Dag 18: Van herfst naar winter!

Wat een verrassing! Het regent voor de verandering, dus als we om 8 uur klaar zijn om te vertrekken, vinden we dat niet zo heel erg. Terwijl Monique nog een sms stuurt aan de verhuurder dat we uitchecken, gooi ik de laatste spullen in de auto.

We gaan vandaag op weg naar Durango in Colorado. Rechtstreeks is dit een rit van ongeveer 2½ uur. Dat vinden we natuurlijk te kort, dus we rijden om via Grand Junction dat in het noordwesten ligt van Colorado. De bedoeling is om nogmaals de Million Dollar Highway te rijden tussen Ouray en Silverton. Deze route hebben we 3 jaar geleden ook gereden en dat was zo fantastisch mooi dat we het helemaal niet erg vinden om die herfstkleuren nog een keer te zien.

Onderweg krijgen we het nodige regenwater over ons heen en we vrezen wel een beetje voor de route langs de US550. Bij Grand Junction maken we een pitstop voor een cappuccino (Jeej, we proeven koffie) en gaan dan weer verder.

Langzaam aan zien we de omgeving veranderen. Zo verschijnen er ineens dennenbomen, die hebben we nog niet eerder gezien in dit gebied. En de kleuren beginnen te veranderen.
Na een tijdje rijden we de US550 op. Hier zien we de eerste waarschuwingen dat CMV’s (whatever that means!) niet verder mogen rijden zonder sneeuwkettingen. Ehm… sneeuwkettingen?! Okee…

Alsof ik niets heb gezien, rij ik door. Monique geeft ook geen kik. Ik ga ervan uit dat deze informatie uit voorzorg wordt gegevens, net als al die borden als ‘Icy Road’ of ‘Kijk uit voor sneeuwschuivers’. Die borden staan er namelijk het hele jaar. Het is teveel moeite om ze weg te halen.

Na een paar mijl komen we bij het plaatsje Ouray, een lieflijk plaatsje aan het begin van de US550. De vorige keer dat we hier waren, was het zo verschrikkelijk druk dat we in file reden. Vandaag is het uitermate rustig en kunnen we op ons gemak een foto maken.

Na een paar mijl zien we de temperatuur steeds verder dalen. We stoppen bij een rest area waar ook een andere auto staat. Het is knap frisjes in onze dunne jasjes. De man in de andere auto vertelt aan Monique dat verder naar boven aardig wat sneeuw is gevallen. Ohoh, denk ik… maar zo vertelt hij, we kunnen prima doorrijden.

Dat geeft goede moed, dus we gaan door. Monique heeft ondertussen de GoPro op de auto gezet en net als we weer rijden, begint het zachtjes te regenen. Althans, in eerste instantie lijkt het regen, maar even later zeg ik tegen Monique dat het sneeuwt! Nu begrijp ik waarom het hier niet regent.

Gelukkig blijft de sneeuw niet liggen. Wel worden de vlokjes steeds groter. Ook zien we de temperatuur steeds verder dalen. Zo ver, dat de verwarming in de auto steeds hoger wordt gezet.

Dan rijden we ineens in een witte wereld. Op het moment dat het kan, zet ik de auto aan de kant en stappen we uit om verwonderd om ons heen te kijken. Ik had van alles verwacht, veel regen, maar ook wel zon. Wat ik niet had verwacht was zoveel sneeuw.

Des te verder we rijden, des te meer sneeuw zien we liggen. Bij een van onze volgende stops, kijkt Monique nog even of het goede sneeuw is en gooit een sneeuwbal. Ja, het is goede sneeuw om een sneeuwballengevecht te houden. Dat doen we niet. We vinden het te koud.  

We rijden verder, terwijl er steeds meer sneeuw valt. We zien dat er eerder vandaag al sneeuwschuivers in de weer zijn geweest. Gelukkig, want daardoor is de weg wel schoon. Wat wel opvalt, is dat er stoom opstijgt van het wegdek en dan voornamelijk daar waar nog wat water op het wegdek ligt.
Monique oppert dat dat misschien komt, omdat er ook hot springs zijn in de omgeving. Dat klinkt als een goede verklaring, dus daar gaan we maar vanuit.

