Ook vandaag staan we niet zo vroeg op. Nergens voor nodig, want we zitten maar anderhalf uur bij Las Vegas vandaan, onze laatste stop voor deze vakantie. Maar natuurlijk gaan we niet direct op pad naar Las Vegas. We hebben niet zoveel zin om de halve dag met onze tassen achter ons aan langs de Strip te wandelen, zoals alle Aziaten altijd lijken te doen.
We eten nog een snel ontbijt in het hotel, pakken de laatste dingen in en gaan dan snel op weg naar Snow Canyon State Park. Dit is een klein park vlakbij St. George en we zijn er dan ook zo.
We betalen de fee en rijden het park in. We zien een bord waarop gewaarschuwd wordt voor schildpadden, dus we hopen, maar achten de kans erg klein, dat we een schildpad zullen zien.
Als we verder rijden zien we een en al rode rotsen, echt onbeschrijflijk. En omdat we vandaag weer een strakblauwe lucht hebben, lijken de rotsen nog roder. We kijken op de kaart die we hebben gekregen een ik heb meteen spijt dat ik mijn schoenen heb ingepakt. Op mijn slippers wandelt het niet zo lekker op oneven paden.
We stoppen bij de uitzichtpunten en lopen rustig wat kleine paadjes af. We zien duinen en ook hier is weer een pioniers muur, een muur waar vroeger naam en jaartal in werden gekerfd. Helaas hebben ook hier vandalen weer niet begrepen dat het niet de bedoeling is dat jij als toerist je naam daarop zet.
Langzaamaan komen we bij het laatste deel. Ook in dit gebied is weer volop lava te vinden en we lopen ook hier weer een stukje het gebied in. Dan zijn we aan het einde van de scenic road, maar we vinden dit park zeker de moeite waard om nog een keer voor terug te komen. Het is een leuke tussenstop als je toch op weg bent naar Las Vegas.
We draaien om en rijden weer terug naar het begin. Onderweg besluiten we om nog een tussenstop te maken in Valley of Fire State Park. Hier zijn we al vaker geweest, maar ook dit park blijft de moeite waard. Het is er wel altijd gruwelijk heet. Lange wandelingen zijn dus uit den boze.
Als we net de grens met Arizona over zijn, begint een van de – voor ons – spectaculaire wegen. Deze weg kronkelt om kolossale rotspartijen heen en het kan hier niet alleen heel hard waaien, maar het kan hier ook heel heet zijn! Maar vandaag blijft het vrijwel windstil en ook de temperatuur blijft onder de 100 graden Fahrenheit. Wel zien we dat men hard aan het werk is om het afbrokkelen van de rotsen tegen te gaan. Vorig jaar is een stuk rotsblok afgebroken boven een drukke snelweg in Colorado, waarbij helaas doden gevallen zijn. Dat probeert men natuurlijk zoveel mogelijk te vermijden.
Dan rijden we het plaatsje Mesquite in waar we altijd een pitstop maken bij het casino om een kop koffie te halen. Zijn we er andere jaren in en weer uit, dit jaar duurt het eeuwen voordat we eindelijk een kop koffie hebben. De dame weet niet zo goed wat ze met de dry cappuccino moet, maar is niet zo blond als ze er uit ziet. Ze vraagt direct de hulp van haar collega. Toch duurt het lang, voordat we met koffie de deur weer uit lopen.
We rijden door naar Valley of Fire. We komen door kleine plaatsjes, waarvan we denken dat die over een paar jaar wel uitgegroeid zullen zijn tot kleine steden.
Binnen de kortste keren zijn we in het park en zodra we de fee hebben betaald, rijden we meteen door naar een van de mooiste stukken, Rainbow Vista. Jammer genoeg is het licht om deze tijd nog wat hard. We denken dat we hier nog wel terug zullen komen een dezer dagen en dan zullen we zorgen dat we hier vlak voor zonsondergang zijn.
