Dag 19: Terug naar waar we begonnen…

Rond 8.30 uur sta ik met tegenzin op. Dit bed ligt veels te lekker en het is natuurlijk veel te laat geworden gisteravond. Maar daarnaast kom je hier hoe dan ook niet tot rust. Alle zintuigen worden continu op scherp gezet, door alle tingels, bingels, ringels en knipperende lichten om je heen.

Ik doe mijn ding en dan komt Monique ook langzaamaan in het land der levenden. Alles loopt weer op rolletjes en voordat we het weten, zijn we klaar om uit te checken. Nog een keer goed alles controleren en dan trekken we de deur achter ons dicht.
We checken uit en brengen alles naar de auto. We halen hier geen cappuccino meer, maar doen dat onderweg. Sowieso heeft Slurp brandstof nodig, moeten we nog ijs halen en daarna is Starbucks aan de beurt.

Als we alles hebben gedaan, rijden we de Interstate op. Bij de US93 gaan we richting de Hoover Dam, de grootste dam in Amerika. Hier rijden we snel voorbij, want we hebben zo’n 5,5 uur te gaan. Volgens mij is dit de langste autorit in deze vakantie. Alles gaat voorspoedig, als er ineens twee auto’s opdoemen die mij met een noodgang voorbij gaan. En ik rij al 10 mile te hard, zoals gewoonlijk. Dan zie ik de Highway Patrol opdoemen en de twee auto’s die mij zo hard voorbij gingen, laten rap de snelheid terug lopen. Daardoor moet ik in de remmen. De Highway Patrol gaat ons voorbij, maar voegt vervolgens voor ons in. Niets aan de hand. Degene die het hardst voorbij kwam razen, wordt aan de kant gezet.
Als we bij Kingman komen, stoppen we bij de Subway om een broodje te kopen. Om wat langer uit de auto te blijven, gaan we nog even naar de PetSmart en PetCo, de twee grote dierenwinkels hier, die praktisch naast elkaar zitten. Bij PetSmart kopen we een nieuwe penning voor de riem van Sadie en doneer ik een paar dollar aan de hondenopvang. Bij PetCo kopen we twee nieuwe speeltjes voor Sadie.
Dan gaan we weer op weg in de hoop om hier niet ver vandaan een rest area te vinden, waar we rustig het broodje kunnen opeten. Maar die rest area komt niet! Uiteindelijk, als we een uur verder zijn, zet ik de auto aan de kant van de weg. Dat broodje eten we maar in de auto, hoor. Ik pak wat te drinken uit de cooler en dan kunnen we rustig eten.

Als alles weer op is, rijden we verder en prompt komen we na 10 minuten langs een soort van rest area. Tja, nu hebben we het niet meer nodig en ik rij er snel voorbij.
We rijden verder en komen langs het plaatsje Wickenburg. Hier draaien we de I17 op die ons naar Phoenix zal brengen. Het duurt niet lang meer voordat we de stadsgrenzen van Phoenix bereiken, maar vanaf dat punt is het nog een klein uurtje rijden naar Scottsdale.

Het is druk op de weg rondom Phoenix, dus we gaan rijden via de spitsstrook. Daar mag je gebruik van maken als je met 2 of meer in de auto zit. Als het weer wat rustiger wordt, ga ik terug naar de gewone baan, want de afrit die we moeten hebben, komt rap dichterbij.

Voordat we het weten, rijden we de parkeerplaats van het hotel op. We pakken de tassen en rugzakken en gaan inchecken. Daar wordt ons meteen een Margarita aangeboden. Ik denk dat ik nog moet rijden, dus bedank daar voor, maar Monique staat natuurlijk gretig ja te knikken.
Op de kamer gooien we alles neer en kijken we gelijk hoe het zit met internet. De belangrijke dingen in het leven. Internet is hier niet gratis, maar voor $5 kun je 24 uur het web op. Dat hebben we er wel graag voor over.

Terwijl ik het verslag van gisteren schrijf, kijkt Monique hoe het zit met de safe. Die blijkt doodleuk op slot te zitten. Ze besluit daar later achteraan te gaan, want we hebben al een paar dagen zin in sushi en hier in het hotel – wat eigenlijk een resort is – is een sushi bar. Als de reservering een feit is, gaat ze naar de receptie. Even later komt ze terug met de mededeling dat de beveiliging zo langs komt. Ze is nog niet uitgesproken of die staat voor de deur. Het blijkt dat de vorige bewoners hun spullen zijn vergeten, waaronder een dames portemonnee, en dat blijkt om de haverklap te gebeuren.

Dan is het tijd voor een bakkie koffie. We drinken die op het balkon, maar de koffie is ook dit keer wat slapjes. Voor het idee nemen we een paar slokjes en dan gaan we weer snel naar binnen. Het is hier best een beetje warm. Om 19 uur is het nog 34 graden Celsius buiten. Het is niet voor niets dat de airconditioning in Arizona is uitgevonden.

Ondertussen heb ik honger, maar nog iets meer dan een uur te gaan voor onze reservering! Ik schrijf het blog van vandaag, terwijl Monique aan het spelen is met de interactieve tv. Ineens verschijnen de tig foto’s van Sadie op de tv en ik roep meteen dat we niet moeten vergeten mijn vader een smsje te sturen. Stel je voor dat hij vergeet om het arme dier zaterdag a.s. op te halen! Nee pa, we weten dat je het niet zal vergeten.

We gaan eten aan de sushi bar waar maar 6 zitplaatsen blijken te zijn. Alles wordt ter plekke voor ons klaargemaakt en – zo zegt de sushi chef – als we iets willen wat niet op de kaart staat, dan kan ze dat voor ons maken. Aangezien wij nog nooit sushi in Amerika hebben gegeten, weten we ook niet wat we missen op de kaart.
De eerste bestelling is zo gedaan en oh oh oh wat is dat lekker! We smullen gewoon en bestellen natuurlijk veel te veel. Maar de spicy tuna (sorry Hes) is gewoon te lekker en de caterpillar roll ook! Dat laatste betekent rups, maar dat is godzijdank niet wat we krijgen. Deze roll is opgemaakt als een rups en ziet er geweldig en smaakt nog beter. Dus, voor diegene die ooit in de buurt van het Hyatt Regency at Gainey Ranch verblijft, ga vooral naar sushi bar Noh. Je weet niet wat je meemaakt!

Als we klaar zijn, rollen we terug naar de kamer waar we nog een tijdje lekker relaxen. Ik schrijf het blog af, terwijl Monique de beoordelingen van dit resort leest op Tripadvisor. Sommigen zijn echt zeurpieten!

Helaas geen foto’s meer, het landschap was wat saai onderweg.