Zo nu en dan voel ik wel dat de all-wheel aandrijving aan het werk wordt gezet. Het lijkt dus dat de weg toch wat gladder is, dan wij dachten. Ik rij dus maar rustig door. Ook nu hebben we geen zin in een ‘Oeps!’ momentje.

Hier en daar stoppen we voor het maken van foto’s, maar de kou jaagt ons ook snel weer de auto in. Ik heb nu wel een beetje spijt dat ik dat lekkere warme jack bij The North Face niet heb gekocht, evenals de handschoenen! Op dat moment vond ik het geen goede aankoop, maar ik kan me nu niet meer herinneren waarom ik dat vond! Monique heeft het nog slechter, die heeft alleen een t-shirt aan en een vest. Brrr….

Dan rijden we Silverton binnen. Ook hier ligt sneeuw, maar wel minder dan op de route waar we net hebben gereden. Hier schijnt ineens ook volop de zon. We besluiten om een lekker te gaan

lunchen in een van de gezellige tentjes. We stappen binnen bij de Grand Imperial Hotel. Volgens mij is dit hotel en restaurant al aardig oud, althans zo ziet het er wel uit. Hier kunnen we ook genieten van live muziek. Een pianiste speelt allerlei deuntjes op de, ook al, oude piano.

Terwijl we aan het eten zijn, begint het ineens keihard te sneeuwen. Ik hoop maar dat het hoger in de bergen niet blijft liggen, want we moeten nog wel een pas over. En daar zitten we ook boven de 10.000 feet. We zullen wel zien. Eerst eten, want we hebben honger!

Als we klaar zijn, sneeuwt het inmiddels een stuk minder. Dat is mooi en we lopen nog een stukje door het straatje. Er zijn hier heel veel restaurantjes, maar ook winkeltjes waar van alles wordt verkocht. Wij kopen niets, want we zien niets van onze gading.

We stappen weer in de auto en gaan verder. Nu begint het. Het gaat steeds harder sneeuwen en des te hoger we komen, des te meer blijft het toch op de weg liggen. Alles om ons heen begint ook dicht te trekken en we kunnen nog maar weinig zien van de omgeving.
Dan zie ik ineens een bord dat je vanaf dit punt alleen verder mag als je banden hebt die geschikt zijn voor de sneeuw. Eh… geen idee! Maar ik ga ervan uit dat er banden voor alle weertypen onder de auto zitten. De temperatuur daalt tot 29 graden Fahrenheit, -1 graad Celsius!

Ondertussen rijden wij voorzichtig verder en net zo snel als de sneeuw begon, begint het ook weer groen te worden. Des te meer we naar beneden rijden, des te groener wordt de wereld weer. We komen bij onze eindbestemming in de buurt. Durango, Colorado! Hier zien we juist weer wel de herfstkleuren, maar we hebben geen mogelijkheid om te stoppen.

In Durango rijden we meteen naar ons hotel voor deze nacht en checken in. We zetten de koffers op de kamer en lopen dan richting het centrum tot het begint te regenen. Dan maar terug, want we zijn het ook wel zat, dus besluiten we uiteindelijk om lekker te relaxen. Althans, ik ga relaxen. Monique gaat met de foto’s van gisteren aan de slag, want daar is iets mee misgegaan. Ze is bang dat ze een deel kwijt is. Gelukkig blijkt dat later op de avond niet zo te zijn.

Rond een uur of 6 gaan we kijken waar en wat we willen eten. Het wordt de Mexicaan een paar blokken verderop. Echt zo’n tentje waar je heerlijk kan eten en waar je merkt dat de eigenaren trots zijn op wat ze hebben. Het smaakt dan ook overheerlijk.

Dan gaan we terug naar het hotel, waar Monique verder gaat met de foto’s en ik wat uitzoek voor mijn pa. Daarna schrijf ik nog het blog, plaatsen komt morgen wel.