Om 6 uur gaat de wekker. Ik ben totaal niet uitgeslapen, maar moet toch aan de bak. Vandaag gaan we op weg naar Orlando, maar op ongeveer de helft van New Orleans en Orlando hebben we nog een overnachting.
Rond kwart voor 7 zijn we helemaal klaar en gaan we naar beneden. We checken uit en lopen dan bij Starbucks naar binnen voor de broodnodige koffie. Ze hebben eindelijk door hoe we ‘m graag willen, dus hij smaakt perfect.
Met koffie in de ene hand en de tas aan de andere hand lopen we naar de valet. Ik geef mijn ticket af en krijg te horen dat het ongeveer 5 minuten gaat duren. Geen probleem, dat geeft ons de tijd om de koffie weg te tanken.
Binnen 5 minuten wordt onze auto voorgereden en terwijl wij onze rugtassen in de auto zetten, zet de hotelmedewerker onze tassen achterin. Alles verloopt dus voorspoedig en voor we het weten, rijden we de garage uit. Het is nog lekker stil op straat en we besluiten om nog even het Garden District in te rijden. We zien mooie woningen staan, maar op dit uur hebben we geen mogelijkheden om te parkeren. De meeste mensen zijn nog niet naar het werk vertrokken, of maken gebruik van het OV. Ook zien we gigantische trucks staan en het lijkt of hier gefilmd gaat worden.
Al snel besluiten we om door te rijden, maar het duurt even voor we de juiste route hebben gevonden. Jack stuurt ons in principe de juiste weg op, maar we willen een scenic route rijden in plaats van de Interstate. Eindelijk zien we het juiste wegnummer en laten we New Orleans achter ons. We gooien de tank vol, maar helaas is hier geen water aanwezig om de voorruit schoon te poetsen. Daar zijn afgelopen vrijdag aardig wat insecten op te pletter geslagen toen we in het donker naar New Orleans reden en ons zicht is niet echt je-van-het… Een paar mijl verderop stoppen we bij een ander tankstation en terwijl Monique naar binnen gaat om iets te kopen (wel zo netjes als je ergens gebruik van maakt), poets ik de voorruit schoon. Monique komt naar buiten met de mededeling dat hier alleen drank verkocht wordt en daar vinden we het nog iets te vroeg voor!
We gaan snel weer verder en dan is ineens die kustweg daar! Ook de paalwoningen zien we hier en ondanks dat ik het maar een vreemd gezicht vind, staan er echt mooie woningen tussen.
Onder het rijden maakt Monique wat foto’s van de verschillende woningen als we ineens het spierwitte strand zien. Het ziet er schitterend uit en zo heerlijk leeg! Als ik kan, zet ik de auto stil en lopen we het strand op. Terwijl ik aan het pootje baden ben in het lauwe water, loopt Monique richting een pier om foto’s te maken. Later vertelt ze dat daar een schildpadden nest lag, maar jammer genoeg was er niets te zien. Wel zien we pelikanen, die blijkbaar op zoek zijn naar een lekker visje.
Na een tijdje rijden we weer verder en verbazen ons dat hier helemaal geen bescherming is van duinen of iets is tegen het water. Het is dan ook niet zo gek dat ze hier nog bezig zijn met de opbouw na Katrina, alhoewel we niet meer de echte nasleep zien. We rijden verder door verschillende strandplaatsen en het ziet er allemaal erg toeristisch uit. Ik ben blij dat we hier niet overnachten.
Dan komen we op een andere scenic route en na een tijdje alleen maar door winkelstraatjes en langs peperdure huizen te zijn gereden, begin ik me af te vragen wat hier zo scenic aan is. Dan wordt het nog erger. We krijgen zo ongeveer om de 100 meter stoplichten en van een groene golf hebben ze hier nog niet gehoord! Het is verschrikkelijk en ik begin de route te vervloeken. Daarbij zien we de uren wegtikken… Ik vermoed dat National Geographic, daar heb ik de route van, deze route ‘s nachts heeft gereden!
Via de kaart leidt Monique ons terug naar de highway die we een tijdje kunnen volgen. Intussen gaan we tientallen bruggen over, waarvan een die een paar mijl lang is. Voordat we hier oprijden, zie ik een bord waarop staat dat je de brandstof meter moet checken, omdat we een lange brug over moeten. Ondertussen hebben we weer om halve mijl stoplichten, maar ik vind al snel uit dat als ik hier 60 mijl per uur blijf rijden in plaats van 45 mijl, ik de meeste stoplichten mee heb! Dat schiet wel lekker op.
Eindelijk! Eindelijk komt ons hotel in zicht en zien we ook dat dit is gelegen in het Benidorm van Amerika! Maar eerlijk is eerlijk, het hotel ligt prachtig aan het strand en daar gaan we dan ook snel een kijkje nemen. De zon begint al onder te gaan en we worden getrakteerd op een prachtige zonsondergang.
We halen een pizza bij Pizza Hut die we lekker op de kamer oppeuzelen, terwijl we goed zicht hebben op de Polynesische dansers die hier vanavond een optreden geven. Daarna is de avond snel over. Ik ben doodmoe en besluit het blog het blog te laten voor vanavond. Morgen is er weer een lange dag te gaan.
Roadtrip blogging 