Dag 19: Willow Creek Trail / Round Valley loop

Om 7 uur wil ik opstaan als Monique zegt dat de trail die we vandaag wilden gaan lopen, Whitewater Canyon, voor onbepaalde tijd is gesloten. Er is te veel schade ontstaan door storm Hillary. Stom genoeg hebben we er niet aan gedacht om dit eerder te checken.

Niets aan te doen en terwijl ik maar op mijn gemak wakker wordt, check ik ondertussen mijn favo app Alltrails om te kijken welke trail we dan kunnen lopen. Monique wil wel naar Coachella Valley (waar we volgens mij al een keer zijn geweest), maar ik heb zware behoefte aan wat echte beweging.

In Palm Springs heb je tramway. Een kabelbaan die je naar Mount San Jacinto State Park brengt. Hier kun je ook diverse trails lopen, van makkelijke tot hele zware trails. Ook is er een café, restaurant en bar, waar je kunt lunchen en dineren.
We zijn al diverse keren in Palm Springs geweest, maar hebben nog nooit de tramway genomen.

Monique oppert het idee om met de tramway naar boven te gaan. Prima, maar dan wil ik wel weten wat we daar gaan doen. Hiken, dus. Daar ben ik blij om, maar ik waarschuw haar wel dat Mount San Jacinto 3.303 meter hoog is.

Ik check welke trail we dan kunnen lopen. Zoals altijd kiezen we niet voor de makkelijke trails. De zware laten we ook links liggen. De trail die we willen gaan lopen, Willow Creek Trail to Hidden Lake (oftwel de Round Valley Loop), heeft als hoogste punt 2.760 meter. Dat is al uitdaging genoeg.

De tramway gaat pas om 10 uur open, dus we doen rustig aan. We maken al vast een broodje klaar, maar als we in de auto zitten, geeft Maps aan dat de tramway mogelijk nog gesloten is. We zijn dus nog steeds te vroeg. Dus rijden we nog even naar de supermarkt voor een extra broodje.
Rond kwart over 10 komen we bij de poort aan. We betalen de 15 dollar voor de parkeerplaats en mogen doorrijden naar parkeerplaats A. Daar staat het al aardig vol met auto’s.

Voordat we het hele hiking ritueel inzetten, gaan we tickets kopen voor de tramway. Dan weten we ook hoeveel tijd we hebben. We zouden nog meekunnen met de eerstvolgende rit, maar dat is te snel. Dus gaan we een kwartiertje later. Dat geeft ons voldoende tijd om de flipflops te vervangen voor hiking boots, de waterzakken te vullen en wat snacks in de rugzakken te stoppen. Natuurlijk gaan ook de broodjes mee.

Als we terugkomen bij de tramway, kunnen we meteen doorlopen. Nog even wachten en dan gaan we omhoog. Het gaat veel langzamer dan ik dacht, maar na 5 torens gepasseerd te zijn, komen we eindelijk boven.
Eerst gaan we naar het hoogte uitzichtpunt. De kans is groot dat we daar straks geen puf meer voor hebben. We maken wat foto’s, eten de vanmorgen gekochte sandwich en lopen dan terug naar beneden.

Via een zigzag helling lopen we naar het rangerstation. Hier moet je een vergunning ophalen. Die vergunning is gratis, maar wel noodzakelijk. De ranger vraagt welke trail we gaan lopen en of we een route hebben. Ik vertel hem dat ik gebruik maak van Alltrails en daar is hij duidelijk geen fan van. Hij wil zien hoe de trail loopt en gelukkig wordt het goedgekeurd. Hij vertelt dat de trails vaak niet kloppen. Hij geeft aan dat Hidden Lake gesloten is vanwege stormschade, maar dat de rest van de trail goed te doen is. Wel worden we nog gewezen op de aanwezigheid van mountain lions, maar die zijn vrij schuw. We denken allebei maar niet aan dat filmpje waar hikers beslopen worden door zo’n dier!

