Dag 24: Little Painted Canyon/Ladder Canyon trail

Gisteren hebbe we afgesproken om vandaag hoe dan ook te gaan hiken. We hebben allebei ernstig behoefte aan wat beweging. Vanwege de hitte wilden we zo vroeg mogelijk op pad. Let wel: wilden! Want het is te merken dat we er al 3 weken op hebben zitten. Het vroege opstaan wordt een dingetje. Het helpt ook niet dat we in zo’n leuk hotelletje zitten, waar we lekker buiten kunnen zitten. Helaas vinden de muggen dat ook heel fijn, want we komen er achter dat we flink zijn gestoken. Heel vreemd, we hebben in deze periode nog nooit last gehad van muggen.

Ondanks dat we dus een stuk later zijn, gaan we toch op pad. Onderweg scoren we wat te eten en gooien we de tank vol, maar dan gaan we op weg. We willen een trail lopen in Whitewater Preserve. De trail is 4 mijl lang en niet zo’n lastige trail. Precies goed in deze hitte.

We rijden richting het gebied, maar vlak voor we afslaan, zien we een bord dat Whitewater Preserve is gesloten… What?!? We rijden toch door, maar vlak voor de trail begint, zien we dat de trail is gesloten vanwege ernstig overstromingsgevaar. We kijken naar de lucht, maar die is strakblauw.
Hoe dan ook, bij zo’n waarschuwing gaan we het gebied niet in. Sowieso is de parkeerplaats ook afgesloten, alhoewel we wel een paar auto’s zien staan. Wij gaan in ieder geval het lot niet tarten.

We draaien om en op een rustig punt kijken we welke redelijk makkelijke trails er nog meer zijn. De beslissing valt op Little Painted Canyon/Ladder Canyon trail. Hiervoor moeten we wel over een weg waarvan wordt gezegd dat het alleen te doen is met een 4×4. Anderen zeggen dat na een lange, droge periode de weg te rijden is voor alle auto’s. We gaan het zien.

Als we af moeten slaan naar de gravelweg, is er niets aan de hand. Hier en daar zijn wat stukken met rul zand, maar het is prima te doen met iedere auto. Wel voelen we de auto over het zand glijden. Maar als we bij het einde komen, zien we meerdere sedans staan.  
We zetten de auto stil, pakken onze spullen, vullen de waterzakken tot de nok toe en gaan dan op weg.

Het is op sommige plekken snoeiheet, maar door de hoge rotsen, hebben we gelukkig ook schaduw. Soms komt er zelfs een flink briesje door de canyon heen. De kleuren op de rotsen zien er schitterend uit en zoals altijd hopen we dat het ook op de foto’s zo uitkomt. Op een gegeven moment zien we de ingang naar Ladder Canyon, maar we besluiten om die voor nu over te slaan.

Na ongeveer anderhalve kilometer komen we alsnog bij Ladder Canyon uit. Er staat namelijk een ladder waar je naar boven kunt klimmen. Dat doe ik maar en als ik de eerste ladder heb gehad, zie ik de volgende. Daar klim ik ook naar boven. Monique volgt daarna natuurlijk ook.

We lopen verder door de canyon, eten op een gegeven wat snacks en lopen dan weer verder. Ondertussen zien we hele donkere wolken boven het gebied hangen die we goed in de gaten houden. Ook hier is flashflood gevaar en als er ergens in de verre omgeving regen valt, heb je kans dat de canyons hier vollopen met water. Dan willen wij weg zijn. Niet alleen uit de canyon, maar uit het hele gebied.

Na zo’n 3 kilometer besluiten we om toch om te draaien. De wolken worden niet minder en zeker na dat we hebben gezien dat Whitewater Preserve is gesloten, vertrouwen we het niet.
Terug bij de auto zien we dat de meeste auto’s inmiddels weg zijn. We drinken nog wat meer en gaan dan aan de terugweg beginnen. De gravelweg ligt er nog steeds hetzelfde bij, maar net als op de heenweg, voelen we de auto af en toe glijden.

Als we eindelijk weer op de weg zitten, besluiten we een coldbrew te gaan drinken bij onze vrienden van de Starbucks. De ontvangst via Verizon, onze Amerikaanse kaarten, laat te wensen over en de wifi in de hotels zijn niet je-van-het. Bij de Starbucks kan Monique in ieder geval de foto’s uploaden.

We zitten net zo’n 15 minuten als ik na een paar slokken coldbrew koffie doodziek wordt. Wat nu weer?! Ik zeg tegen Monique dat ik hier weg moet en zij brengt me naar de auto. Ik voel me alsof ik veel te veel gedronken heb, alcohol dan, maar ik heb geen slok op! Heel vreemd!
Monique zet me in de auto en zij gaat nog even terug om de rest van de foto’s te uploaden.

Tegen de tijd dat ze terugkomt, ben ik nog zieker geworden en ik ben totaal niet in staat om terug te rijden. Alhoewel Monique nog niet veel heeft gereden hier, ben ik ontzettend blij dat we haar wel op het contract hebben toegevoegd. Want er zit niets anders op dan dat zij terug rijdt.
Natuurlijk gaat dat prima en zodra we terug zijn op de hotelkamer duik ik mijn bed in. Het is lang geleden dat ik me zo ziek heb gevoeld.

Ondertussen poedelt Monique bij het zwembad. Na een uurtje of 2 begin ik eindelijk weer terug te keren op aarde en vraagt Monique wat we moeten eten. Ik zeg tegen haar dat ze maar iets moet bestellen.
Rond half 8 voel ik me weer redelijk en begin ik zelfs trek te krijgen. Wat dit nu weer is geweest? Geen idee, maar ik hoop het voorlopig niet meer te krijgen.

We eten op het zitje bij ons voor de hotelkamer. Dat ziet er zo gezellig uit en we zitten lekker rustig. Maar laat ga ik het niet maken vandaag.