Wat hebben we gedaan vandaag? In de file gestaan! Meer niet! De ene file na de andere! We zijn er over uit. LA is geen stad voor ons. Het is hier niet leuk, er is geen gezelligheid. Straten lopen van zuid naar noord en van oost naar west, met 100 en meer stoplichten. Oja, en files… veel files.
Begrijp me niet verkeerd hoor. De eerste 100 meter rijden denk je van: “Goh, wat gaat het lekker vlotjes” en net als je dat gedacht hebt, dan begint het… Langzaamrijdend en stilstaand verkeer.
Nu hoor ik je denken: “Wat doe je daar dan?!”. Nou, we zijn hier wel met een reden, hoor. Namelijk: de LA Dodgers game! De LA Dodgers doen het erg goed op dit moment en wij willen dat spektakel in zo’n stadion wel eens meemaken. Dus hebben we enkele maanden gelee al kaarten besteld. Okee, op dat moment was het nieuwe honkbalseizoen nog niet van start, maar we gingen natuurlijk wel voor spektakel.
We kwamen aardig gestresst aan in het stadion. Hoe dat kwam? Nou dat zal ik je vertellen…
De wedstrijd begint om 19.10 uur. Rare tijd, vind ik, maar het is niet anders. Nu is LA natuurlijk verbazingwekkend groot, dus we besluiten om op tijd de deur uit te gaan. Om een uur of 5 zitten we helemaal klaar in de auto en gaan we op weg naar Dodger Stadium aan de andere kant van LA.
Na zo’n 2 uur fileleed, komen we eindelijk aan bij de parkeerplaats waar we aansluiten om de parkeerwachter te betalen. Ondertussen spot ik dat Monique (de geldbewaker) erg zenuwachtig in haar zakken aan het zoeken is en ik begin al een beetje ongerust te worden. En ja hoor, het hoge woord komt eruit: “Ik hoop dat je met Visa kunt betalen”, dus ik trek mijn kaart, die ik altijd feilloos weet te vinden en wil ‘m aan de parkeerwacht geven. Nu kun je in Amerika werkelijk alles betalen met je creditcard (zelfs de wasstraat), maar hier namen ze alleen cash! Ik geloof mijn oren niet! “Alleen cash?!” vroeg ik nog met een zielig stemmetje, maar de dame laat zich niet vermurwen. We moeten terug… En terwijl voor ons en voor ons alleen al het verkeer wordt stilgelegd, houdt Monique gelukkig het hoofd koel en vraagt nog waar we een geldautomaat kunnen vinden, terwijl ik al roep: “Vergeet het maar, dit wordt helemaal niks meer…”.
Maar we moeten een paar keer links en een paar keer rechts, nog een keer links, Sunset Boulevard op en dan zien we tot onze grote vreugde een geldautomaat! Ik sjees de parkeerplaats op, Monique springt de auto uit, trekt een sprint naar de automaat, schopt degene die er voor staat opzij, ramt haar bankpas op zo’n manier in de automaat, dat die spontaan flappen begint te spugen! Ze neemt weer een sprint richting de auto, springt erin (de deur stond al open) en op dat moment geef ik plankgas, terug naar het stadion!
Daar aangekomen betalen we een andere parkeerwacht, parkeren de auto op een parkeerplaats waar je U tegen zegt (goed onthouden welk nummer, want ook die kennen we al).
Vervolgens zijn we er nog niet, want omdat wij internationaal kaarten hebben gekocht, moet je die ter plekke ophalen. Dit noemen ze hier ‘Will call’. Dus we gaan op zoek naar dit afhaalpunt. Die vinden we snel en vanaf dat moment gaan alle deuren voor ons open.
We worden netjes doorverwezen naar onze ingang, kopen 2 hotdogs en een paar liter cola en gaan op zoek naar onze plaatsen.
De wedstrijd is inmiddels al begonnen, maar dat maakt hier echt geen fluit uit hoor. Je komt namelijk niet voor een wedstrijd, je komt voor entertainment! De wedstrijd is maar bijzaak.
Je begrijpt het al, wij kijken onze ogen uit. Je weet niet wat je meemaakt op het moment dat het thuis team een punt scoort. En je weet helemaal niet wat je meemaakt op het moment dat er een homerun wordt geslagen! De 7th inning stretch is te HILARISCH om te beschrijven! Jaja, we hebben het allemaal gezien. Het was een leuke wedstrijd, best spannend en 3 uur later liepen we het stadion weer uit.
Oja, de Dodgers speelden tegen de Colorado Rockies en dat de Dodgers hebben verloren, vergeten we voor het gemak!
Geplaatst door Sandrah op 9/27/2007 07:16:00 AM
Roadtrip blogging 