Dag 11: Bryce Canyon National Park in de herhaling

We staan op met een strakblauwe lucht en volop zon! Dat is wel wat anders dan werd verwacht, maar je hoort ons niet klagen.
Pas tegen half 10 verlaten we onze luxe dome met de belofte om hier zeker een keer terug te komen. De auto is snel weer ingeladen. Gelukkig is alles weer droog na de ellendige regen van gisteren.

We rijden in een half uurtje terug naar Bryce Canyon NP. Het is al weer even geleden dat we hier waren en willen de uitzichtpunten nog een keer bezoeken. Het is zo’n bijzonder park.

Bij binnenkomst laat ik mijn nationale parken pas zien. De ranger kijkt er naar en wuift ons door. Dat gaat snel. We besluiten meteen door te rijden naar het uiterste punt. Wat mij betreft het minst mooie punt. Daarbij lijkt het wel druk te worden in dit park. Nog steeds niet de aantallen die we gewend waren voor Covid, maar wel drukker dan de afgelopen weken.
We rijden via de hoofdweg en zien matrixborden waarop gewaarschuwd wordt dat de bambi’s geboren zijn en je dus op je snelheid moet letten. Het lijkt erop dat iedereen dat wel doet.

Bij Rainbow Point stappen we uit. Ik ben hier snel uitgekeken. Het is mooi, hoor. Maar het uitzicht laat ook wel heel veel groen zien en daar komen we niet voor naar Bryce. En ja, dit klinkt heel verwend, dat weet ik. Onderweg stoppen we bij een van de picknickplaatsen, want we moeten nog ontbijten. Dat wordt meer een brunch dan ontbijt, maar het smaakt evengoed wel.

Als we weer terugrijden, stoppen we bij de plek waar in 2009 een enorme brand is geweest. Het is een treurig gezicht, maar ook goed voor de vruchtbaarheid van de grond. De verkoolde boomstammen zien er uit alsof ze van fluweel zijn. Heel bijzonder!

We nemen de weg terug en stoppen hier en daar bij de uitzichtpunten, waaronder Natural Bridge. Bij Bryce Point is het zo druk dat we geen parkeerplek kunnen vinden. Ook niet na een paar rondjes rijden. Datzelfde geldt voor Inspiration Point. Daar wordt net de parkeerplaats afgesloten door een ranger.

Dan rijden we maar door naar Sunset Point. Hier zijn we in 2009 afgedaald naar de canyon. Ook hier is het onwijs druk en na 3 rondjes te hebben gereden (let wel, we moeten iedere keer naar de hoofdweg om daar te draaien), zeg ik tegen Monique dat ze maar moet uitstappen, dan pik haar later wel weer op.

Ik blijf nog 2 rondjes rijden en dan zie ik eindelijk een parkeerplek. Redelijk smal, maar dat is geen probleem. Zolang ik de auto maar weer uit kom. Daar is een ranger het niet mee eens en zij zegt me om mijn auto iets opzij te zetten. Dan kan iedereen in en uit zonder schade te rijden. Daar heeft ze natuurlijk gelijk in.

Daarna loop ik naar de rim en kijk onderweg of ik Monique ergens spot. Nee dus, die staat nog lekker los te gaan aan de rim. We zoeken elkaar op, verbazen ons erover dat het er zo anders uit ziet dan in 2009 en lopen dan de rim een beetje af.

Als we Bryce aan deze kant van alle kanten hebben gefotografeerd, lopen we terug naar de auto. Het enige punt dat nu nog overblijft is Sunrise Point, daar waar we in 2009 en gisteren omhoog zijn gekomen. Maar al voordat we de weg inslaan, zien we overal auto’s staan, zelfs op plekken waar dat niet mag. Okee, we besluiten dus om maar meteen dit punt over te slaan. Want hier een plek vinden, wordt nog erger dan bij Sunset.

