Het is gelukt! Iets voor zevenen zitten we in de auto. Monique heeft de GoPro op de motorkap geplaatst om de route naar het begin van het park te filmen. Jack staat ingesteld op de eerste de beste Starbucks, zodat we eindelijk wat cafeïne naar binnen kunnen gooien.
We rijden de US180 (OneHundredandEightyyyyyyyyy) op en zijn net lekker op weg, als ineens de GoPro van de auto schiet! Onder flink gevloek zet ik de auto stil, zodat Monique de GoPro kan gaan halen. Ik draai ondertussen de auto, zodat ik haar weer kan oppikken. Het blijkt dat het ding wat scheef zat in zijn behuizing, maar verder lijkt ie het nog te doen.
Monique zet ‘m opnieuw op de auto (dit keer wel vast!) en probeert via de app verbinding te krijgen. Dat lukt niet meteen, dus wordt ie handmatig aangezet. Onderweg blijkt de app het dan toch te doen, er is alleen geen beeld. Nou ja, we zien later wel of ie nog filmt of niet.
We rijden op ons gemak terug naar het begin van het park waar Monique de GoPro weer van de auto afhaalt. Daarna rijden we in een keer door naar Starbucks waar we een fantastisch goede dry cappuccino krijgen. En na 2 dagen geen koffie te hebben gehad (afgezien van die slappe melkbak) smaakt ie zo lekker dat we spijt hebben er niet meteen nog een te hebben besteld.
We stellen Jack in op het adres van ons hotel in Palm Springs waar de verwachte aankomsttijd rond 14.30 uur zal zijn. Mooi, met een beetje geluk zijn we voor de spits op de plaats van bestemming.
Via binnendoor wegen rijden we richting het Zuiden. We hebben niet het idee dat we door het beste klimaat heen rijden, want het stinkt op deze route en er hangt ontzettend veel smog in de lucht. Maar dat laatste kan ook komen, omdat we hier helemaal niet zo ver van Los Angeles zijn. Dat ligt maar zo’n 150 mijl verderop en staat bekend als Smog City.
We stoppen nog een keer voor een kop koffie (we kunnen er geen genoeg van krijgen) en besluiten om in Palm Springs wat te gaan eten.
Langzaamaan komen we dichterbij Palm Springs in de buurt. Van de binnendoor wegen rijden we de I15 op, waar we zeker door hebben dat we vlak bij LA zitten. Allemachtig! Wat een verkeer! Gelukkig blijft het wel rijden. Ondertussen zien we de temperatuur stijgen naar 107 graden Fahrenheit. Pff… dat belooft wat de komende dagen.
Na de I15 rijden we de I285 op. Deze weg is ook meteen een stuk rustiger. We rijden dus lekker door en voordat we het weten, rijden we het plaatsje binnen. We rijden direct door naar het hotel, waar Monique gaat inchecken. Daarna zetten we de bagage binnen en rijden eerst naar Hertz. Ik wil weten waarom die achterklep de ene keer wel en de andere keer niet op slot springt.
Bij het vliegveld(je) parkeren we de auto en lopen naar binnen. Bij de balie vertellen de dames dat wij een auto met een keyless contact hebben. Met andere woorden: de auto start met startknop. Hierdoor sluit de achterklep automatisch als je een meter of meer bij de auto vandaan loopt. Eh… okee… waarom gaan de andere portieren dan wel op slot? Dat weet niemand.
We kunnen de auto omruilen, maar vinden dat niet nodig. De auto voldoet prima. Gelukkig heeft dit uitstapje ons maar een paar minuten gekost.
We betalen de parkeerkosten van, jawel…, 1 dollar en gaan op weg naar een winkelcentrum. We hebben behoefte om te shoppen, maar vinden weinig van onze gading.
Omdat we sinds ons Starbucks ontbijtje niets meer hebben gegeten, vergaan we ondertussen van de honger. We zoeken een Italiaan, want we hebben wel zin in een pasta. De Italiaan die ik heb opgeschreven, staat weliswaar goed bekend, maar verkoopt alleen pizza’s en daar hebben we nu net geen zin in.
We laten Jack zoeken en die vindt er een vlakbij. De auto parkeren we in de parkeergarage en lopend gaan we naar het restaurant. Daar genieten we van een heerlijk pasta met een dubbele espresso voor mij toe.
Daarna gaan we terug naar het hotel waar ik de verslagen van gisteren en vandaag schrijf, terwijl Monique met de GoPro en de foto’s aan de slag gaat.
Het goede nieuws is dat de GoPro de doodsmak heeft overleefd en de hele rit door de bergen heeft gefilmd. Het slechte nieuws is dat de wifi ook in dit hotel om te huilen is. Morgen maar kijken of we een Starbucks opzoeken waar we de verslagen kunnen uploaden.
Vandaag geen foto’s. De I15 en I285 zijn niet zo inspirerend!
Roadtrip blogging 