Dag 15: We rijden weer en gaan op weg naar Moab

OMG! Spierpijn had ik verwacht, maar dit is te erg! Ik voel het meteen als ik wakker wordt en als ik op sta… WOW! Het is lang geleden dat ik zo’n spierpijn had. Gelukkig gaat het beter, zodra ik wat gelopen heb. Alleen zo jammer dat we vandaag een groot deel van de dag in de auto zitten.

Rond half 10 zijn we klaar om Zion achter ons te laten. We rijden vandaag nog wel door het park heen, maar zullen niet meer stoppen. Als we bij de ingang komen, zien we dat de parkeerplaats al vol staat en dat betekent dat het topdrukte is. We zijn vergeten dat het maandag a.s. Columbus Day is en veel Amerikanen trekken er nog een lang weekend op uit. Dat is ook te zien als we door het park rijden. Er is nergens een plek om te parkeren.

We begrijpen nu ook weer waarom het zo lastig was om een betaalbaar en redelijk hotel te vinden in Moab. Uiteindelijk hebben we daar een huis gehuurd via AirBnB. Ook wel lekker om wat meer ruimte te hebben de komende dagen. Zeker nu er zeer slecht weer wordt voorspeld.

Vooralsnog is er van slecht weer geen sprake. De zon schijnt uitbundig en als we het park uitrijden, besluiten we om richting Bryce Canyon te rijden. Dat zou ongeveer een rit van 6 uur zijn. Voorlopig rijden we nog door het achterland van Zion. Ineens ga ik weer vol in de remmen, omdat er een Bambi langs de rand van de weg staat. Pas op het moment dat het hert het veilig genoeg vindt, rent ie de weg over om zich bij de rest te voegen. Sowieso valt het op dat er veel herten langs de weg lopen. Dat kunnen we ook zien aan het aantal aangereden herten die ik langs de weg zie liggen. In totaal tel ik er 8 vandaag…

Als we bij UT14 komen, besluiten we om daar af te slaan en deze weg nog maar een keer te rijden. Veel bomen zijn zo mooi verkleurd hier, daar kunnen we geen weerstand aan bieden.

We rijden niet helemaal door naar Cedar Breaks National Monument, maar gaan voor we dat punt bereiken weer terug. Daar zetten we Jack aan die ons vervolgens via de meest saaie route ooit stuurt. Inmiddels hebben we wat regen onderweg en zien we de wolken steeds donkerder worden. Picknicken zit er dus niet in vandaag en we hopen dus op een leuk restaurantje in een van de plaatsjes waar we doorheen rijden.

Dat plan zou goed te doen zijn als de plaatsjes ook nog wat voorstellen, maar dat is niet het geval. Wat een troosteloze boel, hier wil je nog niet dood gevonden worden! Er zijn dus ook geen restaurantjes waar we wat eten kunnen krijgen, laat staan leuke restaurants waar de locals komen.
Dus rijden we door. Tot we de saaiheid zat zijn, dan slaan we af richting Capitol Reef National Park.

Dan rijden we ineens langs het huis waar vroeger Butch Cassidy heeft gewoond. Dat zijn ze volop aan het restaureren en we maken een snelle stop. Heel vreemd in deze contreien is het dat dit huisje (het is echt een ieniemienie cabin) beveiligd wordt met camera’s. Dat zien we hier niet veel buiten de steden.

Al snel komen we op de UT24 die een stuk mooier is en waar al snel de rode rotsen tevoorschijn komen.
Bij Capitol Reef slaan we af om nog een keer de scenic route te rijden. Die is maar 10 mijl lang, dus leuk voor de verandering van uitzicht. Het is een leuk en mooi park, maar persoonlijk bungelt dit park wel een beetje onderaan de lijst.

Als we de scenic route hebben gereden, gaan we de UT24 weer op. Als we net op deze weg zitten, moeten we weer volop in de remmen. Opnieuw staat een hert in het midden van de weg. Hij kijkt wat meewarrig naar de auto’s en loopt dan op zijn dooie akkertje naar de rest van de kudde die in de berm gezellig staan te eten.

Vanaf dit punt begint wat mij betreft het mooiste stuk van de route. Van massieve rotswanden, verandert het landschap al snel in een desolaat, maar fantastisch mooi gebied. Hier zie je heel goed hoe hoodoos worden gevormd door de erosie. Als ik dit zie, dan wil ik toch nog wel een keer Cathedral Valley doen. Dat bewaren we wel voor een andere keer.

Bij Hanksville gooien we de tank nog een keer vol, zodat we vanaf hier in een klap door kunnen rijden naar Moab. Ook hier rijden we nog steeds op de UT24 die in het begin nog wel mooi is, maar daarna toch saai begint te worden. Het landschap wordt weer vlakker, maar ik zie langs de weg wel allerlei wegbewijzeringen staan naar gebieden die ik nog wel eens wil bezoeken, maar waarvoor een echte 4×4 noodzakelijk is. Deze borden stonden er voorheen nog niet, dus dat maakt het zoekwerk wel een stuk makkelijker. Bij voorkeur huur ik dan wel weer een echte Jeep, die geen problemen heeft met het offroad rijden.

Na ongeveer een half uur komen we bij de I70. Vanaf hier kunnen we met zo’n 80 mijl per uur doorstomen. Dat schiet lekker op. Als we bij de afslag naar Moab komen, moeten we nog ongeveer 45 minuten rijden. Voor het eerst in al die jaren dat we hier komen, zien we verse sneeuw op de bergen liggen.

Als we eindelijk in Moab aankomen, is het ook daar topdrukte! Ook hier zijn dus genoeg mensen die er nog even een weekend op uit treken. Hier zie je vooral gemodificeerde Jeeps, ATV’s en UTV’s. Die laatste wil ik ook nog wel eens huren, maar dat is duur!

We rijden als eerste naar het huis, zodat we daar nog net voor het donker aan komen. We zijn het er over eens: hier kunnen we prima vertoeven de komende dagen, zelfs als de regen met bakken tegelijk uit de lucht komt storten!

We lozen alle bagage en gaan een hapje eten bij Pasta Jay’s. We krijgen daar zo’n slechte service dat we voor het eerst een minimale fooi geven. En dat vindt het horeca personeel hier nooit leuk. Fooien zijn namelijk een groot deel van het inkomen, omdat horeco personeel in Amerika ver onder het minimum betaald krijgt.

Na het eten gaan we nog snel wat boodschappen doen bij de City Market en rijden dan lekker naar het huis. Daar ploffen we op de bank neer waar ik de verslagen van de afgelopen dagen op het net gooi. Daarna, en natuurlijk veels te laat, geven we er voor vandaag de brui aan.