Vandaag is de dag! De dag waar we maanden op hebben gewacht! De hike naar het gebied “The Wave” waar maar 20 vergunningen per dag voor worden uitgegeven. Dus om 04.00 uur gaat de eerste telefoon. De telefoon van Monique, die zoals gewoonlijk in denial is dat ze moet opstaan. Helaas voor haar gaat 10 minuten later de mijne. En ik.. ik spring natuurlijk fris en fruitig mijn bed uit om aan de nieuwe dag te beginnen! NOT! Ook ik kan mijn telefoon wel de Grand Canyon in smijten….
Nog geen 5 minuten later hang ik kotsend en wel boven de plee. Dat belooft niet veel goeds. Helaas heb ik aan Monique ook niet veel, die staat in ieder geval niet als Florence naast me met een vochtig washandje om mijn voorhoofd te deppen….. Nee, die ligt te rollen over de vloer! Van het lachen, ja!
Om 04.30 uur trekken we de hike schoenen aan en gaan we in het pikkedonker op weg richting The Wave. Daar komen we rond 07.15 uur aan, een mooie tijd om te beginnen. Dan is het namelijk nog niet zo warm, denken wij. How little did we know….
We beginnen voorspoedig, de eerste 10 minuten gaan als een trein, maar dan staan we onder aan de eerste hindernis… een heuvel! Niet zomaar een heuvel. Nee, een heuvel waar we door het rulle zand naar boven moeten zwoegen. Inmiddels begint de temperatuur toch ook al meer en sneller te stijgen dan we denken. Dus eer we boven zijn, hebben we al een natte rug en sterven we van de dorst.
Aan de top schrijven we ons in in het register en vervolgen vol goede moed onze weg. Na verloop van tijd steken we een zanderig gebied over en dan gaat het volledig mis! We lopen verkeerd! Maar gelukkig komen we daar niet veel later achter. Helaas maken we de fout om niet terug te lopen naar het begin van de trail, maar proberen we om vanaf dit punt op de trail te komen. Dat levert ons een loodzware hike op. Stel je voor, je voeten staan grotendeels op een hoek van 45 graden en dan ben je toch blij dat je nieuwe schoenen hebt, met een goede grip! Dat onze enkels niet gebroken zijn, verbaast ons vandaag nog steeds….
Als we eindelijk bij het begin van The Wave komen, ploffen we neer op de grond om wat te drinken en te eten om weer wat op krachten te komen. We denken dat we nog een klein uurtje moeten lopen voordat we midden in het gebied staan. Monique gaat nog even aan het dollen met de zelfontspanner, maar die foto tonen we alleen aan het nageslacht!
Na alles weer ingepakt te hebben sta ik op en in no-time sta ik te zwaaien op mijn benen! Oef, dat was niet de bedoeling. Nog net kan ik heel zielig tegen Monique zeggen “ik voel me niet zo lekker” om razendsnel weer op een steen te ploffen. Van Monique moet ik blijven zitten, wat zouts eten en nog wat drinken (uiteindelijk toch een Florence!) en na verloop van tijd lijkt het beter te gaan. Nog even geprobeerd om door te lopen, maar het wil niet meer. De benen hebben het vreselijk te verduren, ik heb hoofdpijn, voel me hondsberoerd en het voelt niet goed om door te lopen. Vooral omdat we natuurlijk ook nog terug moeten. Met zware tegenzin besluiten we om terug te lopen naar de auto en The Wave te laten voor wat het is.
De terugweg lopen we wel volgens de juiste route, maar voor mij is het een verschrikking! Nog nooit heb ik me zo ellendig en beroerd gevoeld als vandaag. En wat ben ik gruwelijk blij als we terug zijn bij de auto, ik mijn schoenen een rotschop kan geven en mijn handen in de koelbox met ijs kan stoppen. Gelukkig herstel ik weer vrij snel zodra mijn lichaamstemperatuur begint te dalen. Na een tijdje ben ik zelfs weer zover dat we weer terug rijden richting de Grand Canyon en onderweg onszelf tracteren op een overheerlijke lunch bij Jacob Lake.
Als we terug komen in de Grand Canyon staan we voor het visitor center waar informatie hangt over goede voorbereiding voor een hike. We lezen dat, gezien de afstand die we moesten afleggen, we meer dan voldoende water en voldoende te eten bij ons hadden. Het is goed te weten dat het daar niet aan ligt. Wat wel een feit is, is dat we op grote hoogte zitten in dit gebied en dat valt ons zwaarder dan we dachten. Dit was waarschijnlijk een gevalletje van hoogteziekte en ik hoop hier never nooit meer last van te krijgen.
Totaal uitgeput komen we aan bij de cabin, waar we op onze bedden ploffen en een paar uur later wakker schrikken, gelukkig zonder hoofdpijn. Dan gaan we informeren hoe laat we verwacht worden in het restaurant, want door alle drama van vandaag zijn we dat vergeten!
Geplaatst door Sandrah op 9/13/2007 05:59:00 AM
Roadtrip blogging 