We hebben wel een hele late start vandaag, maar we zitten op zo’n fijn plekje dat we daar ook van willen genieten. Dus gaan we pas tegen 11 uur op stap.
Ver hoeven we niet, want we zitten op zo’n 30 kilometer van Pikes Peak. Deze berg is 14.115 feet hoog, zo’n 4.300 meter. Gelukkig hebben we al tijd gehad om te acclimatiseren, anders zouden we het wel eens heel slecht kunnen krijgen.
Normaal gesproken kun je helemaal naar boven rijden via de 19 mijl lange weg, maar er zijn allemaal werkzaamheden op de top, waardoor er weinig parkeerruimte is. In eerste instantie had ik het plan opgevat om met een organisatie te gaan fietsen. Niet naar de top, dat zouden we niet overleven, denk ik. Ik had een bedrijf gevonden die de fietsen naar boven brengt en dan kun je naar beneden fietsen.
Ik vond dat een super idee, Monique kon mijn plan iets minder waarderen.
Als we de weg oprijden, ben ik wel blij dat het fietsplan is gesneuveld. De weg is wel heel erg smal en ik weet hoe sommige Amerikanen een berg afrijden.
Bij het begin, betalen we de fee en krijgen te horen dat er vanaf mijl 13 een shuttlebus rijdt. Prima, ik vind het ook wel eens prettig om niet te hoeven rijden.
De weg stijgt snel en het duurt niet lang voor we de haarspeldbochten bereiken. Op mijl 13 is er inderdaad een parkeerplaats, maar de dame die het verkeer regelt, vraagt of ik hier wil parkeren of door wil rijden naar mijl 16. Daar is de tweede parkeerplaats.
Natuurlijk rij ik door. Nu begint het echt leuke stuk.
Zigzaggend gaan we naar boven met een enorme afgrond naast de auto. Ook hier is wel duidelijk dat je geen hoogtevrees moet hebben. Bij mijl 16 mogen we niet verder naar boven, dus stappen we over op een shuttle busje. Onderweg naar het hoogste punt zien we 2 nieuwe auto’s staan. Ze zijn, op de ruiten na, helemaal ingepakt en het is wel duidelijk dat ze hier getest gaan worden.
De chauffeur brengt ons in no time naar boven en we stappen uit. Eerder heeft hij al gevraagd waar we vandaan komen en nu vertelt hij dat zijn favoriete voetballer Robin van Persie is. Ook vertelt hij dat een bezoek aan Nederland op zijn bucket list staat.
We nemen afscheid en gaan van het uitzicht genieten. Het is heel helder weer vandaag en we kunnen ver kijken. Monique wil liever niet naar beneden lopen, dus ik neem de camera over en loop een stuk naar beneden. Nadat ik een paar foto’s heb gemaakt, ga ik weer terug naar boven. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Gloeiende, gloeiende wat is dat zwaar! Als ik weer bij Monique kom, sta ik te trillen op mijn benen.
We kijken nog wat rond en gaan dan iets eten. We hebben ongelooflijke honger, maar het eten ziet er hier niet echt appetijtelijk uit. We kiezen iets kleins en gaan effe rustig zitten.
Als we het op hebben, vinden we het genoeg geweest en gaan we wachten op de shuttle terug naar de parkeerplaats. Die komt al snel. Als we weer bij de auto komen, gaan we op weg naar beneden.
We zijn gewaarschuwd om in een lage versnelling naar beneden te rijden. Op die manier hoef je minder te remmen. Bij veel en lang remmen heb je kans dat de remmen te heet worden en stoppen met werken. En dat wil je niet als je bergaf rijdt, zonder vangrail langs de weg.
Dus rijden we in een slakken tempo naar beneden. Zo nu en dan stoppen we, zodat Monique nog een fotootje kan schieten.
Als we weer bij mijl 13 komen, wordt met een apparaatje de warmte van de remmen (?!) gemeten. Bij ons wordt 1.38 gemeten en met een “Perfect, you’re good to go!” mogen we doorrijden.
Al snel zitten we weer op de Highway en gaan we op weg naar de supermarkt. we moeten nog wat te eten scoren voor vanavond.
Bij de cabin gaat Monique de hottub aanzetten. Met een wijntje erbij is het goed vertoeven in het warme water, maar na een tijdje begin ik me te vervelen en ga eruit.
We hopen dat het vanavond helder blijft, zodat we de sterrenhemel kunnen bewonderen. Het is hier donker genoeg en voorlopig is het nog helder, dus we hebben goede hoop.
Roadtrip blogging 