De Maroon Bells bij zonsopgang?! Die hebben we gigantisch gemist vanmorgen. Ik werd wakker op het moment dat we al weg hadden moeten zijn. Niet veel later hoor ik Monique zeggen dat we te laat zijn. Helaas pindakaas. We zetten namelijk geen wekker, tenslotte hebben we vakantie. En zo hebben we weer iets om nog een keer voor terug te komen.
Dus vertrekken we iets later en gaan als eerste op zoek naar koffie. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar uiteindelijk weet Monique 2 bakken te scoren, terwijl ik de voorruit van de auto schoon poets. Ik weet niet wat ze bij Hertz gebruikt hebben (en waarom, het was een nieuwe auto), maar de ruit is zo vet als bagger. Met de laagstaande zon heb ik vrijwel geen zicht.
Als Monique terugkomt, heeft ze een heerlijke pumpkin scone meegenomen. Yum y’all!
Ik stel Jack in op Estes Park met een ‘via’ punt om zeker te zijn dat we de juiste route gaan rijden. De zuivere reistijd is zo’n 4½ uur, maar ik weet nu al dat dat nog gaat oplopen.
Dan rijden we richting Aspen en net als ik tegen Monique zeg dat we nog wel het park in kunnen, omdat het nog geen 8 uur is, rijden we de file in. Het is ongelooflijk druk bij Aspen en het duurt een eeuwigheid voordat we eindelijk bij de afrit zijn.
Dat gaat ‘m dus niet worden en we rijden dan maar meteen door richting de Independence Pass. Ook deze pass hebben we in 2004 gereden en heeft een enorme indruk achtergelaten.
Al snel zien we de borden dat vrachtwagens niet verder mogen. Op sommige plekken is het een eenbaansweg en is er nauwelijks ruimte om elkaar te passeren. Ook zullen we aardig wat haarspeldbochten krijgen. Deze weg is duidelijk niet geschikt voor zwaar verkeer.
We zien dat het groen hier al meer verkleurd is dan bij de Million Dollar Highway, maar we zullen hier ook hoger komen. En op het moment dat we de boomgrens naderen en de weidse uitzichten zien, is het bijna stoppen bij ieder punt waar dat mogelijk is.
De ene stop levert nog mooiere plaatjes op dan de vorige. We kijken onze ogen uit en zijn al snel de teleurstelling van gisteren vergeten. Want dit maakt een hoop goed.
Veel te snel bereiken we het hoogste punt, de Continental Divide, op ruim 12.000 feet. Dat is bijna 4.000 meter. We lopen naar het uitzichtpunt en blijven een tijdje om ons heen staan kijken. 
We gaan weer rijden en stoppen nog een paar keer, maar veel te snel zijn we weer beneden en rijden we richting Twin Lakes. Ook hier stoppen we weer, maar niet voor lang. We schieten een paar foto’s en rijden dan door.
We zien dat de reistijd inderdaad flink is toegenomen, maar we hebben alle tijd vandaag. Sowieso moeten we voordat we bij Estes komen nog boodschappen doen en als we toch door Denver rijden, kunnen we net zo goed een pitstop maken. We stellen Jack dus in op een winkelcentrum.
Na een tijdje draaien we de I70 op richting Denver en OMG wat is het druk. Vlak voor de tunnel komen we in een fikse file terecht. Tergend langzaam gaan we vooruit. Vrachtwagens moeten verplicht de rechterbaan nemen, maar als we dichtbij de tunnel zijn, moeten we weer links invoegen. Want dan gaat het ineens van 3 naar 2 rijstroken.
Vlak voor de tunnel zie ik nog een bord dat alle 4 rijstroken gebruikt moeten worden, maar uh… er zijn er maar 2. Bizar!
Eindelijk zijn we de tunnel door (de Leidsche Rijn tunnel bij Utrecht is er niets bij, zo ook de file niet!). Het verkeer blijft chaos. De bond tegen linksrijders zou hier zijn lol op kunnen! Allemachtig, echt alles blijft links rijden! Een automobilist wordt pissig als ik rechts inhaal en vlak voor hem/haar invoeg. Ik krijg een serenade van geclaxoneer te horen. Boeien!
Dan kunnen we eindelijk de Interstate af en rijden we de parkeerplaats van het winkelcentrum op. De auto wordt geparkeerd en we lopen direct bij de Nike store naar binnen. Ik zie genoeg, maar koop niets. Als we bij het Foodcourt aan komen, gaan we wat eten. We nemen wat sushi die vers voor ons wordt klaargemaakt.
Dan lopen we weer verder, maar het is allemaal niet echts ons ding. Monique koopt nog een shirtje, maar dat is alles. Het is wel lekker om weer even de auto uit te zijn.
We stappen weer in de auto en zoeken een supermarkt op. Dat wordt Wholefoods, die blijkt aan de overkant te zitten. Eenmaal binnen schrikken we ons dood van de prijzen. Niet normaal! De komende dagen zitten we in een cabin, met volledige keuken en barbecue, dus het is tijd om zelf wat in elkaar te flansen. Maar niet met eten van Wholefoods!
We lopen de winkel weer uit en gaan naar binnen bij King Soopers. Beter betaalbaar, maar nog altijd duur. We kopen voor 2 dagen eten en hebben wat groente, vlees en een salade en betalen daarvoor bijna $53! Ik snap wel waarom veel mensen buiten de deur eten hier.
Als we alles hebben, gaan we weer door. We stellen Jack in op onze eindbestemming en zullen rond 18.30 uur aankomen. Tot 19 uur is het kantoor open, dus dat gaan we hopelijk net redden. We rijden nu namelijk middenin de spits.
Het is ook hier enorm druk, maar we rijden gelukkig wel door. Uiteindelijk komen we om iets over 18.30 uur Estes Park binnenrijden. En wat een kermisattractie is het hier! Ik zie een en al neonverlichting en ben nu al blij dat we buiten het stadje zitten. Het lijkt Niagara wel. En dan heb ik het over de Canadese kant, de Amerikaanse kant heb ik nooit gezien.
Niet veel later rijden we het terrein op waar onze cabin staat. Het kantoor is al gesloten, maar er ligt een late arrival package voor ons klaar. We lezen dat er geen etenswaren in de auto mogen achterblijven in verband met beren.
Als we net gesettled zijn, zien we bij onze cabin een aantal herten rustig grazen. Hier gaan we ons wel vermaken de komende dagen.
Roadtrip blogging 
Wholefoods… Ooit dat verhaal over 15 dollar ontbijtspek verteld? 😉
Yup, dat zijn we ook nog niet vergeten. 😆