Dag 22: De lange reis naar huis

Nadat we een wat onrustige nacht achter de rug hebben, zijn we al vroeg wakker. Rond 8.30 uur staat Monique op en gaat haar ding doen. Ik volg niet veel later. We hebben geen haast, want we hoeven pas rond 11 uur op het vliegveld te zijn, maar zo’n laatste dag… Tja, waarom langer blijven hangen als alles al is ingepakt?

Voordat de tassen definitief op slot gaan, worden ze nog één keer gewogen. Dat doen we met een heel handig reisweegschaaltje. Dat is nodig, want zelfs als je een kilo boven het toegestane gewicht komt, is het bijbetalen. Geen coulance!
Mijn tas gaat goed, ik heb voldoende speling, maar die van Monique is te zwaar. Ohohoh… ze haalt haar vest eruit en dan zit ze netjes onder de 23 kilo die we mee mogen sjouwen.
We checken nog een laatste keer of we alles wat mee moet, meegenomen is en dan gaan we naar de receptie om uit te checken. Dat gaat voorspoedig, al moet ik even slikken als ik de definitieve rekening zie. Maar het was het waard.

We lopen naar buiten en gaan bijna meteen weer naar binnen! Het wordt vandaag weer erg heet en dat merken we op dit tijdstip al… Snel gooien we de spullen in de auto, stellen Jack in op het vliegveld en gaan op weg. Het is ongeveer 25 minuten rijden, dus voor 10 uur zullen we bij de rental car return zijn.
Ik rij de garage binnen en de Hertz medewerker loopt meteen naar voren om de auto te inspecteren. Ja, denk ik, daar mist wat! Ik stap uit en hij vraagt of hij daar misschien iets mist. Ehm.. ja! Ik vertel hem iets geraakt te hebben en hij begint al aiaiaiai! te roepen en dat we zo’n schrik hebben gehad. Hij gaat eerst de kilometerstand checken en verder alles afhandelen en dan komt de schade, vertelt hij. Prima.

Ik pak mijn spullen, stop Jack in mijn rugzak en loop naar de medewerker. Hij vraagt of ik een schadeformulier wil invullen en kort wil aangeven wat er is gebeurd. Ja hoor, dat wil ik wel. Ik vul het in en teken het formulier. Ik krijg een kopietje mee en het strookje met gereden kilometers en dan wordt ons vriendelijk de weg gewezen naar de bussen die ons naar de juiste terminal zullen brengen.

Het gaat allemaal voorspoedig en voordat we het weten staan we bij het uur van de waarheid! De koffers worden gewogen op de weegschalen van Delta Airlines. Yeah! Ze zitten beiden onder het toegestane gewicht en mogen gratis mee op de vlucht. We worden doorverwezen naar boven en besluiten direct door de controle te gaan. Hier krijg je ook eerst een paspoortcontrole waar een sjaggie TSA medewerker je paspoort en instapkaart bekijkt. En dat duurt l-a-a-a-a-ng… Ik denk bij mezelf: Die naam gaat echt niet veranderen, hoor. Verder is er namelijk niets te vergelijken. Maar dan krijg ik alles terug en met een vriendelijk thank you loop ik door. Dan krijgen we de grote controle: jas uit, schoenen uit, laptop uit de tas, horloge af, riem af… Dat laatste vergeet ik en dat klote apparaat gaat natuurlijk meteen af. Ik word teruggestuurd en gooi mijn riem (en zonnebril die nog op mijn hoofd stond) bij Monique in een bak. Dan ga ik terug in de rij, maar de TSA man haalt me naar voren. Mijn spullen zijn namelijk al door de röntgen en anders blijft het te lang onbeheerd staan. Nu gaat het wel goed. Ik mag doorlopen en mijn spullen pakken. Een oudere man staat te hannesen met de bakjes en ik wil hem helpen, dus we staan samen aan dezelfde bak te trekken. Daar lachen we hartelijk om en dan loop ik verder.

Dan is Monique aan de beurt om door dat apparaat te gaan en zij heeft minder geluk. Alle rode lampen en alarmbellen gaan af! Ook de tweede keer gaat het niet goed, dus ze moet handmatig gecontroleerd worden. De mannelijke TSA medewerkers mag dat niet doen, dus schalt het “FEMALE ALERT! FEMALE ALERT! door de controle hal. De TSA dame die komt aanrennen, vraagt of ze een privé screening wil, maar dat vindt Monique niet nodig, zolang ze haar kleding mag aanhouden. Als men niets kan vinden, mag ze haar spullen meenemen en doorlopen.

Met dit alles achter de rug, hebben we alle controles voor vandaag gehad. In Atlanta worden we niet meer gecontroleerd, dus daar zijn we voor de rest van verlost.

