Dag 15: Mono Lake en Tioga Pass

Het is k-k-k-koud als we naar buiten gaan, maar de zon schijnt wel. Online hebben we gezien dat allepassen, behalve de Sonora Pass, open zijn, dus niets staat vandaag in de weg. Als eerste maken we een stop bij de supermarkt om een broodje te halen voor de lunch en we halen koffie om warm te worden. Gelukkig werkt de verwarming in de auto goed!

We spreken af om eerst naar Mono Lake te gaan. Mono Lake is een meer waar veel mineralen en zout in voorkomt. Ook zijn er zoetwaterbronnen en als het zoete water zich mengt met het zoute water en de mineralen, onstaan na jaren kalksteen formaties. Die formaties worden tufa’s genoemd.

Veel tufa’s staan inmiddels op de oever in plaats van in het water. Doordat vanaf 1941 Mono Lake gebruikt werd om Los Angeles van water te voorzien, is he waterpeil enorm gedaald. Pasin 1992 is bepaald dat het waterpeil weer terug moet naar het oude peil. De tufa’s voeden zich namelijk met water en als ze op de oever staan, groeien ze niet meer. Doodzonde dus!

We komen aan en Monique gaat een dagpas regelen, maar dat hoeft niet. Onze NPS pas is ook hier geldig. We lopen het pad af en zien al snel de eerste tufa’s die niet meer in het water staan. Wat ook meteen opvalt, is dat het enorm feagiel gesteente is en we blijven er dan ook vanaf.

Dan komen we aan bij de oever waar we de formaties ook goed kunnen zien. Via de informatieborden worden we erop gewezen dat we het water vooral moeten voelen en dat we het gerust ook kunnen proeven. Proeven hoeft voor mij niet zo, maar als ik mijn vingertoppen nat maak, merk ik dat het water olieachtig is.

Het is een wonderbaarlijk gezicht en Monique vermaakt zich weer opperbest. Ik heb mijn telefoon bij me en zelfs ik blijf maar foto’s maken. Uiteindelijk moeten we verder als we nog meer willen zien vandaag. En dat willen we.

In 2001 zijn we in Yosemite National Park geweest en zijn daar toen veel te lang gebleven. Het gevolg was dat we de Tioga Pass in het donker hebben gereden met een bijna lege tank. Dolblij was ik toen we eindelijk een tankstation zagen. Dat een man pal naast de pomp een sigaret stond te roken, interesseerde ons niet eens meer. We konden tanken! Nu willen we deze pas nog een keer rijden, maar dan als we ook nog wat kunnen zien.

Vlak voor Lee Vining slaan we af naar de Tioga Pass. We rijden nog maar net als we de eerste stop al maken. Dat belooft wat voor de rest. En inderdaad, het wordt mooier en mooier. Schilderachtige bergmeren omringd door geweldig imposante bergen. Schitterend gekleurde meadows, natuurlijk ook omringd door bergen. Bij bijna ieder plekje waar we kunnen stoppen, stoppen we. En dat schiet natuurlijk niet op.

Jammer genoeg zijn we niet de enigen die deze dag hebben uitgekozen om dit stuk te rijden. Maar Yosemite, waar deze weg naar toe leidt, is dan ook een van de drukste nationale parken. Monique wil nog graag een goede foto hebben van de Half-Dome, dus rijden we richting Glacier Point. Gelukkig hoeven we niet zo ver te rijden, voordat we bij het uitzichtpunt komen. Hier hebben we een geweldig zicht op de Half-Dome en we zeggen tegen elkaar dat we toch nog een keer terug moeten naar dit park, maar ja, het is zo verrekte druk!

Langzaamaan wordt het toch tijd om weer terug te rijden en we genieten opnieuw van alle mooie plekjes. Natuurlijk zijn er ook stukken bij waar ik van verveling zowat in slaap val. Niet zo slim als je achter het stuur zit!

Gelukkig hebben we geen haast en als we weer een stuk alleen maar dennenbomen zien, zet ik de auto even stil om een stukje telopen. Daar word je weer lekker wakker van.

Als we bij de weg naar Mammoth Lakes aan komen, rijden we terug naar Mono Lake. Tijdens zonsopgang en zonsondergang moeten de tufa’s erg mooi zijn, maar helaas. Net als we daar aankomen, verdwijnt de zon achter een heuvel. We bedenken dat we dan morgenochtend nog een kijkje kunnen nemen, maar dan zullen we al heel vroeg weg moeten. We gaan zien of we dat ook echt gaan doen.