Een van de overdekte picknickplaatsen
We maken nog een pitstop bij het visitor center en zien daar wat voorbeelden van dieren die in het park wonen. We zien onder andere een vreselijk smerige tarantula. Gelukkig laten die zich voornamelijk in oktober en november zien.
Hierna rijden we het laatste stuk naar Las Vegas, waar we net voor de spits aan komen. Maar ook dan is het een drukte van jewelste. Gelukkig hebben we Jack die ons weer uiterst bekwaam naar het hotel loodst.
Als we zowaar meteen de parkeergarage hebben gevonden, checken we in en brengen daarna de bagage naar de suite. Dit jaar hebben we de Bella suite geboekt in het Palazzo, het jongere zusje van The Venetian, waar we 2 jaar geleden zaten.
Omdat we toch maar een beetje zitten te wachten tot het wat minder heet is, besluiten we om weer terug te rijden naar Valley of Fire. Nu hebben we daar nog zin in en ik heb zo het idee dat het er anders niet meer van komt.
We lopen naar de garage waar Monique ineens roept dat ze de afstandsbediening van de GoPro verloren is. Na wat aandringen loopt ze toch maar terug in de hoop dat ze ‘m zal vinden. Goedkoop is dat ding niet, dus het is wel een beetje zonde.
Na een tijd komt ze weer terug wandelen met afstandsbediening. Ze was ‘m niet verloren, want hij lag nog gewoon op de kamer. Eind goed, al goed en we gaan eindelijk op pad.
Door het oponthoud is het ineens wel een stuk later dan we gepland hadden, dus ik trap het gaspedaal goed in. Zeker als we de afslag nemen naar het park. Onderweg zien we een minivan langs de weg staan. Een stel Japanners zit bovenop de auto en hebben duidelijk een hoop lol! Ze zwaaien enthousiast naar ons. Ik geef wat hysterische klappen op de claxon en gejuich achtervolgt ons.
Dan rijden we snel verder naar Rainbow Vista en zien daar nog net het staartje van de zonsondergang. De rotsen kleuren prachtig en we staan een tijdje te genieten. Dan rijden we door naar wat andere punten, maar het begint al snel donker te worden.
We stoppen nog bij een punt waarvan bekend is dat het tijdens zonsondergang heel mooi is, maar de kans is groot dat we dan in het donker terug moeten lopen en dat risico willen we niet nemen.
We stappen weer in de auto en beginnen weer aan de terugweg naar Las Vegas. Als we het park uitrijden, zie ik ineens een tarantula over de weg wandelen! Ik schreeuw naar Monique of ze ‘m ook heeft gezien, maar nee, die zit de andere kant uit te kijken. Snel draai ik om rij een stukje terug. We zien de spin nog net het gras in wandelen.
Van Monique moet ik een foto maken, maar ik ben te ver weg en uitstappen is geen optie! Ik griezel liever van een veilige afstand. Daredevil Monique pakt de camera over en stapt uit om een close up foto te maken van het vieze ding. Hij is inktzwart met enorme poten! Bah!
tarantula, bah!
Als we weer bij de Highway aankomen, is het inmiddels aardedonker. In de verte zien we de lichtjes van Vegas glinsteren en een uurtje later rijden we de garage van het hotel weer in.
We brengen snel de spullen naar de kamer en gaan dan richting het casino. We hebben honger en we weten ook precies waar we willen eten. In Grand Lux Cafe natuurlijk!
Het eten smaakt weer voortreffelijk en als ik de dame naast mij aan de serveerster hoor vragen of ze een dessert kan aanbevelen en ik hoor red velvet cake, weet ik dat ik dat ook wil. We bestellen allebei een red velvet en we krijgen een paar enorme desserts voor ons neus. Maar ook die smaakt voortreffelijk, al krijg ik ‘m niet op.
Als we hebben afgerekend, lopen we nog wat door het casino en de winkeltjes. Al snel besluiten we om de kamer op te zoeken en wat te relaxen. Het was een lange dag en die cocktails komen morgen wel…
Roadtrip blogging 