Ondertussen heb ik het formuliertje… eh… de vergunning ingevuld en ik geef het aan hem. Het carbonnetje (ja, het bestaat nog) dat er achter zit, neem ik mee. Dat lever ik in als we terug zijn. Niet geheel onbelangrijk: lever je het carbonnetje niet in, dan heb je kans dat er een search & rescue gaat plaatsvinden. Dus wijze les, jongens en meisjes: ga die vergunning halen op dit soort trails. Het is gratis of kost een paar dollar, maar het kan je een hoop ellende besparen! Word je onderweg gecontroleerd, dan kan het je zomaar een boete van 250 dollar opleveren als je niet kan aantonen dat je een vergunning hebt.

We gaan op weg na een vrolijk ‘Have fun!’ van de ranger en volgen zijn tip om tegen de klok in te lopen. Dat zullen we weten. De eerste 3 kilometer gaan in rap tempo omhoog. Het gaat mij makkelijker af dan Monique, maar we nemen onze tijd en lopen zoals gewoonlijk ons eigen tempo. Veel mensen vinden dat vreemd, maar je tempo aanpassen aan een ander is funest! Uiteraard wacht ik zo nu en dan tot ik Monique weer in het vizier heb, voordat ik verder loop. Tot zover hebben we weer een kreek gevolgd met snelstromend water.

Na 2 kilometer vind ik het een mooi moment om even rustig bij te komen. Ik ga zitten op een rots en wacht op Monique. Die volgt niet veel later en we peuzelen wat trailmix op en drinken wat water.
Lang blijven we niet zitten, want we hebben nog wat kilometers te gaan. De trail is niet heel fotogeniek, maar het voelt goed om weer in beweging te zijn. Ik heb dat zeker gemist de laatste dagen.

We lopen weer verder en na de volgende kilometer stop ik weer even. Opnieuw wacht ik op Monique en laat haar zien dat we het ergste stuk bijna hebben gehad. Tot nu toe zijn we vrij snel gestegen en hebben we voornamelijk over rotsen, keien en stenen gelopen. Langzamerhand zien we dat veranderen in een redelijk vlak zandpaadje.

Inderdaad zijn we niet veel later over het hoogste punt heen. Vanaf hier wordt het lopen makkelijker en zullen we langzaamaan weer dalen en soms nog een stukje stijgen. We blijven ook wat dichter bij elkaar.

Als we zo’n 5 kilometer hebben gelopen, worden we ingehaald door een ranger. Althans, we schrikken ons te pletter, omdat er ineens iemand heel snel onze richting uit komt. Hij vraagt ons of we een vergunning hebben (ja, dus) en of we naar Hidden Lake zijn geweest (nee, dus). Goed zo, zegt hij, want die trail is gesloten. Ik laat hem de vergunning zien waarna hij ons bedankt en doorloopt. Voordat we het weten, is hij uit het zicht verdwenen. Allemachtig, wat loopt die gast snel!

We lopen weer verder en komen op een open stuk. We kijken even rond, ik zie dat Monique haar camera pakt om een foto te maken en ik loop een stuk verder.
Even later stop ik om op haar te wachten, maar Monique verschijnt niet.

Ik blijf een paar minuten wachten, maar loop dan toch maar een stuk terug omhoog. Ik begrijp niet waar ze is gebleven en ik roep een paar keer haar naam. Het lijkt me dus stug dat ze een mountain lion is tegengekomen. Ook geloof ik niet dat ze van de trail af is gestapt. Dat zou ik eerder doen dan Monique.

Ik loop wat heen en weer en kom een stel tegen die de weg kwijt is. Het klopt dat de trail hier lastig te volgen is, maar ik vertel hem dat ik mijn zus zoek. Duidelijk is dat zij haar ook niet zijn tegengekomen. Wel vertel ik hen dat ik een app heb en zo kan zien of ik nog op de juiste trail loop. Ze kiezen ervoor om zelf de trail te zoeken. Prima, ik ga in ieder geval verder. Het is duidelijk dat Monique hier niet meer rond loopt.