We lopen – natuurlijk – meteen door naar Starbucks en halen een koffie en een broodje. We hebben nog even voordat we moeten boarden. Als eerste starten we – uiteraard – internet op. En jippie! Na dagen afgesloten te zijn geweest van internet op de telefoon, begint dat ding meteen te updaten!
Daarna pak ik mijn laptop, plaats het korte verslag van gisteren en maak een begin met vandaag. Die is op dit moment al langer dan een A4-tje. Nog een half uur te gaan voordat we moeten boarden voor onze vlucht naar Atlanta. Wordt vervolgd….

Inmiddels zijn we weer thuis, want ondanks een overstaptijd van ruim 3 uur, hadden we die tijd heel hard nodig. Waarom? Hier lees je het…

De vlucht van Phoenix naar Atlanta gaat voorspoedig. Wel zitten we hutje op mutje en zijn we blij als de landing ingezet gaat worden. Het is zwaar bewolkt en het lijkt alsof hoosbuien ieder moment kunnen losbarsten.
We zijn snel het vliegtuig uit en kijken meteen op de schermen van welke gate ons vliegtuig naar Amsterdam zal vertrekken. Gate F, die natuurlijk het verst weg ligt.
We hebben – alweer – zin in koffie en doen dat bij de eerste de beste koffietent. De onwijs dure cappuccino smaakt naar chocolademelk en dan ook nog hele slechte chocolademelk. Bah! Dat verdwijnt in de prullenbak. We overleggen wat te doen en besluiten naar de internationale hal te gaan, waar ook gate F ligt, om te kijken of we daar iets fatsoenlijks kunnen eten. Koffie komt later wel.

We gaan niet lopen, maar pakken het treintje dat tussen de verschillende gates rijdt. In een paar minuten staan we bij gate F waar het de chaos is die we altijd verwachten op Atlanta. Deze hal is nog maar een paar maanden open en het is een drukte van jewelste. Ook zien we hier alleen maar de fastfood restaurants en daar hebben we geen zin in. Wel zie ik dat de Starbucks hier geopend is en weet dat het met de koffie wel goed zit.

De TGIF is in de hal waar we net vandaan komen, dus we stappen weer op het treintje om terug te gaan. Bij het restaurantje aangekomen, krijgen we meteen een tafeltje toegewezen en we bestellen iets te drinken. Alhoewel, als de serveerster eindelijk haar aandacht kan losrukken van het stel aan het tafeltje naast ons. Ze heeft vergeten om hun voorgerecht te bestellen en put zich uit in excuses. Ze willen het voorgerecht nu niet meer hebben, want het is inmiddels bijna een nagerecht.
Eindelijk komen onze drankjes en we geven meteen onze bestelling door. En dat duurt, en dat duurt… Ondertussen krijgt het stel naast ons weer alle aandacht van de serveerster, want zo zegt ze, die vergeten bestelling is haar fout, dus ze krijgen het nu alsnog gratis aangeboden. Dat willen ze wel.
Inmiddels zitten we nog zo’n uur voor de boarding tijd als ik zie dat een stel piloten die ver na ons binnen kwamen, hun bestelling al hebben gekregen! Oink! We wachten nog maar even rustig af, als de serveerster zich voor de derde keer gaat verontschuldigen bij  het stel naast ons. De man begint het – volgens mij – goed zat te worden, want hij vraagt snel om de rekening!
Dan komt onze bestelling en dat smaakt natuurlijk weer goed. In no-time is alles weer verdwenen en we rekenen snel af. Alhoewel we voldoende tijd hebben, wil ik op tijd zijn voor het boarden om de chaos te ontlopen met al die koffers die als handbagage wordt meegenomen en niet in de bakken past!

We zijn snel weer terug en gaan eerst een broodje kopen voor onderweg. Ik weet niet hoe deze mensen aangenomen zijn en vooral begrijp ik niet hoe ze hun baan houden, want ik heb nog nooit, maar dan ook nog nooit, geweten dat een broodje zo tergend langzaan ingepakt kon worden! Ik weet dat ik het niet moet doen, maar ik erger me kapot. Het enige dat we tot nu toe hebben gedaan is wachten! Eindelijk komen de broodjes ingepakt en wel. Die servetjes prop ik er zelf wel bij. Dan gaan we voor de laatste cappuccino’s – die tegenwoordig besteld worden als ‘two tall dry cappuccino’s’ – naar de Starbucks. Ook daar zijn ze niet geselecteerd op snelheid wat nog al wat lacherige reacties met zich mee brengt. Terwijl de barista’s overal druk mee zijn, behalve met het klaarmaken van de bestellingen, krijgen we ook hier tergend langzaam onze bestelling.
Als we eindelijk de, overigens goeie, cappuccino’s hebben, lopen we naar de gate. Inmiddels hebben we nog een 10 minuten voordat we kunnen boarden.