Dus rijden we door. Fairyland slaan we ook over. Die hebben we gisteren al van dichtbij kunnen bekijken. We stoppen nog even bij Ruby’s Inn. We kopen nog wat leuke magneten en dan lopen we terug naar de auto.

We moeten vandaag naar Page in Arizona. Dat is nog zo’n 2,5 uur rijden hier vandaan. Maar ook in Page wordt regen verwacht en ik heb geen zin om vandaag al vroeg op de hotelkamer te zitten. Ik zeg tegen Monique dat we eventueel nog via Zion National Park kunnen rijden. Dat geeft in ieder geval een leuke route. Dus we raadplegen Google Maps weer eens om de zuivere reistijd te bepalen. Dat valt mee. De verwachte aankomsttijd is tussen 17 uur en 17.30 uur. Dat komt net name doordat we een uur zullen winnen. In Arizona is het namelijk een uur vroeger dan in Utah.

Zion is hier niet zover vandaan, maar er zit iemand voor ons die niet weet hoe hij of zij moet rijden. Ik heb nog nooit iemand zoveel op de rem zien trappen bij de meest vage bochten. Het is niet normaal. Maar inhalen is helaas geen optie.

Eindelijk komt de oostelijke ingang van het park in zicht. Ook hier duurt het eeuwen voordat we door het poortje heen zijn. Gek genoeg wordt hier wel mijn pas en mijn ID gecontroleerd en we mogen al snel doorrijden.

Dan begint het. We zitten nu achter iemand die helemaal niet kan rijden. Op deze weg, de 9 West, mogen we gemiddeld 35 mijl per uur rijden, maar deze tergt iedere andere weggebruiker! Wat een enorme dwaas zit er achter het stuur. In de tunnel rijdt ie zo langzaam dat de hele stoet achter hem of haar zo ongeveer stil staat. De camper die voor hem (of haar) zat, is allang uit het zicht verdwenen.

Eindelijk komt het einde van de tunnel in zicht. Als we ter hoogte van de auto’s voor de andere kant staan, presteert de berijder het om echt stil te gaan staan. Midden op de weg. Geen idee wat hij dacht te gaan doen.

Tergend langzaam rijden we richting de andere kant van het park. Maar eindelijk is het visitor center in zicht. Daar slaan ze af en kunnen wij weer doorrijden.
In Springdale is echt ongelooflijk veel bijgebouwd. Gelukkig niet zo dat alles er anders uit ziet. We herkennen nog genoeg en alles ziet er even luxe uit.

Via La Verkin en het aangrenzende Hurricane rijden we richting de US389 East. Bij Kanab slaan we de hoek om en volgen vanaf hier de US89 South. Vanaf hier is het nog een uurtje of anderhalf.

Kanab herkennen we niet meer terug. Er is hier zoveel bijgekomen sinds 2015! Hotels, bedrijven, appartementen en complete wijken! Inmiddels zijn bijna alle grote hotelketens vertegenwoordigd hier. Ook zien we steeds meer visitor centers van BLM langs de weg staan. Daar moesten we voorheen toch vaak naar zoeken.

Eindelijk komt Page in zicht, maar niet voordat we Big Water voorbij rijden. Ook dit plaatsje is enorm gegroeid en we zien de prachtigste huizen staan.
Dan rijden we de brug bij de Glenn Canyon Dam over. Aan de rechterkant zien we het water bijna niet meer, zo laag staat het.

We rijden rechtstreeks naar ons hotel en gaan inchecken. Ik sta in de rij en voor mij staan een paar Duitse dames wiens creditcard niet werkt. Dat is best lastig tegenwoordig. Ze moeten wat gaan regelen, maar gelukkig wordt de rest wel geholpen. Terwijl ik uit naam van Monique alles parafeer en teken, staat Monique geduldig naast me.

Op de kamer gooien we de bagage neer en gaan dan snel een restaurant opzoeken. We hebben honger en besluiten om maar weer Mexicaans te gaan eten bij El Tapatio.