.