Het boarden gaat redelijk snel en als ik naar het vliegtuig loop, zie ik dat reizigers met te grote koffers worden tegengehouden. Hun koffers moeten passen in het bagagerek dat daar staat opgesteld en anders moeten ze het alsnog inchecken. Ik vraag me af of daar extra voor betaald moet worden, want wij mogen maar één koffer per persoon gratis inchecken. Lang maak ik me daar niet druk om en voordat ik het weet zit ik op mijn stoel.

De terugvlucht wordt uitgevoerd door KLM en we vliegen met een McDonnell toestel, drie stoelen naast elkaar, dus we hebben een buur. Ik heb express gekozen voor het middenpad, omdat we dan alleen elkaar lastig vallen als één van ons naar het toilet wil of even aan de wandel wil.

Ik zit in het midden en voordat ik het in de gaten heb, probeert mijn buurman mijn schouder als kussen te gebruiken. Hier ben ik NIET van gediend, en ik besluit hem één kans te geven om op zijn eigen stoel te blijven, dus met veel bombarie ga ik verzitten. Dat helpt, want daarna heb ik er geen last meer van.
We vertrekken mooi op tijd en krijgen te horen dat de wind ons gunstig gezind is, want we zullen bijna een uur eerder landen op Schiphol. Dat doet de geest goed, want 7 1/2 uur vliegen klinkt beter dan ruim 8 uur! Ons diner wordt al snel geserveerd, maar de pasta ziet er uit alsof we het op de muur kunnen smeren en er dan wat tegenaan kunnen plakken, dus we zijn weer heel blij met onze broodjes. Ik snap werkelijk niet waarom ze dat eten niet afschaffen. Gooi de vliegprijs voor de vorm met 20 euro naar beneden en ga iets goeds verkopen of serveer helemaal geen eten meer. Volgende keer misschien eens koosjer of iets proberen?!

Tijdens de vlucht doen we allebei natuurlijk geen oog dicht. De films die we kunnen zien, stellen ook niet veel voor en na 2 1/2 bagger film ben ik het zat. Ik pak mijn iPod en luister wat naar muziek. Met nog zo’n 2 uur te gaan, wordt het ontbijt geserveerd en zodra ik het bakje open maak en in het ei probeer te prikken, stuitert mijn vork terug. Hmmm… dat laat ik maar liggen. Wel ligt er iets bij wat op een kaassoufflé lijkt, dat niet is, maar wel redelijk smaakt. Ook het fruit en de yoghurt smaakt goed. Het is dus niet allemaal slecht.

Eindelijk, eindelijk wordt de landing ingezet en landen we weer veilig en wel op Nederlandse bodem. We rijden nog een klein kwartiertje naar de gate, waar vervolgens de airco wordt uitgegooid! Meteen wordt het bloedheet in het vliegtuig! Godzijdank zitten we vrij vooraan, waardoor we snel buiten staan.
We lopen snel naar de douane, laten onze paspoorten zien en met een onvriendelijk gebrom kunnen we doorlopen naar de bagagebanden waar onze koffers al snel verschijnen.

Met een stalen gezicht lopen we langs de ‘niets aan te geven’ balie waar de medewerkers met hun handen in de zakken met elkaar staan te ouwehoeren.

We zijn weer thuis.

Nog even wat reacties op de reacties:

@ Siemy: tja, je ziet wat belangrijk is voor ons. Koffie houdt ons wakker en alert, eten hebben we nodig om de broodnodige energie aan te vullen in deze hitte, Jack weet ons (bijna) altijd feilloos naar het juiste hotel te brengen en zonder internet geen blog en geen foto’s. 🙂

@ Siemy, Hester en Karin: die foto van mij in een jurk is er wel, maar zal alleen getoond worden aan het nageslacht! 🙂

@ René: helaas is mijn dagelijkse leven een stuk minder interessant dan mijn vakantieleven, dus dat dagelijkse blog gaat er nog steeds niet komen. *grijns*

@ iedereen: wederom ontzettend bedankt voor het meelezen en alle leuke, soms hilarische en meelevende reacties. Jullie hebben geen idee hoe belangrijk dat is voor de motivatie om het blog en foto’s bij te blijven houden, want het is hard werken om het te schrijven, foto’s te plaatsen en om op sommige plaatsen uberhaupt een beetje redelijke verbinding te hebben met internet. Ook bedankt voor alle complimenten over de foto’s en mijn schrijfstijl.