Natuurlijk blijf ik uitkijken naar Monique, maar zie haar niet meer op de trail die ik volg. Als ik beneden kom, loop ik meteen naar het rangerstation en verwacht haar daar te zien.
Wel zie ik ineens het stel weer dat de weg kwijt was. Ik wijs ze de juiste weg en de man vraagt of ik mijn zus al heb gevonden. Nee dus, maar ik zal de cavalerie wel bij elkaar roepen om haar op te sporen!

Bij het rangerstation loop ik de ranger die we tegenkwamen op de trail tegen het lijf. Ik leg hem uit wat er aan de hand is. Hij geeft aan een minuut of 10 tot 15 te wachten. Mogelijk komt ze toch opdagen en anders zal hij een rapport opmaken.
Net als hij weer naar binnen loopt, hoor ik Monique mijn naam roepen. Ik kijk om en zie haar vanaf de hele andere kant aankomen.

Meteen zeg ik tegen de ranger dat het al niet meer nodig is en wijs in de richting van Monique. Terwijl ik hem bedank, komt Monique dichterbij. Het blijkt dat zij een foto maakte, opzij keek en mij vervolgens niet meer kon vinden. Ze dacht de trail te volgen, maar dat bleek een andere trail te zijn. Wel kwam ze wat mensen tegen aan wie ze vroeg of zij ook op weg waren naar het rangerstation, maar die vent draaide zich zonder iets te zeggen om en liep weg. Vreemde figuren kom je toch tegen!

Dus is ze maar een andere trail gaan volgen, waardoor ze eerder beneden was. Inmiddels is ze ook al weer naar boven gelopen, daar waar we met de kabelbaan weer naar beneden moeten. Dat is nogal een rottig stuk en zometeen moet ze daar nog een keer omhoog lopen. Ik ook, overigens.

We gaan even rustig zitten en dan komt de ranger weer naar buiten. Terwijl hij de al ingeleverde vergunning uit een bus haalt, zegt hij zegt nog dat hij blij is dat we elkaar weer hebben gevonden. Monique vertelt hem dat ze een short cut heeft genomen.
Aan mij vraagt hij en vraagt nog aan mij of ik mijn vergunning al heb ingeleverd. Dat heb ik. Hij zwaait nog en loopt dan het rangerstation weer binnen.

We spreken af dat we een volgende keer als we elkaar kwijt zijn geraakt, voortaan wachten bij het rangerstation of in ieder geval aan te geven dat we elkaar zijn kwijtgeraakt, zodat de rangers ons kunnen vertellen dat de een al langs is geweest. Duidelijk hebben we nog niet geleerd van het avontuur vorig jaar in Lassen Volcanic National Park!

Ik eet nog een broodje en drink nog flink wat water en dan lopen we weer terug naar de helling die ons naar de kabelbaan brengt. Het is een flink stuk steil omhoog. Om de zoveel tijd stoppen we om weer bij te komen. Als ik boven ben, raak ik aan de praat met een Amerikaan, die vertelt dat hij nog een keer naar Denemarken wil. Daar komt zijn familie vandaan. Daarna wil hij Nederland bezoeken, zo zegt hij. Ik vertel hem dat hij dat vooral moet doen.

Dan is Monique ook weer boven. We puffen even uit op een bankje en dan lopen we naar het café om wat koffie te scoren. Helaas hebben ze dat niet, dus we besluiten om de kabelbaan naar beneden te nemen.
We kunnen met de eerstvolgende rit mee. De bestuurder heeft het naar zijn zin en zet gezellig muziek op. Iedereen wordt aangespoort om mee te lallen. Het is een gezellige boel! Die man zorgt dat zijn werk leuk blijft.

Beneden lopen we snel naar de auto, gooien de rugzakken in de auto en de wandelstokken daarbij, de hiking boots worden vervangen door de flipflops en dan gaan we snel op zoek naar een Starbucks voor een coldbrew.
Daarna rijden we terug naar het hotel. Monique wil nog wel even in de hottub. Ik heb daar geen behoefte aan, maar ga wel gezellig mee.

Na een tijdje gaan we op zoek naar een pizzeria. Die pizza hebben we wel verdiend vandaag.